Ο Αλέξανδρος, ένα από τα παιδιά που μεγάλωσαν στην μεγάλη αγκαλιά του και περιέγραψε τι σημαίνει γι΄αυτόν  ο φορέας.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο ίδιος και πολλά ακόμη παιδιά κατάφεραν να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι και να σταθούν στα πόδια τους, για να επιβιώσουν σε μία κοινωνία, η οποία τους έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο.

Αναλυτικά όσα είπε ο Αλέξανδρος για την οικογένειά του: «Πιστεύω ότι είναι πολύ ειρωνικό ότι τώρα περνάει αυτό το νομοσχέδιο, καθώς εχθές ήταν Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας. Οι περισσότεροι εχθές ήταν με τις οικογένειές τους, πόσταραν ωραίες φωτογραφίες με τον παππού, τη γιαγιά, τη μαμά. Εγώ εχθές ήμουν με τον Αργύρη για καφέ, που είναι αδερφός μου, δεν έχουμε το ίδιο αίμα. Έχω κι έναν αδερφό, τον Άγγελο, που έχουμε το ίδιο αίμα, μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι.

Μια ζωή ένιωθα πολύ άτυχος, πολύ γκαντέμης, αλλά δύο φορές έπιασα το «λαχείο». Χρειάστηκε να απομακρυνθώ δύο φορές από την οικογένειά μου και τις δύο αυτές φορές υπήρχε χώρος. Πόσο πιο μεγάλη τύχη; Όχι μόνο για εμένα και για τον αδερφό μου, θα μπορούσαν να μας έχουν χωρίσει, να μην έχουμε μεγαλώσει μαζί.

Η εισαγγελέας ανηλίκων τότε πήρε τη σωστή απόφαση για μένα, υπήρχε χώρος στο Χαμόγελο. Μεγαλώνοντας ένιωθα ότι το κράτος είχε κάποια υποχρέωση απέναντί μου, να καλύψει όλο αυτό το κενό. Στο Χαμόγελο μια ζωή προσπαθούσαν να μου πουν ότι δεν αντικαθιστούν το κράτος, το βοηθούν.

Εγώ μεγαλώνοντας, στα δικά μου μάτια, έβλεπα ότι το Χαμόγελο υποκαθιστούσε όλα αυτά που θα έπρεπε να έχει προβλέψει το κράτος. Αν δεν υπήρχε το Χαμόγελο, εγώ θα ήμουν απλά άλλο ένα παιδί μεταναστών, τα 1037 παιδιά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω πόσοι θα ζούσαν, πόσοι θα ήταν στα φανάρια, σε άλλες χώρες.

Όταν πήρα το πτυχίο, έβλεπα τους υπόλοιπους να βγάζουν φωτογραφίες με τις οικογένειές τους, τους συγγενείς τους. Εγώ έλεγα έλα μωρέ ένα πτυχίο είναι σιγά. Ήρθε ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος και ο αδερφός μου και έλαμπαν τα μάτια τους και ένιωθα ότι κουβαλάω και άλλα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο, τους δίνω την ελπίδα και τη δύναμη να πουν ότι μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.

Πόσοι σήμερα που είμασταν μαζί στο μετρό κατάλαβαν ότι είμαι παιδί που μεγάλωσα στο Χαμόγελο; Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Χαμόγελου.

Οι παιδαγωγοί στο Χαμόγελο κάνουν λειτούργημα. Πόσοι από εσάς μπορείτε να σκεφτείτε τη συνταγή: Παίρνω βία και την κάνω αγάπη; Όλα εμείς τα παιδιά δεν γίναμε ούτε αλκοολικοί, ούτε ζητιάνοι, ούτε ότι ήταν το περιβάλλον γύρω μας. Δίνεις βία, μίσος και όμως οι παιδαγωγοί το μετέτρεψαν σε αγάπη. Δε θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο αν είχαμε 4ο μπάνιο ή ότι είχαμε δωμάτιο με δύο τετραγωνικά λιγότερα.»

Με έκανε καλύτερο άνθρωπο ότι είχαμε ανθρώπους γύρω μας που νοιαζόταν για εμάς.

Οι παιδαγωγοί, που έχουν οι περισσότερες οικογένεια, σου φέρονται σαν να είσαι δικό τους παιδί, σαν να σε γέννησαν αυτό πλησιάζει στην αναδοχή και προτιμώ αυτή την αναδοχή. Έγιναν δύο προσπάθειες επανένωσης με την οικογένειά μου, δε βγήκε. Από εκεί και πέρα δεν ήθελα ούτε σε αναδοχή, ούτε να υιοθετηθώ, είχα μεγαλώσει αρκετά. Στην Νίκαια μεγάλωσα, εκεί είναι οι παρέες μου, εκείνο είναι το σπίτι μου.

