Η μητέρα μου ήταν ξεκάθαρη. «Αν δεν περάσεις στο πανεπιστήμιο θα καταλήξεις πωλήτρια ή πόρνη.»
Πολύ σκληρό δεν σας ακούγεται; Κι όμως ήταν η παιδαγωγική μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας.
Προβάλλεις στο παιδί ένα αρνητικό πρότυπο για να μην θελήσει να το ακολουθήσει και να διαλέξει τον σωστό δρόμο.

Είμαι σίγουρη πως πολλά παιδιά έχουν ακούσει κάτι παρόμοιο. «Αν δεν γίνεις επιστήμονας θα καταλήξεις εργάτης ή αλήτης.» Τώρα το πώς γίνεται οι γονείς να εξισώνουν τις τίμιες και ταπεινές δουλειές με την πορνεία και την αλητεία, ένας Θεός το ξέρει. Τελικά ήρθε η κρίση και όλοι νέοι κατέληξαν κάπως έτσι. Οι τίμιοι έγιναν πωλητές ή εργάτες και οι μεγαλομανείς έμπλεξαν με αλητείες.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η καρδιά μου σφίγγεται μαζί με τις καρδιές όλων των παιδιών που δίνουν εξετάσεις. Οι πανελλαδικές αρρωσταίνουν και δεν είναι όλα τα παιδιά τυχερά να έχουν γονείς συμπαραστάτες.
Αν ένα παιδί έπεσε από το κενό το θεωρώ μεγάλο θαύμα που ήταν μόνο ένα παιδί. Πέρυσι αυτοκτόνησε ένα γειτονόπουλό μου 26 ετών γιατί δεν άντεχε άλλο την σταδιοδρομία που διάλεξαν οι γονείς του γι κείνον. Τον έκαναν αστυνομικό για να έχει έναν εξασφαλισμένο μισθό. Κάποια παιδιά δεν έχουν εγωισμό και πέφτουν στο κενό.
Πριν δυο χρόνια αυτοκτόνησε κι ένας παλιός μου συμμαθητής και συμπολυτεχνίτης. Ούτε αυτός άντεξε. Ακόμα κι εκείνη η όμορφη οδοντίατρος που τελείωνε το μεταπτυχιακό της και το σκασε κι αυτή από τη ζωή. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά που δεν έβαλαν τέρμα στη ζωή τους αλλά αρρώστησαν βαριά. ΟΠέτρος έπαιρνε ειδίκευση στην καρδιολογία και στα είκοσι οχτώ του έπαθε ανακοπή από την υπερκόπωση. ΟΓιαννάκης τρελάθηκε, οι γείτονες τον ακούνε να ουρλιάζει στο σπίτι, οΚωστάκης περιφέρεται με λεκιασμένες φόρμες στους δρόμους, η Μαρίαέμπλεξε με το ποτό και τις ουσίες και ηΚατερίνα άργησε να πάρει το πτυχίο της. Ο Πάρης ήταν πιο έξυπνος και το παράτησε το πανεπιστήμιο, πήγε κι έγινε σουβλατζής και τώρα είναι πολύ χαρούμενος. Οι γονείς του είναι πολύ ντροπιασμένοι βέβαια και δεν του μιλάνε, αλλά αυτός τα καταφέρνει με την αρραβωνιαστικιά του μια χαρά.

Στο παλιό μου διαμέρισμα είχα ένα γειτονάκι, που του έβαζαν οι γονείς του τις φωνές γιατί δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο. Όταν το πετύχαινα στο δρόμο εκείνο παραμιλούσε. Πάει συλλογίστηκα τρελάθηκε κι αυτό. Μια μέρα άκουσα όμως καλά νέα. Ο πιτσιρικάς σήκωσε ανάστημα και είπε στον πατέρα του:«Πατέρα μη με βασανίζεις άλλο, δεν θέλω να δώσω εξετάσεις. Θα πάω τεχνικό λύκειο και θα γίνω υδραυλικός.» Δόξα τω Θεώ το παιδί τώρα είναι καλά.

Υπάρχουν και τα άλλα τα παιδιά τα τυχερά τα προκομμένα που τα καταφέρνουν όλα με μεγάλη άνεση και είναι το καμάρι των γονιών και της κοινωνίας. Τα παιδιά που χωρίς να φταίνε βάζουν τον πήχη ψηλά. Τα παιδιά που τα καταφέρνουν κυρίως γιατί έχουν γερή κράση και γερό στομάχι. Υπάρχουν και τα παιδιά που τα κατάφεραν με το σπαθί τους αλλά και άλλα που τρύπωσαν σε παρατάξεις και πήραν το πτυχίο μιλημένα. Κάποια άλλα που παιδεύτηκαν πολύ και ξόδεψαν περιουσίες ολόκληρες σε φροντιστήρια για να σταυρώσουν έστω και μία εξεταστική.

Αν όλα αυτά τα λέτε πρόοδο εγώ τα λέω παράνοια και σκλαβιά. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα παράγει δυστυχισμένους ανθρώπους γιατί ακόμα και γι αυτούς που τα κατάφεραν, τα σημάδια του πόνου, της κούρασης, της στέρησης και της εξάντλησης μένουν ανεξίτηλα.
Καλό κουράγιο στα παιδιά και καλή φώτιση στους γονείς…