Ν. Τσούλιας: Να ζωντανέψουμε το κίνημά μας!

Ν. Τσούλιας(3^ο ΓΕΛ Ζωγράφου)

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και το Υπουργείο Παιδείας εφαρμόζοντας με ευλάβεια την πολιτική του τρίτου και Αριστερού μνημονίου αποδομούν την εκπαίδευση, περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, εφαρμόζουν μια όλο και πιο άγρια φορολογία, ανατρέπουν εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και προχωρούν με τον πιο αντιεκπαιδευτικό τρόπο στην αναδιοργάνωση των ωρολογίων προγραμμάτων και των συνθηκών διδασκαλίας των διάφορων γνωστικών αντικειμένων.

Και το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν παρουσιάζεται πουθενά με τη δική του πρόταση για το δημόσιο σχολείο, για τη μεταρρύθμιση που απαιτεί η εκπαίδευση. Εδώ και μήνες, η αριστερή πλειοψηφία και το προεδρείο ΣΥΝΕΚ– ΔΑΚΕ δεν μπορούν να διαμορφώσουν μια συνολική άποψη για το σχολείο και τον εκπαιδευτικό και επιδίδονται σε σπασμωδικές κινήσεις – και πάντα πίσω από τις πρωτοβουλίες του Υπουργού παιδείας. Η ΟΛΜΕ δεν έχει πάρει ούτε καν θεωρητική θέση για τα περισσότερα ζητήματα που έχει ανοίξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Δεν προτείνει και δεν εισηγείται τίποτα για τις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου!

Τελικά ποιος είναι ο ρόλος της ΟΛΜΕ, αν το Διοικητικό Συμβούλιο είναι απλώς παρατηρητής της αποδόμησης της εκπαίδευσης και επιδίδεται σε επικοινωνιακούς και μόνο ακτιβισμούς; Να κανονίζει την ημερομηνία και το ξενοδοχείο της Γενικής Συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ, δηλαδή να διεκπεραιώνει την εργασία των υπαλλήλων της; Αυτή είναι η αγωνιστική κουλτούρα του εκπαιδευτικού κινήματος; Για ποιο λόγο υπάρχει το Διοικητικό Συμβούλιο, αν δεν ανταποκρίνεται στην καταστατική του ευθύνη να προτείνει και να καθοδηγεί τις συζητήσεις στον κλάδο των εκπαιδευτικών και να υλοποιεί τις αποφάσεις; Και όλα αυτά συμβαίνουν σε καιρούς νεοφιλελεύθερης και σκληρά ταξικής πολιτικής εκ μέρους της κυβέρνησης. Ανοίγει το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ τη διαδικασία των Γενικών Συνελεύσεων. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι χωρίς εισήγηση της ΟΛΜΕ κανένα πρόγραμμα δράσης δεν μπορεί να προκύψει. Εκτός αν αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός των μελών του Δ.Σ., να αναπαραχθεί το τέλμα που χαρακτηρίζει και την ηγεσία μας… Γιατί τι θα κάνει η ηγεσία μας την περίοδο των Γενικών Συνελεύσεων; Θα πάει σ’ αυτές και τι μπορεί να πει για τα τόσα που συμβαίνουν, αφού προτείνει το απόλυτο τίποτα;

Κι όμως η ανάγκη για συλλογικό αγώνα είναι ανάγκη ύπαρξης του συνδικαλισμού στις εποχές των απανωτών μνημονίων. Προφανώς δεν αναφέρομαι ούτε κατ’ υποψία σε γενικούς ξεσηκωμούς και απεργίες επί απεργιών αλλά στην ουσιαστική ενεργοποίηση της συλλογικότητάς μας, της ίδιας της «καταστατικής πράξης» του συνδικαλισμού μας. Γιατί σήμερα δεν βιώνουμε μόνο την πρωτόγνωρη ένταση και συνεχή όξυνση των προβλημάτων των σχολείων και των εκπαιδευτικών από την εφαρμογή των διαδοχικών μνημονίων αλλά και την εν τοις πράγμασι αμφισβήτηση του «παιδαγωγικού μας παραδείγματος», του συλλογικού μας αγώνα, από την ηγεσία μας!

Είμαστε πετρωμένοι από το πρόσωπο της Μέδουσας των μνημονίων εδώ και καιρό. Και είναι πλέον φανερό ότι δεν μετασχηματίζεται μόνο η κουλτούρα του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και η ίδια η φυσιογνωμία του εκπαιδευτικού. Έχουμε μια τάση αλλοίωσης της κοσμοθεωρίας του εκπαιδευτικού / αγωνιστή, και σε μια τέτοια εξέλιξη θα αλλάξει και η «εικόνα» μας για το δημόσιο σχολείο. Όμως δεν μπορούμε να γινόμαστε παρατηρητές και ερμηνευτές της ιστορίας μας και να μην είμαστε συνδημιουργοί της, όταν μάλιστα τα γεγονότα είναι τόσο πυκνά και οι αναδιαρθρώσεις στη λειτουργία των σχολείων είναι τόσο κατεδαφιστικές. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ήττα θα είναι καταλυτική και θα αμφισβητεί ακόμα και τον παιδαγωγικό μας ρόλο – γιατί ποιο θα ήταν το βαθύτερο μήνυμα της διδασκαλίας μας, αν δεν είναι ο αγώνας για τη ζωή και για την αξιοπρέπειά μας;

