Δεν ξέρω γιατί η λέξη «κότα» χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ανθρώπους δειλούς, ανθρώπους που εμφανίζονται τολμηροί αλλά στη συνέχεια αποδεικνύονται άτολμοι, άνευροι και ολιγόψυχοι. Εγώ τις κότες τις αγαπώ για τ’ αυγά τους και τη νοστιμιά στη σούπα. Δεν εκτιμώ όμως τους ανθρώπους που αίφνης από μάγκες γίνονται κότες. Ο κ. Νίκος Φίλης είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα. Γιατί;

Στον επικήδειό του ξιφούλκησε πρώτα κατά του ΣΚΑΪ, ενός τηλεοπτικού σταθμού, που απλά έκαμε τη δουλειά του. Δημοσιογράφος ο ίδιος – για πολλά χρόνια και αμφισβητούμενων αληθειών – σε μια εφημερίδα που ελάχιστα κράτησε την αξιοπρέπειά της. Δεν είχε την γενναιοδωρία ν’ αναγνωρίσει πως πολλοί δημοσιογράφοι θα ήθελαν να είχαν την τύχη του Παπαχελά και πολλά κανάλια την τύχη του ΣΚΑΪ.

Κάθε συνέντευξη, είτε εμφανίζεται στον έντυπο τύπο, είτε στον ηλεκτρονικό, είναι κατά βάση προϊόν. Πουλάει δηλαδή, ή γίνεται μέσο πώλησης. Πώληση είναι και η τηλεθέαση, και η ακρόαση, και η αναγνωσιμότητα. Ποια ήταν η ευθύνη του μέσου; Θα ήταν παράλογο να έλεγε όχι σε μια συνέντευξη του αρχιεπισκόπου. Αν κάποιος έχει ευθύνη γι’ αυτήν είναι ο ίδιος αρχιεπίσκοπος που δέχτηκε να κάμει τη συνέντευξη και αβίαστα, με ελεύθερη βούληση, είπε ό,τι είπε.

Καταφέρθηκε κατά του Καμμένου. Εδώ το γέλιο είναι πιο πλούσιο. Δεν είχε πειράξει τον κ. Νίκο Φίλη η ανίερη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τόσους μήνες, σε τόσες ψηφοφορίες, σε μοιράσματα υπουργείων, σε εναγκαλισμούς, τον πείραξε που είπε πως θα έριχνε την κυβέρνηση. Γιατί;

Είναι απλό: Αν δηλαδή ο Καμμένος έκανε πράξη την απειλή του – και άλλες φορές έχει απειλήσει – θα έχανε και ο ίδιος το υπουργιλίκι του και ο Καμμένος το δικό του και οι πέριξ αυτών βουλευτές το βουλευτιλίκι τους. Αυτό τον πονούσε και τίποτα άλλο. Όχι το καλό τού τόπου. Αν τον πονούσε ο τόπος θα είχε ξεσηκωθεί όταν ο Γιάνης έκανε πασαρέλα κι έλεγε στους δανειστές πως δεν τα θέλουμε τα λεφτά τους. Ή μήπως δεν ήξερε όταν έδιναν τον όρκο της ανίερης συμμαχίας πως ο σύμμαχός του δεν ήθελε ν’ ακούσει λέξη κατά του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Τι περίμενε; Να του πει ο Καμμένος «προχώρα»;

Αγανάκτησε με τον αρχιεπίσκοπο και τις πιέσεις που άσκησε στον πρωθυπουργό. Εδώ κι αν πρέπει να γελάσει κανείς. Ήταν τόσο αφελής ώστε να μην περιμένει σθεναρή αντίδραση από την επίσημη εκκλησία; Ευτυχώς που είχε απέναντί του τον μετριοπαθή αρχιεπίσκοπο και όχι κάποιον θερμότερο και δεν είδε το Σύνταγμα να γεμίζει με ένα εκατομμύριο αγανακτισμένους χριστιανούς. Η πόλη μας, που έχει ζήσει τα «θεολογικά», έχει κακή πείρα από θρησκευτικές διαμαρτυρίες.

Το όνομα του πρωθυπουργού που τον αποκεφάλισε, ίσως προσχηματικά γιατί πιστεύω πως ο κ. Τσίπρας συμφωνεί με την πολιτική που ήθελε να εφαρμόσει ο κ. Φίλης, ούτε που το ανέφερε. Τα συμφραζόμενα βεβαίως έδειχναν ποιον εννοούσε, αλλά το όνομα δεν ειπώθηκε. Οι λόγοι; Μα πάντα μια πατινή είναι σκόπιμη. Ναι μεν, αλλά. Κότα δηλαδή. Πάλι φίλοι να είμαστε.

Οι σκοπιμότητες πάνω απ’ όλα. Ο κ. Φίλης ήξερε τι έκανε. Τόλμησε εκεί που κανείς δεν είχε επιχειρήσει, αν και αρκετοί θα το ήθελαν. Βέβαια, είπε και ανοησίες. Για τον ρόλο της Εκκλησίας στην Κατοχή, στην Επταετία. Κάποιοι είχαν ενδώσει, άλλοι όχι. Άλλοι υπήρξαν πατριώτες, κάποιοι το αντίθετο. Άλλοι λύγισαν, άλλοι όχι.

Κάθε εποχή με το αίμα της, την αγωνία της, τις ανθρώπινες αδυναμίες. Η ουσία δεν είναι εκεί. Είναι στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Εκπληρώνει την αποστολή της η εκκλησία; Μπορεί να προσφέρει; Για να κρίνεις όμως την εκκλησία δεν πρέπει πρώτα να έχεις κρίνει τη δική σου αποστολή, ως ιδεολογία, ως κυβέρνηση; Πραγματοποίησες όσα έταξες;

Πόνεσε ο κ. Φίλης. Καιρός δεν ήταν; Είχε πονέσει άλλους πιο μπροστά. Με την ανευλαβή στάση του απέναντι στην ίδια την ιστορία. Είχε προφανώς μπερδέψει τους ρόλους. Αυτός του αιρετικού δημοσιογράφου τού ταίριαζε περισσότερο. Του υπουργού, όμως; Ο αποκεφαλισμός του από τον κ. Τσίπρα απέδειξε πως όχι.

Παρά ταύτα φίλοι για πάντα. Γιατί και το απλό βουλευτιλίκι καλό είναι. Από το τίποτα. Άλλωστε κανείς δεν ξέρει σ’ έναν καινούργιο ανασχηματισμό ποια θα είναι τα πρόσωπα. Μπορεί η κότα να ξαναγίνει θεριό. Φίλης δηλαδή.

Το ατόπημα του κ. Φίλη δεν είναι ότι δεν δίστασε να βρεθεί απέναντι στο κατεστημένο. Είναι πως μετά την άδοξη κατάληξη έδειξε ευθύνες άλλων, πρώτα. Είναι χυδαιότητα να ρίχνεις ευθύνες στα Μ.Μ.Ε. και όχι στον εαυτό σου και στα συντρόφια σου. Θυμίζει τον απατημένο σύζυγο που ψάχνει ευθύνες του κερατώματός του στην οικονομική κρίση. Όχι πως η κρίση δεν επηρεάζει τις κλινομάχες, όπως έγραψε ο Παπαγιώργης… Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net της Παρασκευής, 11-11-2016)