Ο φαναριώτικος οικουμενισμός διασπά την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
«Λύπην, άλγος ψυχής και πολύν πόνον» αναφέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη ότι προκαλεί το ενδεχόμενο μη συμμετοχής του Πατριαρχείου Αντιοχείας στη Μεγάλη Σύνοδο αν δεν λυθεί το ζήτημα της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας στο Κατάρ. Στην ίδια επιστολή ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επαναλαμβάνει την θέση του ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, οφείλει να καταδείξει την ενότητα της Μίας και Ενιαίας Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας και την μαρτυρίαν αυτής προς τον σύγχρονον κόσμον.

Προφανώς στην εποχή της σύγχυσης που ζούμε δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα όταν κάνουμε λόγο για ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο. Η μαρτυρία της Εκκλησίας είναι η μαρτυρία των αγίων, των μαρτύρων και των οσίων όλων των αιώνων. Είναι η χαρισματική θεολογία που προήλθε από την εμπειρία των αγίων Πατέρων που θεολογούσαν φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα. Δεν αποτελούν μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας οι οικουμενιστικές παραφωνίες των Φαναριωτών που κατασπάζονται με θερμή αγάπη τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες και κατακεραυνώνουν με περισσή αυστηρότητα τους «ανυπάκουους» πιστούς που αμφισβητούν τη δράση τους αποκαλώντας τους ειρωνικά «αγωνιστές της Ορθοδοξίας».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα σε επίπεδο διοικητικό παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα στην ενότητά της, τα οποία έχουν κύρια πηγή και αρχή τους το Φανάρι. Η οικουμενιστική πορεία των Φαναριωτών, ιδιαίτερα μάλιστα από την εποχή του Πατριάρχου Αθηναγόρα και μέχρι σήμερα, οδήγησε σε πολλαπλές αμφισβητήσεις του κύρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου που διαδραμάτισε στην γιγάντωση εντός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της λοιμώδους ασθένειας του οικουμενισμού. Η απροκάλυπτη καλλιέργεια της παναίρεσης από μεγάλη ομάδα Φαναριωτών, επισκόπων και άλλων, βρήκε ευτυχώς ισχυρές αντιδράσεις από το πλήρωμα της Εκκλησίας που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Και είναι φανερό από τους λόγους του Πατριάρχη Βαρθολομαίου ότι οι αντιδράσεις αυτές αποτελούν πρόσκομμα για την ολοκλήρωση της οικουμενιστικής πορείας προς την πλήρη κοινωνία με τους ετεροδόξους. Η οικουμενιστική αγάπη των Φαναριωτών για τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες έχει βλάψει σοβαρότατα την μεταξύ των Ορθοδόξων αγάπη και ενότητα.
Οι κοινές συνάξεις των Προκαθημένων, ακόμη και η ίδια η Μεγάλη Σύνοδος, αν τελικά συγκληθεί, δεν αντικατοπτρίζουν την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ενότητα της Ορθοδοξίας υπάρχει και θα υπάρχει έως συντελείας των αιώνων. Είναι η ενότητα της Εκκλησίας με την ζώσα παράδοση των αγίων. Δυστυχώς οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, ευτυχώς όχι στο σύνολό τους, αδυνατούν να εμφανίσουν την ενότητα αυτή σε όλο τον κόσμο διότι όχι απλώς δεν συγγενεύουν πνευματικά με τους αγίους της Ορθοδοξίας αλλά τινές εξ αυτών νοσούν βαρύτατα από τη λοιμώδη νόσο της παναίρεσης του οικουμενισμού. Όσο υπάρχουν ιεράρχες και μάλιστα Προκαθήμενοι Εκκλησιών που παραμένουν υπηρέτες του οικουμενισμού δεν υπάρχει δυνατότητα αληθούς έκφρασης και μαρτυρίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας ούτε προς τους εντός αυτής ούτε πολύ περισσότερο προς όλο τον κόσμο. Δεν αρκεί η επί το αυτό σύναξη των Προκαθημένων ούτε η συνυπογραφή ενός κοινού ανακοινωθέντος ούτε η αναμνηστική φωτογραφία όλων εχόντων εις το μέσον τον Οικουμενικό Πατριάρχη για να δοθεί αληθής μαρτυρία της Ορθοδοξίας στους εγγύς και τους μακράν. Απαιτείται πρώτα αποκήρυξη και καταδίκη της παναίρεσης του οικουμενισμού και των φορέων του και πορεία στα βήματα των αγίων πατέρων ώστε να λάμψει το φως της Ορθοδοξίας σε όλους και να αποτελέσει λιμάνι σωτηρίας και για τους ετεροδόξους που μετανοούντες θα προσέλθουν στη Μία, Αγία Εκκλησία.
Επειδή στην παρούσα συγκυρία δεν είναι υπαρκτή η δυνατότητα οριστικής καταδίκης του οικουμενισμού σε πανορθόδοξο επίπεδο, είναι βέβαιο ότι υπάρχει αδυναμία έκφρασης της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως της Μίας, Αγίας και Αποστολικής Εκκλησίας των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων. Αντιθέτως με τα κείμενα που έχουν υποβληθεί προς έγκριση στη Μεγάλη Σύνοδο, ιδιαιτέρως δε με εκείνο που αφορά στις σχέσεις των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους, υπάρχει εμφανής ο κίνδυνος νέων διαιρέσεων και σχισμάτων λόγω της επιμονής των οικουμενιστών να προωθήσουν με κάθε τρόπο τα σχέδιά τους.
Η προαναφερθείσα λύπη του Οικουμενικού Πατριάρχη λόγω της πιθανής απουσίας από τη Σύνοδο του Πατριάρχη Αντιοχείας δεν είναι αληθής αλλά επίπλαστος, πρόσκαιρος. Η λύπη όμως που δύναται να προξενήσει στην Ορθόδοξη Εκκλησία με τη σύγκληση της λεγόμενης Μεγάλης Συνόδου θα είναι πραγματική και ουσιαστική. Και τούτο διότι αντί της επιδιωκόμενης δήθεν μαρτυρίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο και της διατράνωσης της ενότητάς της, είναι πολύ πιθανόν με τις αποφάσεις της Συνόδου να δοθεί ώθηση στην παναίρεση του οικουμενισμού, να κλεισθεί για πολλά έτη η θύρα της «καλής ανησυχίας» και της μετανοίας των ετεροδόξων ως οδός επιστροφής στη σώζουσα Ορθοδοξία, εντός δε των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας να υπάρξουν διχοστασίες, σχίσματα, διαφωνίες και διαμάχες που δεν θα αποτελούν ασφαλώς «εσωτερικό πρόβλημα» των κατά τόπους Εκκλησιών αλλά ισχυρό κλυδωνισμό του πλοίου ολόκληρης της Εκκλησίας.

Ορθόδοξος Τύπος, 8/4/2016

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αυξήσεις μισθών: Πώς θα ενισχυθεί το εισόδημα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα