Ο Γολγοθάς μιας αναπληρώτριας

«ΧΑΚΙ» ΓΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ

Αναπληρωτής εκπαιδευτικός στην Ελλάδα του 2015. Πρόκειται για μια ιστορία πικρή, που αφορά πάνω από 20.000 ανθρώπους, οι οποίοι περιφέρονται επί χρόνια από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, προκειμένου να συμπληρώσουν τα κενά που υπάρχουν στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Ζουν με την ελπίδα ότι κάποτε θα διορισθούν σε μόνιμη θέση αλλά στο μεταξύ η ζωή τους είναι… μισή. Δεν έχουν μόνιμη κατοικία, δεν βλέπουν τις οικογένειές τους συχνά, δεν μπορούν να κρατήσουν σταθερές φιλίες και πρέπει να κάνουν τρομερές θυσίες προκειμένου να ζήσουν με τον πενιχρό μισθό τους.

Ενίοτε μένουν απλήρωτοι και κάθε χρόνο στήνονται στην ουρά για να κάνουν μια αίτηση πρόσληψης… Για κάποιους από αυτούς τα πράγματα μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα και πολλές φορές να οδηγούνται σε κατάσταση απελπισίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι η κυρία Βαρβάρα Φωτιάδου, αναπληρώτρια νηπιαγωγός, με ένα ανήλικο αγοράκι το οποίο «σέρνει» μαζί της ανάλογα με τον τόπο διορισμού της κάθε χρόνο, καθώς ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή και δεν έχει καμία βοήθεια από πουθενά.

Η ιστορία της είναι ιδιαίτερη, είναι όμως και ενδεικτική της ζωής των αναπληρωτών εκπαιδευτικών στη χώρα μας, των «τσιγγάνων» της εκπαίδευσης, όπως οι ίδιοι λένε.

Η κ. Φωτιάδου τελείωσε το πανεπιστήμιο το 1999 και διορίστηκε ως αναπληρώτρια για πρώτη φορά το 2010, χρονιά που είχε χάσει τον σύζυγο αλλά και τον πατέρα της και έχοντας ένα παιδί 3 ετών.

«Το σπίτι μου είναι στις Σέρρες. Με διόρισαν στο Καρπενήσι και έπρεπε να πάω αφού δεν είχα άλλους πόρους για να συντηρήσω τον εαυτό μου και το παιδί μου. Ηταν μια χρονιά εξαιρετικά δύσκολη, καθώς έπρεπε να επιστρέφω συχνά για να βλέπω το παιδί μου στις Σέρρες, το οποίο με είχε ανάγκη. Επαιρνα κοντά στα 1.000 ευρώ, τα οποία ξόδευα για τις μετακινήσεις, το ενοίκιο και τη θέρμανση γιατί έκανε πολύ κρύο», θυμάται η κ. Φωτιάδου και συνεχίζει: Την επόμενη χρονιά διορίστηκα στη Χαλκίδα. Αφησα πάλι το παιδί πίσω και έφυγα. Το 2012 διορίστηκα στη Λέσβο. Αυτή τη φορά πήρα και το παιδί μαζί μου. Πήγαινε στο νηπιαγωγείο που δούλευα αλλά σε άλλο τμήμα. Πολλές φορές έπαιρνα το παιδί μαζί μου στο σχολείο ακόμη και αν είχε πυρετό γιατί δεν είχα πού να το αφήσω. Το 2013 έμεινα άνεργη και το 2014 διορίστηκα στο Μεσολόγγι. Φέτος ακόμη δεν ξέρω πού θα διοριστώ. Στο μεταξύ όμως το παιδί μου πάει στο σχολείο εδώ στις Σέρρες αλλά σε λίγες μέρες θα χρειαστεί να φύγουμε για άλλη μια φορά, ποιος ξέρει για πού.