Η παιδαγωγός, που δεν τη βλέπω σαν μάνα μου, ποτέ δε μας επιβλήθηκε ότι “αυτή είναι η μάνα σου”, κανείς δεν το καλύπτει το κενό της μητέρας. Τη Μαριάννα την έχω σαν μεγάλη μου αδερφή.

Σας καλούμε στα σπίτια μας, να έρθετε να δείτε αν αυτά που λέμε είναι χαζομάρες, να δείτε πως είναι ένα σπίτι, να δείτε πώς μπορείς να έχεις μέσα παιδιά όλων των ηλικιών.

Αν γίνει κάτι σε κάποιο από τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει θα τρέξουμε όλοι. Θα είναι όλοι εκεί. Θέλω να πω ότι ήταν εχθές η Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας, εμείς είμαστε οικογένεια.

Το βάρος που νιώθω στις πλάτες μου είναι για τα παιδιά που μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή στα σπίτια, τα οποία δε θέλω να μείνουν στα μισά. Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν όλοι στις οικογένειές τους, Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε μια ιδανική κοινωνία δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Όλοι θα μεγάλωναν στις οικογένειές τους, το Χαμόγελο δε θα χρειαζόταν. Μακάρι να υπάρξει μια μέρα που δε θα χρειάζεται κανένας φορέας παιδικής προστασίας. Μέχρι τότε όμως, σας θελουμε όλους δίπλα μας, να έρχεστε στα σπίτια μας, να βλέπετε τα παιδιά, να βοηθάτε και να μην τους αφήσετε να μας κλείσουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμάς.»

Ο Αλέξανδρος είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πατρών

Πτυχιούχος του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών είναι ο Αλέξανδρος, που στην αρχή της ζωής του η Τύχη δεν του χαμογέλασε. Μέχρι που το «Χαμόγελο του Παιδιού» τον πήρε στην αγκαλιά του και τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του και να πετύχει τα όνειρά του.

Στην τελετή αποφήτησης του που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, το 2019, βρέθηκε και ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του Παιδιού» Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος.

Τα καλά νέα, για την αποφοίτηση του Αλέξανδρου, είχε γωνστοποιήσει το «Χαμόγελο», όπου σε ανακοίνωσή του τότε είχε αναφέρει τα εξής:

«Ο Αλέξανδρος πήρε το πτυχίο του από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών και όλοι στο Χαμόγελο νιώσαμε τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια που κάθε γονιός και κάθε ελληνική οικογένεια νιώθει για τα παιδιά του που πετυχαίνουν τους στόχους τους και πραγματοποιούν τα όνειρά τους.

Στην ξεχωριστή αυτή μέρα της ορκωμοσίας του Αλέξανδρου η οικογένεια του «Χαμόγελου» έδωσε το παρόν. Μικροί και μεγάλοι με το πιο δυνατό και ζεστό χειροκρότημα και με την πιο θερμή αγκαλιά τους επιβράβευσαν την προσπάθεια του δικού τους παιδιού που κατάφερε με πίστη, πείσμα, θέληση και τεράστιο κόπο να πετύχει τον στόχο του, έχοντας πάντα δίπλα του τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους εθελοντές και φυσικά τα παιδιά του σπιτιού με τα οποία μεγάλωσε μαζί. Αλλά και κατά τη διάρκεια των σπουδών του, το «Χαμόγελο» παρέμεινε σταθερά δίπλα του υποστηρίζοντας με κάθε τρόπο την υπεράνθρωπη προσπάθεια του Αλέξανδρου να κερδίσει τη ζωή που ονειρεύεται και που σε κάθε παιδί αξίζει.

Ο Αλέξανδρος ήρθε στην οικογένεια του «Χαμόγελου» σε ηλικία 12 ετών. Ένα παιδί που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή  για την ωριμότητα, το ήθος και το αίσθημα σεβασμού απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Ένα παιδί με ευαισθησία και ψυχική δύναμη ανέπτυξε βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις με τους γύρω του που ακόμη και σήμερα διατηρεί με αγάπη και πίστη.  Με σύνεση και υπευθυνότητα  πετύχαινε ό,τι και αν είχε στο μυαλό του, προκαλώντας τον θαυμασμό των γύρω του.

Αλέξανδρε, σε ευχαριστούμε για το ξεχωριστό δώρο που έκανες στην οικογένειά σου! Σου ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία και να ξέρεις πως θα είμαστε πάντα δίπλα σου για ό,τι κι αν χρειαστείς!

Και εις ανώτερα!»

Πηγή: thebest