: Ποιός θα περίμενε πως θα ερχόταν η στιγμή στην οποία θα αναρωτιόμασταν για το πότε θα δίναμε ; Ως μαθητής της Γ΄ λυκείου θεωρητικής κατεύθυνσης ποτέ δεν με απασχόλησε, το είχα βέβαιο ότι θα δώσω πανελλήνιες τον Ιούνιο και μετά θα προσπαθούσα να βρω μια δουλειά, ώστε να μπορέσω τον Σεπτέμβριο, όπου και αν περάσω, να ανεξαρτητοποιηθώ απ’ τους γονείς μου οικονομικά και όχι μόνο.

Του Άγγελου Τζίτζιρα  Μαθητή Γ΄ τάξης, 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου,  Μέλος της Γραμματείας του Τομέα Παιδείας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ Λυκείου

Την πρώτη φορά που άκουσα ότι υπάρχει ο κορωνοϊος, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι ίσως να είναι και μια ευκαιρία, είπα στον εαυτό μου, θα κάτσω να διαβάσω αν κλείσουν τα σχολεία, έτσι ώστε να είμαι πιο προετοιμασμένος, δεν θα χρειάζεται να ξυπνάω στις 5 το πρωί και να  έχω όλο αυτό το ταξίδι απ’ την Σαλαμίνα στο Κερατσίνι.

Όταν βγήκε η , στην αρχή χάρηκα αλλά την ίδια ώρα με έπιασε μια  ανησυχία, διότι ξέρετε, είχαμε ήδη ξεκινήσει μια συζήτηση στο σχολείο πριν μερικές μέρες για το τι θα γίνει αν κλείσουν τα σχολεία, και βάζαμε διάφορα σενάρια, άλλοι έλεγαν ότι θα γράψουμε πανελλήνιες τον Ιούλιο, άλλοι έλεγαν για Σεπτέμβριο.

Σήμερα που σας γράφω είναι 4 Απριλίου και ακόμη δεν ξέρουμε το πότε θα ανοίξουμε.

Βέβαια μας λέει το υπουργείο για μείωση της ύλης αλλά πώς να μας βοηθήσει αυτό όταν είχαμε τελειώσει την ύλη στα περισσότερα μαθήματα και θα είχαμε 2 μήνες επανάληψης στο σχολείο;

Μας λέει το υπουργείο ότι θα χάσουμε τους περιπάτους μας, τι θα γίνει με εμάς που ήδη τους έχουμε χάσει λόγο κατάληψης;

Υπάρχουμε και εμείς, οι μαθητές όπου δεν πάμε φροντιστήριο, μας σκέφτεται το υπουργείο όταν εμείς χρειαζόμαστε επαναλήψεις;

Τα ερωτήματα είναι πολλά, το σίγουρο είναι ότι η χρονιά μου παίζει να είναι καταραμένη, πέρυσι μάθαμε πως θα δώσουμε πανελλήνιες με παραπάνω ύλη, άλλα μαθήματα, άλλο τρόπο εξέτασης και με περισσότερες ώρες κατεύθυνσης, αυτό ήταν δύσκολο για τους συμμαθητές μου και τους καθηγητές μας. Για τους μαθητές διότι εδώ και ένα χρόνο έκαναν λατινικά στα φροντιστήρια τους και είχαν προετοιμαστεί έως ένα σημείο, αλλά και οι καθηγητές μας δεν ήξεραν τι τους συμβαίνει.

Ειδικά φέτος όπου εκτός απ’ ότι είμαστε πειραματόζωα του νέου νομοσχεδίου, έχουμε την πανδημία όπου δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Με αποτέλεσμα να φοβόμαστε για το αν θα δώσουμε φέτος ή του χρόνου, μας έχει μείνει μόνο η ελπίδα, δεν μας φτάνουν οι υποσχέσεις, αυτές τις έχουμε ξανά ακούσει.

1ον Χρειαζόμαστε μια ύλη η οποία θα είναι όσο χρειάζεται, ώστε να γίνουν επαναλήψεις στο σχολείο τουλάχιστον για έναν μήνα.

2ον Χρειαζόμαστε αξιοπρεπείς συνθήκες για να γράψουμε , ούτε να φοβόμαστε μην είναι και κολλήσουμε τον ιό αλλά και ούτε σε υψηλές θερμοκρασίες.

3ον Χρειαζόμαστε μια τηλεκπαίδευση, που όντως να δουλεύει και όχι πρόχειρες δουλειές, όπως έχουμε σήμερα, και με παραπάνω ώρες και με πιο σύγχρονα εργαλεία (ασύγχρονη και σύγχρονη εκπαίδευση)

Η γενιά του 2002 έχει περάσει πολλά τις 2 τελευταίες χρονιές όσο αφορά τις πανελλήνιες. Ας μην περάσουμε κι άλλα. Θέλουμε το επιτέλους να φανεί αντάξιο των περιστάσεων και των προσδοκιών μας, να μην μας απογοητεύσει για άλλη μια φορά.