Η εν προκειμένω στάση της Ελλαδικής Εκκλησίας παρέχει σε πολλούς πιστούς την εντύπωση ότι η τελευταία σύρεται από τις εξελίξεις ενώ θα έπρεπε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωσή τους.

Φαντάζομαι ότι η ολότητα των μητροπολιτών της έχει μελετήσει επισταμένως και με αίσθημα αυξημένης ποιμαντικής ευθύνης τα προσυνοδικά κείμενα ή ουσιώδη αποσπάσματα εξ αυτών καθώς επίσης και τις εμπεριστατωμένες και καταλυτικές κριτικές που ασκήθηκαν υπό των επαιόντων σε αυτά καθώς και τον σφόδρα προβληματικό και ανατρέποντα εκ θεμελίων το Κανονικό Δίκαιο κανονισμό λειτουργίας της επικειμένης να συνέλθει “συνόδου” του Κολυμπαρίου. (Γράφω “φαντάζομαι” γιατί υπάρχουν αμφιβολίες σχετικώς υπό την έννοια ότι κάποιοι μητροπολίτες “δεν έχουν πάρει ανάσα”, κατά το δη λεγόμενο, από τα πανηγύρια και τα συλλείτουργα οπότε, πιθανώς, να μην υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για την πραγματοποίηση της σχετικής μελέτης…).
Ασφαλώς θα έχουν αντιληφθεί οι προαναφερθέντες ποιμενάρχες, επί τη βάσει των όσων διαλαμβάνει το περιεχόμενο των προσυνοδικών κειμένων και, κυρίως, οι προμνημονευθείσες εξουθενωτικές κριτικές αναλύσεις τους, ότι η μέλλουσα να συνέλθει “σύνοδος” της Κρήτης τυγχάνει μία σύναξη σκοπιμότητας, άντικρυς αντιθετη προς το Κανονικό Δίκαιο, σε θεμελιώδεις διατάξεις του οποίου προσκρούει, αποδοκιμαζόμενη από τον υπερμαχούντα της Ορθοδοξίας έντιμο κληρο και πιστό λαό, καταλύτης και πυροδότης ενδοορθοδόξων διαιρέσεων, διαστάσεων και σχισμάτων και, κυρίως και πρωτίστως, υπηρέτρια και προαγωγός του επαράτου οικουμενισμού, που συνιστά κορυφαία εκδήλωση πνευματικής πορνείας και μοιχείας και αντίκειται οξέως και ολοκληρωτικώς στην αποστολική και πατερική παρακαταθήκη και στις αποφάνσεις και διακελεύσεις των Οικουμενικών Συνόδων, τις οποίες ακυρώνει πανηγυρικώς.
Κατόπιν τούτων, αμείλικτο προβάλλει το ερώτημα: ποιος ο λόγος και ποια η σκοπιμότητα της συμμετοχής των επισκόπων της Εκκλησίας μας (της ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ και ουχί εξαρτωμένης εκ του οικουμενιστικού πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Εκκλησίας της Ελλάδος)στην ψευδο-σύνοδο του Κολυμπαρίου; Δεν καταλαβαίνουν οι μητροπολιτες που πρόκειται να συμμετάσχουν ως μέλη σε αυτή ότι διά της συμμετοχής τους “νομιμοποιούν” την αντικανονικότητα; Ότι μεταβάλλονται, διά της φαλκιδεύσεως απαραγράπτων κανονικών δικαιωμάτων τους, σε μαριονέττες, απλούς θεατές και παρατηρητές και “γλάστρες”; Δεν προβληματίζονται από το γεγονός της παραιτήσεως από μέλη της “συνόδου” ικανού αριθμού συνεπισκόπων τους οι οποίοι επικαλέσθηκαν βασίμους και ουσιώδεις λόγους προκειμένου να την τεκμηριώσουν; Δεν τους προβληματίζει το γεγονός ότι η Εκκλησία της Βουλγαρίας αιτήθηκε, αποφασίζοντας εν συνόδω, χρονική μετάθεση της συγκλήσεώς της προκειμένου να μελετηθούν διεξοδικότερα τα προβληματικά προσυνοδικά κείμενα επί απειλή μη συμμετοχής της σε περίπτωση μη υλοποιήσεως του αιτήματός της;
Ο λαός του Θεού ανέμενε από τη συνέλευση της Ιεραρχίας, υποτιθέμενο ερμηνέα, εκφραστή και εντολοδόχο του φρονήματος και των θελήσεων του δεινώς αλγούντος για την επικείμενη προδοσία ποιμνίου, πιο ανδρεία και ομολογιακή στάση στη συγκεκριμένη περίπτωση. Περίμενε ένα περηφανο ΟΧΙ! Μία σθεναρή και πεπαρρησιασμένη άρνηση συμμετοχής της σε μία τόσο μα τόσο επικίνδυνη για την ιερή υπόθεση της προασπίσεως του πατρώου δόγματος αλλά και για την πανορθόδοξη ενότητα “σύνοδο”.
Δυστυχώς οι ιεράρχες μας δεν έπραξαν κάτι τέτοιο! Αλλά επεχείρησαν, διά του συνοδικού ανακοινωθέντος, να καθησυχάσουν τις δεινώς ταραχθείσες συνειδήσεις και να συστήσουν ηρεμία αφού πρώτα αναγνώρισαν (και πώς θα μπορούσαν να πράξουν το αντίθετο) ότι η ανησυχία του πιστού λαού τυγχάνει εν πολλοίς δικαιολογημένη.
Τόνισαν, σαν πολύ σημαντικό γεγονός, τη διατήρηση της ενότητας στο ιεραρχικό σώμα!
Αλλά, σεβασμιώτατοι, όταν πρόκειται περί ζητημάτων Ορθοδόξου Πίστεως και Ήθους η ενότητα δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Τότε “κρείσσων επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης Θεώ”, ως υμείς κάλλιον εμού γνωρίζετε! Υπάρχει καλή ενότητα και σκάρτη και ψευδής ενότητα. Εχέτωσαν, τούτο, υπόψει όσοι επιχειρούν με την προσχηματική επίκληση της ενότητας να ψύξουν τον ιερό ζήλο κλήρου και λαού και να και μαράνουν την αγωνιστικότητά του. Όσο για την προμνημονευθείσα εντός του επισκοπικού σώματος ενότητα αναμένουμε να δούμε αν αυτή θα διατηρηθεί και μετά τις τυχόν προδοτικές αποφάσεις που όπως όλα δείχνουν πρόκειται να ληφθούν στα πλαίσια της εν Κρήτη συνάξεως…
Ο φρουρός της Ορθοδοξίας ειναι ο πιστός λαός του Θεού καθοδηγούμενος από ομολογητές και φωτισμένους ποιμένες. Και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συμβιβασθεί με την εκκλησιολογική θεσμοθέτηση του οικουμενιστικού συγκρητισμού. Ας ελπίσουμε ότι οι ιεράρχες που αντικανονικότατα πρόκειται να συμμετάσχουν στη σύναξη του Κολυμπαρίου δε θα προσθέσουν στη “νομιμοποίηση” της αντικανονικότητας και τη θεσμοθέτηση της προδοσίας. Αλλέως θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη δίκαιη οργή του ποιμνίου τους και την επιβεβλημένη απομάκρυνσή του από αυτούς! Διότι εν τοιαύτη περιπτώσει δε θα φέρουν τον τιμητικότατο τίτλο του ποιμένα αλλά το δυσειδή χαρακτηρισμό του λυκοποιμένα!