Ο λόγος για την έπετειο της 28ης Οκτωβρίου στη γιορτή του υπουργείου

27-10-16 Ο λόγος για την έπετειο της 28ης Οκτωβρίου στη γιορτή του υπουργείου

Στη σημερινή γιορτή για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, που πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, η κ. Αιμιλία Λυμπεράκη – Besson εκφώνησε, εκ μέρους όλων των εργαζομένων του υπουργείου, τον πανυγηρικό της ημέρας:

28η Οκτωβρίου 1940, το ΟΧΙ του λαού στην ιταμή φασιστική επίθεση

Εβδομήντα έξι χρόνια από το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό, το μήνυμα της άρνησης και της μη υποταγής, παραμένει πάντα επίκαιρο για τις νέες γενιές που πρέπει να υπερασπίσουν και σήμερα, κάτω από δύσκολες συνθήκες, τα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδας μας.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο λαός μας γιορτάζει μια ξεχωριστή μέρα. Γιορτάζει την όρθωση ενός γιγάντιου ΟΧΙ στην φασιστική εισβολή των Ιταλών και ενός μεγάλου ΟΧΙ σε κάθε φασισμό που επιβουλεύεται την ελευθερία του.

Ξημερώματα της ημέρας αυτής, το 1940, η ιταλική κυβέρνηση απαίτησε στην ουσία παράδοση άνευ όρων της χώρας μας. Τα ανησυχητικά μηνύματα για πολεμική εισβολή, είχαν πυκνώσει ήδη από τον τορπιλισμό του καταδρομικού «Έλλη», στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους. Η επίθεση ήταν μόνο ζήτημα χρόνου.

Την απάντηση στην ιταμή πρόκληση της ιταλικής κυβέρνησης, την έδωσε η ελληνική κυβέρνηση στον ιταλό πρέσβη στην Αθήνα: ΟΧΙ!

Την απάντηση όμως ΟΧΙ στον ιταλικό φασισμό και στα στρατεύματά του, την έδωσε ο ελληνικός στρατός και ο ελληνικός λαός ενωμένοι σε ένα μέτωπο μάχης και αυτοθυσίας.

Ο λαός βγήκε στους δρόμους. Έκτισε αμέσως τη δική του εθνική ενότητα και ομοψυχία.

Γενική επιστράτευση!

Όλοι ήθελαν να στρατευθούν, να πολεμήσουν. Τα τρένα για τον πόλεμο ήταν υπερπλήρη!

Ακόμη και εκείνοι που το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, έκλεισε σε φυλακές και εξορίες, καταργώντας το σύνταγμα και τη δημοκρατία, ακόμη και αυτοί, μπροστά στην άρνηση των αρχών να τους αφήσουν να πολεμήσουν, δραπέτευαν από τους χώρους κράτησης και τραβούσαν για το μέτωπο!

Το καθεστώς τούς αρνιόταν, ζητώντας πρώτα υποταγή και αποκήρυξη των ιδεών τους. Όσοι δεν κατάφεραν να δραπετεύουν, τους παρέδωσε, στην συνέχεια στους κατακτητές για να τους εκτελέσει, όπως οι 200 της Καισαριανής. Όμως όλοι τους, όπου και αν βρέθηκαν, βρήκαν τον τρόπο τους να πολεμήσουν και να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στον αγώνα του λαού.

Ο πόλεμος αυτός ήταν από κείνες τις σπάνιες στιγμές της ιστορίας που η επικέντρωση στον στόχο βάζει σε δεύτερη μοίρα τις διαφορές και που η ελπίδα υπερνικά τον φόβο! Ο λαός πραγματοποιούσε τη δική του ΕΝΟΤΗΤΑ μπροστά στον κίνδυνο.

Οι πρώτες μάχες στα σύνορα έδωσαν και το πρώτο μήνυμα στον στρατό του δικτάτορα Μουσολίνι: «Δεν θα περάσετε»!

Στις μάχες που ακολούθησαν οι Ιταλοί κατάλαβαν αμέσως ότι ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας απλός περίπατος. Απέναντί τους, είχαν μεν έναν ελλιπώς εξοπλισμένο σε όπλα στρατό, αλλά πλήρως εξοπλισμένο με ιδανικά και αποφασιστικότητα να νικήσει. Έτσι, έριχναν συνεχώς νέες δυνάμεις. Έκαναν αλλεπάλληλες επιθέσεις με την παρουσία του ίδιου του Μουσολίνι. Δεν κατάφεραν να περάσουν ποτέ! Ό,τι κέρδιζαν τη μια μέρα το έχαναν την άλλη.

Ο ελληνικός στρατός με την υποστήριξη του λαού και την συνεχή τροφοδοσία του από τον ντόπιο πληθυσμό και τις ηρωίδες μάνες της Πίνδου, κατάφερε τελικά να αποκρούσει τους εισβολείς και σταδιακά να προωθηθεί στα εδάφη της Β. Ηπείρου, στην Αλβανία, εδάφη που κατείχε ο Εχθρός! Σε λίγο άρχισε η άτακτη υποχώρηση και ξαφνικά η φασιστική Ιταλία ήταν εκτεθειμένη στον απόλυτο εξευτελισμό.

Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα, απελευθερώθηκαν!

«Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των φώτων, λάβαμε

τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν

έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις

γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα

ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη

μέρα, συνέχεια, και είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν

αντέχανε άλλο…».

«Άξιον Εστί», Οδυσσέας Ελύτης

Ήταν ένας έπος ηρωισμού, αυτοθυσίας και αποφασιστικότητας. Όλος ο κόσμος τότε μίλησε για τους Έλληνες που πολεμούν σαν ήρωες. Και το αντέστρεψε: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»! (Τσώρτσιλ).

Οι λαοί της Ευρώπης που βρισκόταν κάτω από την μπότα του φασιστικού άξονα Γερμανίας – Ιταλίας, αναθάρρησαν. Οι Έλληνες πέτυχαν την πρώτη μεγάλη νίκη κατά του φασισμού, ο φασισμός δεν είναι ανίκητος αρκεί να το πάρεις απόφαση να τον πολεμήσεις!Ο λαός μας μέθυσε από τις νίκες. Η τέχνη με τραγούδια, θεατρικά έργα, σκίτσα, αφίσες, ανέκδοτα, ποιήματα και αφηγήματα τις μετέτρεπε σε εθνική εποποιία. Από την άλλη, οι χαροκαμένες μάνες των νεκρών του πολέμου, βίωναν τον πόνο βουβά λειαίνοντας τον πόνο με την υπερηφάνεια. Τότε η ζωή γίνεται γιορτή, οι θυσίες έχουν νόημα και τα προβλήματα δίνουν τη θέση τους στα όνειρα.

Ο κόσμος όλος κρατούσε την ανάσα του. Ο φασιστικός άξονας βρέθηκε προ αδιεξόδου και όλοι ανέμεναν τις αντιδράσεις. Δεν άργησαν να έρθουν. Η σύμμαχος της Ιταλίας, ναζιστική Γερμανία, προ του κινδύνου να ρεζιλευτεί η Ιταλία, επιτέθηκε σε ευθεία γραμμή στη Γιουγκοσλαβία και σε συνέχεια, στις 6 Απριλίου 1941, στην Ελλάδα, με σκοπό να σώσει την σύμμαχό της.

Νέες άνισες ηρωικές μάχες έδωσαν τα ελάχιστα ελληνικά στρατεύματα στα βόρεια σύνορα. Στα οχυρά του Ρούπελ γράφτηκε η πιο περήφανη πολεμική και ηθική απάντηση στον Γερμανικό φασισμό. «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται»! Αυτή ήταν η απάντηση του Ταγματάρχη Γεώργιου Δουράτσου, διοικητή του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανούς αγγελιοφόρους στις 9 Απριλίου 1941, όταν του ζήτησαν την παράδοση του οχυρού.

Σε συνέχεια, ο ηρωικός αγώνας του Κρητικού λαού, κουρέλιασε και αχρήστευσε δια παντός στον πόλεμο, τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στη μάχη της Κρήτης, που άρχισε στις 20 Μάιου 1941 και έγραψε νέες σελίδες δόξας.

Η χώρα κατακτήθηκε τελικά από υπέρτερες δυνάμεις και βίωνε την τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Όμως πέτυχε την πρώτη νίκη των λαών κατά του φασισμού και καθυστέρησε υπέρμετρα τα σχέδια του Χίτλερ για την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση που ήταν ο αντικειμενικός του σκοπός.

Ο φασισμός στο μεταξύ έδειχνε όλο και περισσότερο τα δόντια του με τις μαζικές εκτελέσεις, την πείνα, την ομηρία, τον αφανισμό των Εβραίων, την καταλήστευση του πλούτου της χώρας.

Ωστόσο, το «Έπος του 40», καταγράφηκε στη μνήμη του λαού μας σαν παρακαταθήκη ενότητας και αντίστασης και μια από τις ηρωικές εξάρσεις του ελληνισμού απέναντι στον κίνδυνο του αφανισμού από έναν υπέρτερο εχθρό.

Αυτό το έπος δεν σταμάτησε στις μάχες των στρατών. Ο ενωμένος λαός και ο στρατός δεν παρέδωσαν ούτε την ψυχή ούτε το πνεύμα. Αντίθετα, το έπος του 40 αποτέλεσε τη μαγιά για να ανθίσει το άλλο μεγάλο έπος που έκανε τους σκλαβωμένους λαούς να εκπλήσσονται για άλλη μια φορά: Το έπος της Εθνικής Αντίστασης!

Σοφοί αξιωματικοί και στρατιώτες, απορρίπτοντας τις εντολές της κυβέρνησης των δωσίλογων του Τσολάκογλου, η οποία παρέδωσε τη χώρα τους κατακτητές, να παραδώσουν τον οπλισμό τους, τον φύλαξαν και τον απέκρυψαν σαν την αυριανή πρωταρχική υλική εφεδρεία της Εθνικής Αντίστασης.

Το έπος της Εθνικής Αντίστασης ήταν το άλλο στάδιο του αγώνα κατά του φασισμού και της τριπλής ξένης κατοχής. Ήταν ένα έπος που κανένας δεν μπορεί πλέον να αμφισβητεί! Σε αυτή την αντίσταση πήραν μέρος όλοι οι Έλληνες. Μόνο μια μικρή μειοψηφία, προδοτών, δωσίλογων και πλουσίων μαυραγοριτών, ήταν οι φίλοι των κατακτητών.Μέσα από ανείπωτα βασανιστήρια και αγώνες, μέσα από άνιση πάλη με υπέρτερο εχθρό, η Εθνική Αντίσταση σε πόλεις, χωριά και βουνά, έδωσε και πάλι τα διδάγματά της. Δεν πτόησαν τα παλικάρια της, ούτε οι εκτελέσεις, ούτε τα μπλόκα, ούτε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατάφεραν να οργανωθούν και να αντιπαλέψουν τον εχθρό. Από το κατέβασμα της Σβάστικας από την Ακρόπολη (30/5/1941) και από τον Γοργοπόταμο (25/11/1942) μέχρι τη μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι στις 13 Οκτωβρίου 1944, η Αντίσταση έστελνε πάντα ένα βαθύτερο μήνυμα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε τη δυναμική που γεννάει αυτή η στιγμή της ενότητας. Μια δυναμική που δεν είναι ψεύτικη, που μπορεί και μετατρέπεται σε πραγματική δύναμη νίκης.

Η ελευθερία δεν χαρίζεται. Κατακτιέται με αγώνα και αίμα.

Ο αγώνας φλογίζονταν από ιδανικά!

« Ὀμπρὸς (αδέλφια) βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα,
(…)

Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,
(…).
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου…».

«Πνευματικό Εμβατήριο», Άγγελος Σικελιανός

Τα διδάγματα από το έπος του 40 και το έπος της Εθνικής Αντίστασης είναι πολλά και αποδέκτες τους είναι πάντα οι νεώτερες γενιές. Η γνώση της ιστορίας αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον μας!

Σήμερα, η χώρα αντιμετωπίζει άπειρες νέες προκλήσεις. Σε όλο τον κόσμο σηκώνουν και πάλι κεφάλι ο εθνικισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο οικονομικός πόλεμος.

Το φάντασμα του φασισμού φαίνεται να απειλεί για ακόμη μια φορά την Ευρώπη. Με διαφορετικό τρόπο βέβαια, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, που δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας. Για άλλη μια φορά, η χώρα μας και η Ευρώπη, οφείλουν να πουν ένα νέο δυνατό ΟΧΙ.

Η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται και πάλι από τους πολέμους. Λαοί αφανίζονται, κράτη διαλύονται. Κύματα προσφύγων κατακλύζουν ξένες χώρες. Πολλοί δεν φτάνουν ποτέ.

Στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών βρίσκεται και η χώρα μας. Η εδαφική της ακεραιότητα αμφισβητείται πίσω από αμφισβήτηση του κύρους των Συνθηκών. Ο υπόγειος ορυκτός πλούτος αποτελεί στόχο γειτονικών ιμπεριαλιστικών βλέψεων.

Βιώνουμε μια τεράστια οικονομική κρίση. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. αντί για αλληλεγγύη, μας έδειξαν τα μνημόνια της απαξίωσης και της οικονομικής ασφυξίας.

Από αυτό τον φαύλο κύκλο πρέπει να βγούμε το συντομότερο. Στον πολυμέτωπο αγώνα για την περιφρούρηση της ειρήνης και της ακεραιότητας της χώρας και για την έξοδο από την κρίση, μόνο ο Ενωμένος Λαός μπορεί να δώσει νικηφόρα απάντηση.

Αν αναλογιστούμε, πως ο λαός μας κατάφερε να νικήσει υπέρτερους αντιπάλους και να σταθεί όρθιος και περήφανος στην κατοχή, τότε ναι, μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίσιμη καμπή νικητές. Η ενότητα του λαού απέναντι στους κινδύνους που μας απειλούν είναι διαχρονικά το μυστικό μας και συνάμα χρέος μας! Ο ανυποχώρητος αγώνας το όπλο μας!

Ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον με παρακαταθήκη την ιστορία μας!

«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει

(…)

Νάτη πετιέται από ξαρχής, κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό, με το καμάκι του ήλιου…».

«Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», Γιάννης Ρίτσος

Και τότε, ο λαός μας, η ρωμιοσύνη, γράφει νέες σελίδες δόξας …

Σας ευχαριστώ θερμά