Μέσα σε τρεις μόνο λέξεις, οι νέοι της γενιάς του κατάφεραν να αφήσουν την πιο ισχυρή παρακαταθήκη αγώνα για τις γενιές του αύριο, για τους λαούς που διεκδικούν ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον.

«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», το σύνθημα που η ορμή του συνέθλιψε τη βάναυση καταπίεση του καθεστώτος των συνταγματαρχών, έδωσε πνοή στον πόθο των πολιτών για δημοκρατία, νοηματοδότησε ξανά την «αρετή» και την «τόλμη» ως έννοιες αναπόσπαστες της ελευθερίας.

Οι μέρες του ’73 είχαν πείσμα. Ένα πείσμα που οδήγησε στο τέλος μιας επταετίας στέρησης των δημοκρατικών ελευθεριών του ελληνικού λαού. Μια επταετία διώξεων, φυλακίσεων, βασανιστηρίων και βίαιης καταστολής όσων οι νέοι και οι προοδευτικοί πνευματικοί άνθρωποι του τόπου είχαν καταφέρει έως τότε να πετύχουν για μια καλύτερη Παιδεία και για μια δημοκρατικότερη κοινωνία.

Η σπίθα ανάβει τον Φεβρουάριο του ’73 στη Νομική Σχολή της Αθήνας από τους φοιτητές που πιστεύουν ότι τις πιο όμορφες μέρες τους δεν τις έχουν ζήσει ακόμα. Διεκδικούν τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Το Ψωμί, την Παιδεία, την Ελευθερία. Και καταφέρνουν να δυναμώσουν τη φωνή τους. Ελπίζουν να ξημερώσει η μέρα της ελευθερίας.

17 Νοεμβρίου του 1973. Η εξέγερση των φοιτητών του γρήγορα εξελίχθηκε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό με νεκρούς και τραυματίες. Με αίμα αλλά και ελπίδα. Με δάκρυ αλλά και χαμόγελο αισιοδοξίας.

Μέρα μνήμης. Μέρα που ανήκει στους ήρωές της, όσο κι αν πολλοί προσπάθησαν να την καπηλευτούν, να την ιδιοποιηθούν, να την αλλοιώσουν ή να την αποδομήσουν για να αποκομίσουν οφέλη πολιτικά και ιδεολογικά.

Η μέρα εκείνη, ανήκει στους νέους, στους οραματιστές, στους αγνούς αγωνιστές. Ανήκει στην δημοκρατία, στο δικαίωμα για μόρφωση και δουλειά, στη δικαιοσύνη και στην ελευθερία. Αλλά είναι και μέρα που μας θυμίζει τον ανείπωτο πόνο των οικογενειών όσων σκοτώθηκαν.

Πάνω από όλους και από όλα, η μέρα μνήμης του Πολυτεχνείου, ανήκει στη νέα γενιά. Ανήκει σε εσάς.

Ανήκει, όμως, και στην Πολιτεία που θα πρέπει καθημερινά να αναλογίζεται πόσο πιστή μένει στην παρακαταθήκη εκείνων των ημερών.