Στον απόηχο της διαδικασίας της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών παραμένει το Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου, μετά την απόφαση της διευθύντριας του Μαρίας Καλουδιώτη να υποβάλει αίτηση παραίτησης από τη θέση του διευθυντή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το σύστημα και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να αξιολογήσει την εκπαιδευτική κοινότητα.
Η κοινότητα του Καλλιτεχνικού Σχολείου εξακολουθεί να είναι αναστατωμένη από το γεγονός, καθώς μαθητές και γονείς “συμπάσχουν” στα νέα δεδομένα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Στο πνεύμα αυτό είναι και η επιστολή της μητέρας μιας μαθήτριας της Α΄ Λυκείου του Καλλιτεχνικού Σχολείου Ηρακλείου, τη κ. Λιούμπιτσα – Αγγελικής Καρδάκη, η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
“Τελευταία μέρα σχολείου, πριν τις Πασχαλινές διακοπές, μεσημέρι κι’ είναι η κόρη μου στο κινητό: «Μαμά, παραιτήθηκε η κα Καλουδιώτη από διευθύντρια, πάει το σχολείο, θα κλείσει, εδώ όλα τα παιδιά κλαίνε». Έμεινα στο τηλέφωνο μετέωρη, να ακούω την κλεισμένη γραμμή. Το μόνο που πρόλαβα να καταλάβω στο αστριαπιαίο ΓΙΑΤΙ, ήταν λακωνικά: «δε δέχτηκε να κάνει την αυτοαξιολόγηση του σχολείου». Καταιγιστικές σκέψεις με κατέκλυσαν. Το αυθόρμητο εφηβικό και εγωιστικό ερώτημα «και τώρα το σχολείο?». Κι’ ύστερα η φωνή της λογικής των δικών μου ηλικιακών χρόνων «και η θλίψη που ένιωσε η ίδια ώστε να αποφασίσει να απεμπολήσει αυτό που στήριξε με τόσο πάθος δέκα ολόκληρα χρόνια? ‘Αρα πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο που προοιωνίζει δυσοίωνα!».
Η κ. Μαρία Καλουδιώτη
Ντρέπομαι τούτη την ώρα να σκεφτώ την τύχη του σχολείου. Δε συνάδει με το ήθος και τις πράξεις που εσωκλείονται στο κεφάλαιο αυτό της ζωής της, ταυτισμένο με την ιστορία του Καλλιτεχνικού σχολείου. Κάποιοι θα πουν πως εγκατέλειψε το πλοίο και θά’ ναι πιστεύω, μια αφ’ υψηλού άστοχη κριτική, απ’ αυτές τις εύκολες που αναμασάμε κατά καιρούς ως ιθύνοντες, δραστήρια καθισμένοι στη βαθιά μας μπερζέρα! Δεν επιτρέπεται για τη Μαρία Καλουδιώτη να ειπωθεί κάτι τέτοιο, απλούστατα διότι το σχολείο αυτό εξαιτίας της σήμερα ζει, αναπνέει και εξελίσσεται καλλιεργώντας σχέσεις και αποκτώντας φήμη σε σχολεία του εξωτερικού. Και σε όσους φυσικά πίστεψαν σε αυτό και εργάστηκαν ανιδιοτελώς, αρχικά για την επιβίωση και στη συνέχεια για την καταξίωσή του – καθηγητές, γονείς, παιδιά-. Όμως εκείνη αποτελεί το συνδετικό κρίκο που εμψυχώνει στα δύσκολα, μπροστάρισσα σε διεκδικήσεις του αυτονόητου – κτίρια, ρεύμα, υποδομές, προσωπικό – με την επιμονή και την άοκνη προσπάθειά της ξεπεράσαμε τόσα προβλήματα μέχρι να αποκτήσει η ιδέα ενός διαφορετικού σχολείου, σάρκα και οστά. Με τέτοιο ζήλο, ενθουσιασμό και σκληρή δουλειά, συσπειρώνει και παραδειγματίζει, ξεσηκώνει και ηγείται με υποδειγματική αποφασιστικότητα, προσμετρώντας όχι αυτά που λείπουν, αλλά στοχεύοντας σε αυτά που υπάρχουν, όσο μικρό ή λίγο, οδηγώντας το σιγά-σιγά να γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Ελλείψεις πολλές, προβλήματα αναρίθμητα, κάποια ακόμα άλυτα, όμως ποτέ δεν αφήνει να σταθούμε σ’ αυτά, παρά μόνο προκειμένου να τα λύσουμε. Ομως η μεγαλύτερη συμβολή της είναι για μένα ο ρόλος της ως διευθύντριας καθηγήτριας, τιμώντας το λειτούργημα με συγκινητικά παραδειγματικό τρόπο. Γνωρίζει βαθιά την ψυχολογία των μαθητών της και αγαπάει ουσιαστικά. Ξέρει πως σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας – και επιπρόσθετα τούτους τους σκληρούς καιρούς της κρίσης – τα παιδιά χρειάζονται ό ρ ι α, αγάπη και κατανόηση. Αυστηρή στην τήρηση των κανόνων, ελέγχει όλο το σχολείο