Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Λυκούργος Νάνης, ιατρός
Η απαξίωση και αποδόμηση στη συνείδηση των πολλών, των υφισταμένων πλύση εγκεφάλου απ τα εξαχρειωμένα και αργυρώνητα ΜΜΕ και το αλλοτριωμένο εκπαιδευτικό σύστημα, των παραδοσιακών αξιών και των εδραζόμενων σε αυτές κοινωνικών δομών αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες τον κύριο στόχο των θεραπόντων του “πολιτιστικού μαρξισμού” και της “πολιτικής ορθότητας”.

Ενώ ο Μαρξ εστίαζε τη συλλογιστική του στις οικονομικές σχέσεις, κάποιοι ιδεολογικοί του επίγονοι επικέντρωσαν τη φιλοσοφία τους στο λεγόμενο “πολιτισμό” και στις δομές που τον παράγουν,εκφράζουν και προάγουν.
Έτσι, η λεγόμενη “πολιτική ορθότητα” εδώ και δεκαετίες, από μεθόδου και εκ συστήματος, καλλιεργεί και προάγει την αμφισβήτηση και την απαξίωση των παραδοσιακών αξιών μέσα απ το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τη διαφήμιση, το θέατρο, τη μουσική, τα “έργα τέχνης” κ.τ.ό.
Ακόμη και μέσα στο θεολογικό και εκκλησιαστικό χώρο έχει εισχωρήσει το πνεύμα αυτό της “πολιτικής ορθότητας”, νοθεύοντας και δηλητηριάζοντας το γνήσιο εκκλησιαστικό κα θεολογικό λόγο.
Στις αλλοπρόσαλλες και ιδεολογικά συγκεκχυμένες και διεστραμμένες ημέρες μας βιώνουμε έναν πληθωρισμό σχετικών λόγων απ την πλευρά επισήμων εκκλησιαστικών προσώπων και τινων “θεολογικών” παραγόντων που “αβαντάρουν” την παγκοσμιοποίηση, την “πολυπολιτισμική και ανοιχτή κοινωνία”, την “ανοιχτότητα”, τη “διαφορετικότητα” και άλλα τέτοια πομφολυγοειδή ιδεολογήματα που υπηρετούν άριστα τους νεοταξίτικους σχεδιασμούς!
Αγαπολογία, σχεσιολογία, ακατάσχετος λόγος περί διαλλακτικότητας και καταλλαγής, περί “προσλήψεως του κόσμου”, και άλλα παρόμοια, “βαρύγδουπα” και “κνήθοντα την ακοήν” προιόντα του λόγου και της γραφίδας ενίων ποιμένων και θεολόγων, χαρακτηρίζουν, εν τινι μετρω, αφού πάντα υπάρχουν οι επαινετέες εξαιρέσεις , την επίσημη εκκλησιαστική και θεολογική ρητορική των ημερών μας. Μια ρητορική που, έστω και ανεπιγνώστως, υπηρετεί άριστα τη θρησκευτική, εθνική, κοινωνική και πολιτισμική μας ομογενοποίηση.
Εδώ το σύμπαν σειόταν με την αίσχιστη πολιτική επιλογή της παροχής νομικής και θεσμικής κάλυψης στην ομόφυλη διαστροφή και κάποιοι επίσκοποι “αλληθώριζαν” στην προβολή της καθολικά αποδεκτής αλήθειας με βάση την οποία οι ομοφυλόφιλοι είναι εικόνες του Θεού! Λες και αυτό είναι το ζήτημα και όχι η νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση της ξετσιπωσιάς και του έσχατου αυτο-εξευτελισμού! (Πάντως η επιεικώς ατυχής επισκοπική αυτή τοποθέτηση εξωράισε το επικοινωνιακό προφίλ των πολιτικών εξουσιαστών μας! ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!).
Τους ιεράρχες, ποιμένες και θεολόγους μας τους θέλουμε μπροστάρηδες σε αγώνες εναντίον της απο-ορθοδοξοποιήσεως και του αφελληνισμού μας και όχι ουραγούς και υπηρέτες της “πολιτικής ορθότητας”!