Η Αμερικανική ταινία του 2016, μουσική, ρομαντική, κωμικο-τραγική, μας μεταφέρει στο παλιό Χόλλυγουντ την χρυσή εποχή των μιούζικαλ.Είναι η ιστορία ενός νέου πιανίστα λάτρη της τζαζ και μιας νεαρής ηθοποιού που κυνηγά την αναγνώριση. Και όσο η αναγνώριση έρχεται και για τους δύο τόσο η σχέση τους συναντά εμπόδια.

«Πόλη των αστεριών, λάμπεις μόνο για εμένα;» το ρομαντικό και μελαγχολικό αυτό τραγούδι αγάπης ακούγεται από τους δύο νέους που αγωνίζονται, και όταν τα προβλήματα τους πνίγουν, η μόνη ανάσα που τους απομένει είναι το όνειρο. Ονειρεύονται για το μέλλον και φθάνουν ακόμη και στην «τρέλλα», που και αυτή έχει τη δική της αξία για τη ζωή τους.

Το σημαντικό στην ταινία αυτή είναι ότι δεν περιορίζεται σε έναν «μιούζικαλ ύμνο στον έρωτα» αλλά μεθοδικά και με τρόπο ευαίσθητο,συγκινησιακό και υποδειγματικό σκηνοθετικά και σκηνογραφικά, κτυπά τις χορδές ενέργειας των νέων. Αφυπνίζει και τους προσκαλεί στον αγώνα που δεν πρέπει να αρνούνται για τη ζωή που απλώνεται μπροστά τους. Παρακολουθώντας την ταινία αυτή, στο νου μου ήρθαν οι στίχοι του μεγαλόπρεπου ποιητή μας Άγγελου Σικελιανού : «αγωνίσου μόχτησε, αγωνίσου…/ομπρός, ομπρός,απάνω,στον τραχιό τραχιό μου δρόμο, με τα μάτια στυλωμένα πάντα στην κορφή!».

Σήμερα, που η ανθρωπότητα μαστίζεται από την παντοδυναμία του χρήματος βιώνοντας έναν ανεπανάληπτο εκφυλισμό αρχών, αξιών και οραμάτων, η LA LA LAND προσφέρει μια ψυχική ευφορία και γίνεται η απαντοχή των νέων της προβληματικής μας εποχής. Θυμίζει επίμονα την ανθρώπινη φύση μας, και μας γυρίζει στο όραμα, την ελπίδα και το όνειρο. Και «όταν ονειρευόμαστε μπορούμε να έχουμε μέλλον».

Στέλλα Πριόβολου