άγρυπνα νυχθημερόν ενώ την ίδια στιγμή ξέρει το κάθε παιδί με το μικρό του όνομα, πασχίζοντας ώστε να βλέπει χαρούμενα τα πρόσωπά τους. Με προσωπικό ενδιαφέρον για το καθένα ξεχωριστά, μια μεγάλη τρυφερή αγκαλιά, παρούσα στα δύσκολα και στα εύκολα. Η πόρτα του γραφείου της ορθάνοιχτη, χτίζει σχέσεις σεβασμού και εμπιστοσύνης, έχοντας πλήρη έλεγχο ανά πάσα στιγμή. Τους διδάσκει έμπρακτα τι σημαίνει συλλογική ευθύνη – όταν τo παραπάτημα ενός μαθητή αίφνης αφορά όλη τη μαθητική κοινότητα -, αυτοσεβασμό και αλληλοβοήθεια. Και πρώτη εκείνη, μαζί με εμπνευσμένους συναδέλφους λειτουργούς καθηγητές, επιβάτης στο καράβι των νεανικών τους ονείρων, ενθαρρύνοντας τα ξανοίγει στα πελάγη της γνώσης, να αναζητήσουν το καθένα την αλήθεια του, με τα πανιά πλησίστια από τους ανέμους την Τέχνης. Είναι βαθιά λυπηρό που η σημερινή πολιτεία στο βωμό των μεταρρυθμίσεων θυσιάζει αδιάκριτα και ό,τι αξίζει σ’ αυτόν τον τόπο. Η κα Καλουδιώτη είναι εκ των ελαχίστων διευθυντών του νομού που πήρε άριστα στη συνέντευξη όταν ανανεώθηκε πρόσφατα η θητεία της ως διευθύντριας του Καλλιτεχνικού. Η ίδια πολιτεία που της αναγνώρισε τότε την αξία της, σήμερα την οδηγεί σε παραίτηση. Γιατί δε φρόντισε να την προστατέψει, επιβάλλοντάς της να προσυπογράψει την καταδίκη του σχολείου. Σ’ ένα κείμενο ψυχρό, που ζητείται η απαρίθμηση υποδομών, τεχνολογικού εξοπλισμού ή προσωπικού ( όπου το σχολείο μας σίγουρα πάσχει), χωρίς να ενδιαφέρεται καν για το γιατί των συμβαινόντων, χωρίς να δίνει τη δυνατότητα υπεράσπισης και εκτίμησης της πραγματικής αξίας του σχολείου ( που φυσικά δε συνοψίζεται σε αριθμό θρανίων ή υπολογιστών!). Η παραίτησή της με κινητοποίησε ώστε να αναζητήσω ενημέρωση σχετικά με τις φόρμες αξιολόγησης που καλείται να παραδώσει ως διευθύντρια, στον ιστότοπο του Υπουργείου Παιδείας. Διαπίστωσα και θεωρώ απολύτως εύλογο, για το ποιόν και το ήθος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται με τα μέσα που διαθέτει χωρίς να κάμπτεται από τις σημαντικές ελλείψεις, να αδυνατεί να συναινέσει στην μπακαλίστικη λογική των αριθμών, των κουτιών πολλαπλών προτεινόμενων επιλογών εκσυγχρονιστικού χαρακτήρα (ορθός τρόπος σε ήδη όμως δομημένα συστήματα εκπαίδευσης του εξωτερικού!). Για σχολεία πρόκειται, όχι για την απογραφή αποθήκης χαρτικών! Είναι κατανοητή η ανάγκη αναδιάρθρωσης της χώρας. Είναι όμως αδιανόητη η ανεγκέφαλη πρακτική μιας άκριτης κατά συρροήν αποδόμησης μιας ολόκληρης γενιάς, προκειμένου να μηδενιστεί το καντράν ώστε να γίνει η νέα αρχή! Χωρίς παρελθόν, ιστορία και μνήμη, με την τακτική ενός σεισμικού ολέθρου, σίγουρα επιτυγχάνεται η πλήρης εξάλειψη του κακού αλλά ταυτόχρονα και της κοινωνίας! Ως ελληνίδα μάνα, θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τη Μαρία Καλουδιώτη για όσα ανεκτίμητα προσφέρει στα παιδιά μας, και ως ελληνίδα πολίτης να εκφράσω τη βαθιά μου απογοήτευση που η σύγχρονη χώρα μου, χώρα του Καζαντζάκη, του Ελύτη, του Τσαρούχη, του Μόραλη, του Μινωτή, του Κουν… επιλέγει την ευθανασία ως μέθοδο μετεξέλιξης των αξιών για ένα «καλύτερο» αύριο! « Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει… » αναφωνεί ο Νομπελίστας ποιητής μας Γεώργιος Σεφέρης και δυστυχώς όχι άδικα!
Σ’ ευχαριστούμε πολύ Μαρία Καλουδιώτη
ΥΓ. Και όχι, το Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου δεν κινδυνεύει να χαθεί γιατί γεννήθηκε, στηρίχθηκε και υφίσταται, δομημένο σε αξίες που τα ίδια του τα παιδιά έμαθαν να πρεσβεύουν και να αγωνίζονται γι’ αυτές.
Με τιμή Λιούμπιτσα – Αγγελική Καρδάκη
Γονέας μαθήτριας της Α Λυκείου του Καλλιτεχνικού Σχολείου Ηρακλείου”
irakliolive.gr
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
