Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χονγκ – Κονγκ κ.κ. Νεκταρίου
Ακούω ορισμένους να υποστηρίζουν ότι η διδασκαλία των Θρησκευτικών στο Σχολείο δεν πρέπει να έχει κατηχητικό χαρακτήρα…
Η κατήχηση, δηλαδή η διδασκαλία της πίστεως και της ευσεβείας και η ερμηνεία των Αγίων Γραφών, είναι έργο της Εκκλησίας. Και κατ᾽ εξοχήν συντελείται στους Ναούς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Κατήχηση και η διδασκαλία της πίστεως περιορίζεται μόνο στα κτήρια των Εκκλησιών. Από τα πρώτα Αποστολικά χρόνια μέχρι και σήμερα, η διδασκαλία της πίστεως συντελείται σε κάθε εύκαιρο και πρόσφορο μέρος. Ο ίδιος ο Κύριος δίδαξε στον Ναό των Ιεροσολύμων, δίδαξε σε Συναγωγές αλλά κυρίως δίδαξε σε οικίες και στο ύπαιθρο: σε πλατείες, στις όχθες της λίμνης της Γαλιλαίας. Το ίδιο έπραξαν και οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους. Οι Πρεσβύτεροι είχαν (κι έχουν) ως κύριο έργο τους την διδασκαλία. Όχι μόνο μέσα στους Ναούς. Ας μην ξεχνούμε ότι η Εκκλησία χειροτονούσε τις Διακόνισσες και τις έστελνε στις οικίες ώστε εκεί να διδάξουν στις γυναίκες την χριστιανική πίστη και ευσέβεια. Ο Δημήτριος, Ανθύπατος της Θεσσαλονίκης, δίδασκε στους εφήβους και νέους της πόλης το ευαγγέλιο του Χριστού όχι μέσα σε κάποιο Ναό αλλά στην Αγορά της πόλεως.
Στα σχολεία που ιδρύει η πολιτεία, οι θεολόγοι καθηγητές συνεχίζουν αυτό το έργο της διδασκαλίας της χριστιανικής πίστεως στα παιδιά των χριστιανικών οικογενειών. Δεν υποκαθιστούν την Εκκλησία. Βοηθούν στο έργο της Εκκλησίας. Δεν είναι ντροπή να λένε ότι η διδασκαλία είναι και κατήχηση. Δεν γνωρίζουν ότι η κατήχηση είναι ουσιαστικά συνοδοιπορία; Αυτό δεν διδάσκουν; Είμαστε εμείς οι χριστιανοί οι συνεχώς ευρισκόμενοι εν τη οδώ, οι συνεχώς οδοιπορούντες. Ο διδάσκαλος της πίστεως ομοιάζει με τον Χριστό που συνοδοιπόρησε με τους δύο μαθητές προς τους Εμμαούς.Τους κατηχούσε, τους ερμήνευε τις Γραφές, άνοιγε το μυαλό τους και θέρμαινε με το λόγο του τις καρδιές τους.
Αν λοιπόν η διδασκαλία των Θρησκευτικών έχει αυτό τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα τότε δέχεται και ανέχεται και την γνώση των άλλων ομολογιών και θρησκειών. Αλλά δεν μπορεί στον Ελλαδικό χώρο το μάθημα των Θρησκευτικών να γίνει άχρωμο και άοσμο. Λένε μερικοί: να μην έχει σχέση η Εκκλησία… Δηλαδή το Κράτος και η εκάστοτε Κυβέρνηση θα δημιουργούν και θα διδάσκουν μια δική τους «θεολογία»; Για να σας δω να το λέτε αυτό και στους Μουσουλμάνους και στους Εβραίους!!!
Αντιλέγουν μερικοί: αν δεν αφαιρέσουμε από το μάθημα των Θρησκευτικών τον κατηχητικό χαρακτήρα τότε το μάθημα θα καταργηθεί. Αυτή είναι η απειλή που ακούμε τα τελευταία χρόνια από τους κυβερνώντες στην Ελλάδα. Εντάσσεται στο πλαίσιο της απομειώσεως της επιρροής της Εκκλησίας στον Ελληνικό λαό. Βλέπουμε πόσο έξυπνα έχουν ροκανίσει την αξιοπιστία της Εκκλησίας. Κάντε μία απλή έρευνα στον κόσμο και θα δείτε το τι έχετε να ακούσετε εναντίον της Εκκλησίας. Τώρα μας ζητούν να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Μας ζητούν να δεχθούμε η Εκκλησία να μην έχει λόγο στην διδασκαλία των Θρησκευτικών. Ουσιαστικά όμως όσο μας βλέπουν να υποχωρούμε τόσο και θα αποθρασύνονται. Θυμηθείτε με. Σε λίγο καιρό κι ένα άχρωμο μάθημα των Θρησκευτικών θα καταργηθεί από μια «ουδετερόθρησκη» κυβέρνηση. Όλα στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού.
Σε όλους εσάς που αντιδράτε για τον κατηχητικό χαρακτήρα των Θρησκευτικών, σας υπενθυμίζω τι έλεγε ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό, Ιωάννης Καποδίστριας:
«… Αποτελεί Θεία τιμή το να αναθρέψει κάποιος Ελληνόπαιδες, με τις γνώσεις της Ιεράς μας Θρησκείας, να τους εκπαιδεύσει στην πάτριον γλώσσα και να τους προπαρασκευάσει για ανώτερες Πανεπιστημιακές σπουδές».
Ο άνθρωπος που έφτιαξε το πολιτικό σύστημα στην Ελβετία δεν νομίζω ότι υπηρετούσε τον σκοταδισμό όταν δήλωνε περί της ιδρύσεως του Υπουργείου «επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείαν»: «ότι η επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείαν, είναι δύο υπηρεσίες αχώριστες ως μίαν εχούσας αρχήν, τον Πατέρα των Φώτων, και προς ένα συντρεχούσας σκοπόν, την ηθικήν των πολιτών διαμόρφωσιν».
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
