Από την Μαρία Αγναντή, φιλόλογος στο Μουσικό Σχολείο
Το οικουμενικό ενδιαφέρον για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους μαθητές του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων! Με αρωγούς τον …
Διευθυντή του Σχολείου, Βασίλειο Παπακώστα, τον καθηγητή Γαλλικών Γιώργο Πράσινο (στο πλαίσιο της διδασκαλίας σύνταξης επιστολής διαμαρτυρίας) και την Φιλόλογο Μαρία Αγναντή οι μαθητές εξέφρασαν μέσω επιστολής τη δική τους διαμαρτυρία-έκκληση για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα επιλέγοντας έναν ξεχωριστό τρόπο.

Οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου έγραψαν την επιστολή στην ελληνική και τη γαλλική γλώσσα απευθυνόμενοι στον Άγγλο Υπουργό εξωτερικών, στην Ελληνίδα Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως στην Unesco,στη δικηγόρο Amal Alamuddin, καθώς και στο «Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη». Επίσης η επιστολή στάλθηκε για δημοσίευση στον τοπικό τύπο (έντυπο και ηλεκτρονικό) και στην εφημερίδα “TIMES” του Λονδίνου.

Το περιεχόμενό της επιστολής έχει ως εξής:

Αξιότιμοι,

Αν τα γλυπτά είχαν φωνή, θα εκδήλωναν από την εξορία το νόστο τους. Θα εξέφραζαν τον πόθο τους για επαναπατρισμό, την επιθυμία τους να ελευθερωθούν για να επανενωθούν με τον ναό, την ανάγκη να επιστρέψουν εκεί που γεννήθηκαν και … θα έλεγαν:

«Θέλουμε να γυρίσουμε!

Πρέπει να γυρίσουμε, όχι μόνο επειδή το θέλουν οι Έλληνες, αλλά γιατί μας ζητάει ο τόπος που μας γέννησε. Δεν είμαστε παγωμένα αγάλματα. Είμαστε ζεστά Μάρμαρα με πνοή ζώσα!

Δεν είμαστε «Ελγίνεια». Είμαστε Πεντελικά. Δεν αναζητούμε ιδιοκτήτες. Γυρεύουμε το πατρικό μας, το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, εκείνο που δε χάνεται ποτέ! Για εμάς, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, ο γυρισμός στην Αθήνα είναι η επιστροφή στην Ιθάκη. Η ελπίδα δεν αρκεί πια, είναι η ώρα για το ταξίδι. Είναι πια καιρός… κουραστήκαμε. Κουραστήκαμε να βλέπουμε τους Έλληνες να μας επισκέπτονται.

Ναι, τους αναγνωρίζουμε τους Έλληνες επισκέπτες! Καταλαβαίνουμε ανάμεσα στους τόσους ξένους ποιοι είναι οι συγγενείς μας. Όλοι οι επισκέπτες μας έχουν θαυμασμό στο βλέμμα τους. Στων Ελλήνων τα μάτια όμως υπάρχει θαυμασμός και θλίψη συνάμα! Κι όταν κινήσουν να φύγουν, στρέφουν τη ματιά τους να μας ξαναδούν. Τους βαραίνει που μας βρίσκουν εδώ, στο γκρίζο φως της πατρίδας του Έλγιν, μα πιότερο τους θλίβει που πρέπει να φύγουν και να μας αφήσουν στην ξενιτειά του Μουσείου, όταν κλείνουν οι πόρτες του…»

Έτσι θα μιλούσαν τα εξόριστα Γλυπτά σ΄όποιον νοιάζεται να τ΄ ακούσει. Κρατούμενοι πρόγονοι σε ανήλιαγη φυλακή, κουρασμένα από τη Λονδρέζικη ομίχλη, νοσταλγούν τον τόπο τους, τα αδέλφια τους στην Ακρόπολη, το μπλε Αττικό φως! Τα εξόριστα Γλυπτά του Παρθενώνα νοσταλγούν την Αττική Γη.

Νόστος και Άλγος για το όλον, λαχτάρα για αρτιότητα, πόθος για επανένωση, ανάγκη για επανασυλλογή και ελπίδα για αποκατάσταση των σπαραγμάτων του Εθνικού μας σώματος!
Μετά τιμής,
οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων,
Ευελπιστούμε και ευχόμαστε να συναντήσει τούτη η επιστολή ευαίσθητους αποδέκτες που δεν θα πράξουν για άλλη μια φορά με τα λόγια τους αλλά που θα ενεργήσουν με τρόπο ώστε να μιλήσουν πλέον οι πράξεις τους !