Δεν μπορεί το κίνημά μας να είναι αδρανοποιημένο με ευθύνη της ηγεσίας του αλλά και της κρατούσας αντίληψης ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν οι επιταγές και τα μέτρα της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. και του Μνημονίου. Η παθητική στάση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, που δεν διαμορφώνει ούτε έναν στοιχειώδη σχεδιασμό αγωνιστικής δράσης, πολλαπλασιάζει τα προβλήματα στον κλάδο μας. Μπορεί να έχουμε «αριστερή» κυβέρνηση και αριστερή πλειοψηφία στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και αυτό το σκηνικό να σημαίνει εν τοις πράγμασι αποτελμάτωση του συνδικαλισμού και παθητική αποδοχή των καθημερινών μέτρων αποδόμησης του δημόσιου σχολείου; Μπορεί αυτό να συνιστά συμβολή στη «συλλογική μας αφήγηση»;

Δεν μπορούμε να επιμεριζόμαστε σε όλο και πιο στενά πλαίσια – άλλοτε στα όρια των ειδικοτήτων μας και άλλοτε στις διαβαθμίσεις μας με βάση τα χρόνια υπηρεσίας. Δεν είμαστε επιμέρους κλάδοι με έναν ενιαίο σχηματικό τίτλο του «εκπαιδευτικού». Τα προβλήματα των εκπαιδευτικών είναι κοινά και αφορούν όλους μας. Τα ζητήματα των διορισμών και των αναπληρωτών, των μισθών και των συντάξεων, του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος περίθαλψης και υγείας, του ωρολογίου προγράμματος και της ανάθεσης μαθημάτων είναι ενιαία για όλους. Ο οποιοσδήποτε επιμερισμός οδηγεί σε ηττοπάθεια και σε αποδοχή της πραγματικότητας που «άλλοι» διαμορφώνουν για εμάς.

Οφείλουμε να ζωντανέψουμε τις Συνεδριάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων, τις Γενικές Συνελεύσεις και τις συνεδριάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ. Εδώ είναι η πρώτη και η πιο καθοριστική ευθύνη μας, ευθύνη προσωπική και αμεταβίβαστη, συλλογική και αγωνιστική. Κανένας μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των καιρών μας για την εξέλιξη του δημόσιου σχολείου, για το μέλλον του επαγγέλματός μας, για την προοπτική της διδασκαλίας και της παιδαγωγικής!

Τα δίκαια αιτήματά μας υπάρχουν και έχουν προοπτική μόνο όταν οι εκφραστές τους έχουν συλλογική κουλτούρα και αγωνιστική δράση· σε καμιά άλλη περίπτωση. Προφανώς δεν μπορούμε μόνοι μας, εμείς οι εκπαιδευτικοί, να ανατρέψουμε τη μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. Μπορούμε όμως να μετριάσουμε τις επιπτώσεις της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, να συνεχίσουμε το νήμα της ιστορικής δράσης του κλάδου μας, να συνειδητοποιήσουμε (και να κάνουμε ισχυρή πίστη μας) ότι το μέλλον μάς ανήκει μόνο όταν αποφασίσουμε να είμαστε δρώντα πρόσωπα της ζωής μας! Ο ενδότερος πυρήνας της διδασκαλίας και του παιδαγωγικού έργου μας έγκειται στο νόημα της συλλογικότητας. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να υπονομεύουμε στην πράξη ό,τι είναι η πεμπτουσία της εκπαιδευτικής μας λειτουργίας! Οι συγκροτημένες συζητήσεις και ο δημιουργικός διάλογος, η γόνιμη αντιπαράθεση ιδεών και θεωρήσεων και ο πλούσιος προβληματισμός στο πεδίο των συλλογικών μας οργάνων αποτελούν τη μεγάλη δυναμική του κλάδου μας, την ευοίωνη προοπτική του δημόσιου σχολείου!

Η παράταξή μας καλεί όλους και όλες στο δύσκολο και όμορφο αγώνα: στον αγώνα της «δημιουργικής συλλογικότητας», της πλούσιας αγωνιστικής ιστορικής πορείας της ΟΛΜΕ και των εκπαιδευτικών, της διαρκούς δράσης μας στο σχολείο και στα συνδικαλιστικά μας σωματεία, της προαγωγής και της ανάπτυξης ενός εκπαιδευτικού και μορφωτικού κινήματος.

Όλοι στις Γενικές Συνελεύσεις
και στις συλλογικές λειτουργίες του κλάδου μας!

Ν. Τσούλιας(3^ο ΓΕΛ Ζωγράφου) Γραμματέας της «Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών» (ΠΕΚ)