Το σημερινό άρθρο, έχει ως θέμα την αναγκαιότητα λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα και το πόσο σημαντικό είναι στο χώρο της παιδείας, κι όχι μόνο.

Ευστράτιος Δ. Κοκκινέλλης

Φοιτητής Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, Τμήμα Φιλολογίας

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο πολύ δύσκολη και περίεργη από όλες τις απόψεις. Πολλές δυσκολίες έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, κι η ελληνική κοινωνία. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει, όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται, είναι η εμμονή στην απαγόρευση ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Αυτή η παράλογη και αδικαιολόγητη εμμονή, έρχεται σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Η χώρα μας που αποτελεί κοιτίδα πολιτισμού, δεν επιτρέπει την ίδρυση και τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, στερώντας πολύτιμα οικονομικά και άλλα πολλά σημαντικά οφέλη.
Έχουν ακουστεί πολλά, ότι με τη λειτουργία τέτοιων ιδρυμάτων, θα προκύψουν ανισότητες μεταξύ των πλούσιων γόνων και των φτωχών, ή ότι το πανάγαθο και αναφαίρετο δικαίωμα της γνώσης, θα είναι απόλαυση “λίγων”. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει.

Πέραν, από τη φυγή των νέων και των χρημάτων τους, το ακαδημαϊκό σύστημα της χώρας μας, δεν επιτρέπει την προσέλκυση ξένων φοιτητών να σπουδάσουν “εδώ”, τονώνοντας την οικονομία μας και το επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού μας. Τόνωση, φυσικά, θα υπάρξει και στο ήδη υπάρχον δημόσιο πανεπιστήμιο που βρίσκεται μέσα στο χάος και στην ανομία. Αξίζει να αναφερθεί, ότι παρατηρείται και φυγή αξιόλογων καθηγητών, αφήνοντας κενά αντικαταστατά. Τα παραπάνω οδηγούν σε πτώση του ακαδημαϊκού μας επίπεδου, και στροφή των νέων προς ακαδημαϊκές κοινότητες άλλων χωρών.

Στο όλο θέμα, αν κάτσει κάποιος και το δει χωρίς προκατάληψη και παρωπίδες, θα διαπιστώσει πως η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μέσω του άρθρου 16 του Συντάγματος, δε διασφαλίζει την ισότητα μεταξύ εχόντων και μη εχόντων. Τα παιδιά των πρώτων μεταβαίνουν στο εξωτερικό, λαμβάνουν την εκπαίδευση που επιθυμούν, κι έπειτα επιστρέφουν στην πατρίδα, αν κι εφόσον το θελήσουν, καταλαμβάνοντας θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, υπάρχει σε ετήσια βάση μεγάλη διαρροή φιλόδοξων φοιτητών σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, βλ. Κύπρος, Ιταλία.

Τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, θα έχουν σίγουρα περισσότερες ευκαιρίες εισαγωγής στα δημόσια πανεπιστήμια, μιας και θα απελευθερωθούν θέσεις. Βέβαια, υπαρκτό είναι το ενδεχόμενο, να λάβουν υποτροφίες από τα “εδώ” ιδιωτικά πανεπιστήμια, πληρώντας κάποιες προϋποθέσεις του εκάστοτε ιδρύματος.

Υπάρχει και μια κατηγορία παιδιών, η μεγαλύτερη από τις δύο προαναφερθείσες, που ανήκουν στη λεγόμενη, μεσαία τάξη. Αυτή η κατηγορία παιδιών, αν θελήσουν να σπουδάσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια για τους δικούς τους λόγους πάντα, συνήθως δε μπορούν να το κάνουν σε αξιόλογα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Συχνά, μεταβαίνουν σε γειτονικές χώρες, και δεν είναι λίγες οι φορές που σπουδάζουν σε χώρες με αμφιβόλου ποιότητας ακαδημαϊκού επιπέδου(Βαλκανικές χώρες, χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ). Κι’ όλα αυτά, ξοδεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Λεφτά που φεύγουν <<έξω>>! Και γνωρίζετε όλες/όλοι, τι χρειάζεται ένας φοιτητής και πόσα σημαντικά ποσά διοχετεύει στην ελληνική αγορά και κοινωνία, δίνοντας απαραίτητη πνοή σ’ αυτή.

Λαμβάνοντας, σοβαρά τα παραπάνω, διαπιστώνεται ότι ο έχων θα σπουδάσει το παιδί του σε ιδιωτικά και κολλέγια. Οι ανισότητες θα παραμένουν ίδιες και θα αυξάνονται, με την πρόσβαση στο δημόσιο πανεπιστήμιο να γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Στο δημόσιο πανεπιστήμιο, δυστυχώς, θα επικρατεί το γνωστό χάος και η χώρα σε χαλεπούς καιρούς θα συνεχίζει να χάνει οικονομικά οφέλη και ανθρώπινο δυναμικό. Επομένως, λέμε ναι στην αναγκαία ίδρυση και λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Υ.Γ. Πως γίνεται, η τωρινή Κυβέρνηση να μη θέλει την ίδρυση και τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων, “χάνοντας” η χώρα τόσα σημαντικά οφέλη; Και μιλάμε για μια Κυβέρνηση, που τα στελέχη της, στην πλειονότητα, έχουν αποφοιτήσει από ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και τα παιδιά του πρωθυπουργού φοιτούν σε ιδιωτικό σχολείο… Τροφή για σκέψη!