Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Οι εκπαιδευτικοί είμαστε ο μόνος κλάδος εργαζομένων που δεν δικαιούμαστε να παραιτηθούμε από την υπηρεσία μας όποτε εμείς κρίνουμε, αλλά παραιτούμαστε όποτε κρίνει η υπηρεσία μας. Και η υπηρεσία μας κρίνει ανάλογα με τα δικά της συμφέροντα, τα οποία αλλάζουν από εποχή σε εποχή…

Όταν άρχισε να υφίσταται αυτή η σταλινική νομοθεσία, εφαρμόστηκε δήθεν για να μπορεί το υπουργείο να κάνει …προγραμματισμό του. Και ήταν αρχικά τέλος Αυγούστου, μετά πήγε 10 Αυγούστου και τώρα 30 Απριλίου…

Αλήθεια, για πιο προγραμματισμό μιλάμε; Είδαμε τον περυσινό προγραμματισμό του υπουργείου και …θαυμάσαμε οργάνωση! Δεν θα μπορεί να καλύψει τα κενά άραγε με …μόνιμους διορισμούς;

Επειδή συνάδελφοι όλοι αυτοί οι περιορισμοί με τις ανυπόστατες φιλολογίες που τις συνοδεύουν είναι λόγια της χαλιμάς και απαράδεκτα μέτρα θα πρέπει:

Η ΔΟΕ να κινηθεί νομικά και να καταργήσει τον απαράδεκτο αυτό νόμο, που απαγορεύει στον εκπαιδευτικό να φεύγει όποτε αυτός κρίνει και που όπως προείπα δεν ισχύει για κανένα άλλο κλάδο εργαζομένων. Και για να μην πουν πάλι κάποια παπαγαλάκια «τι θα γίνουν τα σχολεία μας αν ο δάσκαλος παραιτηθεί στα μέσα της χρονιάς;» να πούμε κάτι απλό: Να υπάρχει ένα υποχρεωτικό δίμηνο παραμονής του εκπαιδευτικού στη θέση του από την ημέρα της υποβολής της παραίτησης έτσι ώστε το υπουργείο στο δίμηνο αυτό να έχει φροντίσει να τον αντικαταστήσει.

Πρέπει να γίνει κάτι… Να σταματήσει επιτέλους αυτή η διαδικασία με τα γιατρόχαρτα που μας υποτιμούν όλους!

κ. Κουράκη, περιμένουμε να το δείτε ζεστά το θέμα!

e-mesara.gr