Η ομιλία του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστα Γαβρόγλου σε εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Γιάννη Παντή

Κατά την ομιλία του στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Ινστιτούτο “Νίκος Πουλαντζάς” και η Ο.Μ. Πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ στη μνήμη του Γιάννη Παντή και πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστας Γαβρόγλου, ανέφερε:

«Τον Γιάννη τον είχαμε ήδη χάσει εκείνη την βροχερή μέρα του Μαΐου, πριν τη δεύτερη αξιολόγηση για την οποία τόσο πολύ αγωνιούσε.

Στο ΚΑΤ βουβοί οι φίλοι και συνεργάτες κοιταζόμασταν σαν χαμένοι. Οι γιατροί ήδη μιλούσαν για θαύμα που άρχισε να αναπνέει ξανά. Και κράτησε άλλους τέσσερεις μήνες.

Γιατί ο Γιάννης ανήκε σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που τίποτα δεν του ήρθε εύκολα. Γιατί καθετί στην ακαδημαϊκή και πολιτική του πορεία ήταν δύσκολο και στα δύσκολα ανταποκρίθηκε με αξιοπρέπεια και πείσμα.

Τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο νοσοκομείο, κάνοντας έναν απίστευτο αγώνα να θεραπευθεί από την πολιομυελίτιδα. Δεν μιλούσε για αυτά τα χρόνια με παράπονο αλλά με μία ιδιόμορφη περηφάνεια. Ήταν και αυτό ένα κατόρθωμα του. Όλο δικό του.

Μετά το σχολείο, οι σπουδές, η βιολογία, η απόφαση μαζί με άλλους να συγκροτήσουν τις σπουδές στην οικολογία και η σύνθεση των κοινωνικών αναζητήσεων με τις ακαδημαϊκές του προτεραιότητες. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Πρόεδρος του ΔΣ του Θαλάσσιου Πάρκου Ζάκυνθου, Πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας.

Όταν τον Νοέμβριο του 2014 είχαμε βγει από μία συνδιάσκεψη για τα Πανεπιστήμια, γυρνάει και μου λέει «λες;». Κατάλαβε ότι δεν κατάλαβα. «Λες να γίνουμε Κυβέρνηση;» Σχεδόν ενοχικά.

Μοιραία, στους αποχαιρετισμούς εκφράζουμε και τι δικές μας προσωπικές στιγμές. Από όλα όσα ζήσαμε στο Υπουργείο εκείνο που έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο ίχνος είναι οι συζητήσεις με τον Γιάννη όταν υπήρχαν σοβαρά προβλήματα, όταν υπήρχαν περιπλοκές με τους θεσμούς, όταν αντιμετωπίζαμε αδιέξοδα με τους συνδικαλιστές, όταν προσπαθούσαμε να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε ώστε να βγούμε από το πλέγμα των παθογενειών που είχαν δεκαετίες στις πλάτες τους.

Ο Γιάννης είχε αυτό το μοναδικό χάρισμα να προτείνει τις έκκεντρες λύσεις, τις λύσεις που κανείς δεν σκεφτόταν, να μπορεί ακόμη και στις πιο αδιέξοδες καταστάσεις να βρει χαραμάδες και να μπορεί να δραπετεύει. Να δραπετεύει σε έναν πιο αισιόδοξο, σχεδόν εξωπραγματικό κόσμο για τον οποίο, όμως, σε έπειθε ότι είναι υπαρκτός φτάνει να το πιστέψουμε ότι είναι δυνατόν να οικοδομηθεί.

Ο Γιάννης, όμως, μας έκανε και ένα άλλο δώρο. Τους σχεδόν τέσσερεις μήνες που ήταν με κλειστά τα μάτια στην εντατική, η σύντροφος του και ο γιος του ήταν εκεί κάθε μέρα, ώρες ολόκληρες για να τον δουν δύο μισάωρα κάθε μέρα, αλλά ήταν εκεί και για να εμψυχώνουν όλους όσους έρχονταν να τους επισκεφτούν. Το απίστευτο αυτό ψυχικό σθένος που μας μετέδωσαν η Ειρήνη και ο Διονύσης, προσπαθώντας να εμψυχώσουν αυτοί εμάς, και τον Γιάννη να φεύγει σιγά σιγά μας έδειξε και πόσο τυχερός ήταν ο Γιάννης».