Αναστάτωση
Ο αναπληρωτής δεν μπορεί να προγραμματίσει τίποτα. Δεν έχει βάση πουθενά. Προσωπική ζωή δεν μπορείς να έχεις, ούτε και φιλίες, γιατί κάθε χρονιά αλλάζουμε μέρος. Το οικονομικό είναι μεγάλο πρόβλημα και κάθε φορά η μετακόμιση έχει έξοδα. Το χειρότερο για μένα είναι η αναστάτωση που προκαλείται στο παιδί μου συνεχώς αφού δεν ζει σε ένα σταθερό περιβάλλον.

Τα χρήματα που παίρνουμε είναι ελάχιστα. Κοντά στα 900 ευρώ και πρέπει να καλύψω ενοίκια και λογαριασμούς, φαγητό, μετακινήσεις, έξοδα για το παιδί κ.ά.

Στο μόνο που ελπίζω είναι να γίνουν κάποτε μόνιμοι διορισμοί και να ληφθεί υπόψη η οικογενειακή μου κατάσταση. Δυστυχώς η Πολιτεία δεν έχει δείξει καμία μέριμνα για τις μονογονεϊκές οικογένειες, που να προστατεύεται τουλάχιστον το παιδί».

Δημήτρης Μπράτης, αιρετός ΚΥΣΠΕ
Καλύπτουν μόνιμες ανάγκες

Η έλλειψη μόνιμων διορισμών είχε ως αποτέλεσμα τα οργανικά κενά στην Εκπαίδευση να καλύπτονται με αναπληρωτές και έτσι καθιερώθηκε ο θεσμός του «μόνιμου» αναπληρωτή αφού συνάδελφοί μας δεν καλύπτουν πλέον έκτακτες ανάγκες αλλά μόνιμες.

Μάλιστα στην ειδική αγωγή έχουμε αναπληρωτές με 14 χρόνια προϋπηρεσίας. Ολη αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται κάθε χρόνο χιλιάδες συνάδελφοι, οι οποίοι μέχρι την τελευταία στιγμή δεν γνωρίζουν σε ποια περιοχή θα διδάξουν, κατάσταση που τους προκαλεί μόνιμο άγχος και εργασιακή ανασφάλεια. Η εκπαίδευση για να λειτουργήσει στοιχειωδώς στηρίζεται στους αναπληρωτές, που αποτελούν το 20% του εκπαιδευτικού δυναμικού, όμως η πολιτεία δεν τους συμπεριφέρεται ανάλογα. Δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα, δεν έχουν προοπτική μόνιμου διορισμού.

Μαρία Σπανού, πρόεδρος Συλλόγου Αναπληρωτών Νηπιαγωγών
Χορτάσαμε από υποσχέσεις

Οι αναπληρωτές είναι οι κολασμένοι του εκπαιδευτικού συστήματος, οι οποίοι χόρτασαν από υποσχέσεις, που ποτέ δεν έγιναν πράξη. Κάποτε πρέπει να μονιμοποιηθούν, είναι επιτακτική η ανάγκη αυτή καθώς η μετακίνηση κάθε σχολικό έτος έχει άμεσες επιπτώσεις σε βάρος της ποιότητας της παρεχόμενης Εκπαίδευσης.

Οι αναπληρωτές, που σήμερα θα έπρεπε να βρίσκονται στις τάξεις τους, είναι τώρα σε κατάσταση ομηρείας. Κυριολεκτικά στον αέρα χωρίς να γνωρίζουν πού θα βρίσκονται την επομένη, ενώ οι μαθητές κάθονται στα σπίτια τους χωρίς να ξέρουν αν και πότε θα πάει εκπαιδευτικός στο σχολείο τους.

Για τους λόγους αυτούς η πολιτεία πρέπει να δει με σοβαρότητα τα χρόνια προβλήματα των αναπληρωτών και να δώσει οριστικές λύσεις.

ΕΘΝΟΣ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΤΡΙΓΚΑ