Του Νίκου Τσούλια
Να λοιπόν που και οι παρελάσεις στα σχολεία είναι μείζον πρόβλημα (!) στους καιρούς των Μνημονίων, της βαθιάς κρίσης και της αδιέξοδης κυβερνητικής πολιτικής. Και μάλιστα εμφανίζεται η άποψη του Υπουργείου Παιδείας ως καινοτομικό και προοδευτικό μέτρο, που θα δώσει νέα στοιχεία εκδημοκρατισμού στην εκπαίδευση και θα την απελευθερώσει από στοιχεία στρατιωτικοποίησής της!
Στις παρελάσεις γίνεται μια φοβερή δημαγωγία. Ο Υπουργός τονίζει ότι ξεκίνησαν επί δικτατορίας του Μεταξά και επομένως αφήνει να νοηθεί ότι έχουν φασιστικό προσανατολισμό! Αλλά ποιο περιεχόμενο δίναμε σ’ αυτές στη διάρκεια τουλάχιστον της Μεταπολίτευσης; Είχαν καμιά σχέση με τις επιδιώξεις του δικτάτορα, και δεν είχε ξεσηκωθεί σύμπασα η ελληνική κοινωνία και ο δημοκρατικός λαός μας; Δηλαδή επί τόσες δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα και το ούτως ή άλλως προοδευτικό και ριζοσπαστικό εκπαιδευτικό κίνημα της χώρας μας – που ποτέ δεν είχε απόφαση για κατάργηση της προσευχής και των σχολικών παρελάσεων – είχαν παρόμοια αντίληψη με εκείνη του δικτάτορα Μεταξά και μάλιστα δεν το είχαν καταλάβει, μέχρις ότου εμφανίστηκε ο λαμπρός διαφωτιστικός αστερισμός του ΣΥΡΙΖΑ για να ανοίξει τα μάτια και τη σκέψη όλων;
Ας δούμε την αναφορά του Υπουργού στη Βουλή. «Επαναλαμβάνω, όμως, ότι δεν θα θεωρήσουμε ότι η ταυτότητα του Έλληνα και η ταυτότητα του ορθόδοξου χριστιανού είναι μια ταυτότητα, όπως λένε οι πολιτικοί επιστήμονες, εργαλειακή, από τη μία εκκλησιαστικοποίησης και από την άλλη στρατιωτικοποίησης. Όχι, θέλουμε να υπάρχει ελευθερία». Ισχυρίζεται δηλαδή ο Υπουργός μας ότι τόσα χρόνια εμείς οι εκπαιδευτικοί χωρίς να το ξέρουμε ή επειδή μας το είχαν επιβάλλει οι κυβερνήσεις στρατιωτικοποιούσαμε τους μαθητές μας επειδή έκαναν παρέλαση. Και πού υπάρχει η στρατιωτικοποίηση; Νιώθουν οι μαθητές μας κάτι τέτοιο ή κάποιου είδους καταπίεση, όταν ακόμα και ο βηματισμός είναι αρκετά ελεύθερος; Μήπως δεν γνωρίζει ότι είναι εθελοντική η παρουσία των μαθητών, όπως εθελοντικά θέλει να κάνει το όλο σχήμα των παρελάσεων το Υπουργείο; Οι καθηγητές της Φυσικής Αγωγής τόσα χρόνια έκαναν το ρόλο του αρχιλοχία και δεν το είχαν συνειδητοποιήσει;
Ας δούμε και ένα επιμέρους πρόβλημα. Σε μια πόλη θα κάνει παρέλαση το «άλφα» σχολείο, αλλά το «βήτα» σχολείο θα λείπει – και πώς θα το θεωρούν οι γονείς, ότι εκεί είναι προοδευτικός ο Σύλλογος Διδασκόντων; Ας τελειώνουμε με τις φαντασιώσεις. Είναι στοιχειωδώς ανόητο να διαστρεβλώνει το πραγματικό τους νόημα το Υπουργείο και επί της διαστρέβλωσης να βρίσκει «ταξικούς εχθρούς». Οι παρελάσεις είναι μορφή σχολικής εκδήλωσης και όχι στρατιωτικής άσκησης ή επίδειξης. Έτσι τις θεωρεί και τις προσλαμβάνει και η εκπαιδευτική κοινότητα και η ελληνική κοινωνία. Οι γονείς πάνε να καμαρώσουν τα παιδιά τους με ευθύνη του σχολείου σε μια γιορτή εθνική, για να τιμήσουν τους ήρωες και τους αγωνιστές της πατρίδας. Όλα τα άλλα τα σχετικά ιδεολογικά φληναφήματα είναι επινοήσεις του Υπουργείου για να βρει δήθεν αριστερή ατζέντα σε μια γενική κυβερνητική πολιτική άκρως νεοφιλελεύθερη και βαθιά ταξική. Υπάρχουν χίλια μύρια προβλήματα στο σχολείο, για να ασχοληθεί το Υπουργείο Παιδείας – αν φυσικά θέλει και μπορεί…
Αντί ο Υπουργός μας να προσθέτει τις δικές του ιδεοληπτικές εμμονές και να τις μετασχηματίζει σε νέας μορφής προβλήματα που επιβάλλονται άνωθεν, καλό θα ήταν να δει τις «πληγές» που έχει ανοίξει το αριστερό Μνημόνιο και η κομματική του άποψη για την εκπαίδευση επί του πεδίου της εφαρμοσμένης πολιτικής – από τον περίφημο (μη) διάλογο μέχρι τις παλινωδίες στο σύστημα πρόσβασης, από τα κενά στα σχολεία μέχρι την οικονομική αφαίμαξή τους κλπ.
Η στάση του Υπουργείου Παιδείας είναι απαράδεκτη. Προσπαθεί να πείσει το κομματικό του ακροατήριο ότι ασκεί αριστερή πολιτική, αλλά δεν παίρνει την ευθύνη της καθαρής απόφασης, γιατί υπολογίζει το κομματικό κόστος από μια πιθανή εξέλιξη με αρνητικές όψεις στην εκπαιδευτική κοινότητα και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα. Προσθέτει ένα πρόβλημα στους Συλλόγους Διδασκόντων θεωρώντας ότι έτσι τους ενισχύει τον παιδαγωγικό τους ρόλο και την παιδαγωγική της ευθύνη. Πρόκειται για μια βαθιά υποκριτική στάση, για μια ισορροπία σε δύο βάρκες.
Το παραμύθι μας δεν έχει τέλος. Θα το δούμε, αν και όποτε καταλήξει το Υπουργείο Παιδείας. Μέχρι τότε όμως ο Υπουργός θα έχει πει κάθε πιθανό τέλος και τελικά θα ισχυριστεί ότι είχα πει και την άλλη λύση – την όποια άλλη λύση – αλλά «είδα αντιδράσεις». Και έτσι θα νομίζει ότι σώζει το αριστερό του προφίλ – επειδή είπε την αρχική του άποψη -, αλλά και θα συμβαδίζει με το γενικότερο κλίμα για να μην έχει κόστος. Στα παραμύθια είθισται το τέλος να έχει τη γνωστή κατάληξη «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Αυτά στα κανονικά παραμύθια, γιατί στα παραμύθια του δήθεν αριστερού ΣΥΡΙΖΑ το τέλος είναι τελείως διαφορετικό και δεν χρειάζεται να το πει κανένας Υπουργός – έχει ήδη καταδειχτεί από τη σκληρή πραγματικότητα και ο καθένας μας και η κοινωνία έχουν τη δική τους ξεχωριστή και συνολική αφήγηση.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
