«Και γιατί να μην απολυθούν και εκπαιδευτικοί; Πρέπει να είμαστε δίκαιοι στις απολύσεις»

Με ανατριχίλα ανακαλούν στη μνήμη τους, ακόμα και σήμερα, οι την κυνική αυτή δήλωση που έκανε στις 23/3/14 ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα και μελών του προεδρείου της ΟΛΜΕ.

Θέμης Κοτσιφάκης, εκπαιδευτικός, πρώην πρόεδρος ΟΛΜΕ

 

Θυμήθηκα αυτό το γεγονός πριν λίγες ημέρες, καθώς παρακολουθούσα τις προεκλογικές διακηρύξεις του αρχηγού της Ν.Δ., διακηρύξεις που διαπνέονται από απέχθεια για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης αλλά και για την προοπτική της ενίσχυσής της με μόνιμο προσωπικό. Ήταν οι ημέρες που τέλειωνε το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας των εκπαιδευτικών που είχε ξεκινήσει από  τις 23/7/13, υλοποιώντας τις μνημονιακές δεσμεύσεις της τότε κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για απολύσεις στο δημόσιο (ν.4172/13).

Κερδήθηκαν πολλά αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν την πολιτική αλλαγή του 2015 και στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης για τους εκπαιδευτικούς. Η επαναπρόσληψη όσων απολύθηκαν ή είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα (εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, διοικητικοί πανεπιστημίων) και η κατάργηση του θεσμού της διαθεσιμότητας, η δημιουργία ενός σταθερού κλίματος στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών με την κατάργηση της υποχρεωτικής αργίας και της τιμωρητικής αξιολόγησης καθώς και της σύνδεσής της με το μισθό και η κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης ως μέσου αντιμετώπισης των απεργών, είναι σημαντικές δημοκρατικές και εργασιακές κατακτήσεις.

Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε μια ακόμα πιο σημαντική διάσταση, αυτή των εκπαιδευτικών αλλαγών που προωθήθηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αφορούν συνολικά τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, όπως: η καθιέρωση υποχρεωτικής 2χρονης προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης, η επέκταση του ολοήμερου σχολείου σε όλα τα δημοτικά, η μεγάλη μείωση του εξεταστικού φόρτου των μαθητών σε γυμνάσιο και λύκειο, η μεταρρύθμιση στα ΕΠΑΛ, το νέο σύστημα για την πρόσβαση στα ΑΕΙ, ο ενιαίος χώρος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την ένταξη των ΤΕΙ στα πανεπιστήμια, η αύξηση των εκπαιδευτικών δαπανών, οι 15.000 μόνιμοι διορισμοί για τα επόμενα τρία χρόνια και πολλά ακόμα.

Θα άξιζε πραγματικά να αναλογιστούμε όλοι μας πού βρισκόμαστε σήμερα σε σχέση με όσα βιώσαμε τόσο επώδυνα την περίοδο 2010-14. Θα άξιζε να αναρωτηθούμε αν πραγματικά η οποιαδήποτε γκρίνια μας ή κριτική σε κυβερνητικές αποφάσεις είναι σημαντικότερη από το να υπερασπίσουμε, με τη δράση μας αλλά και με την ψήφο μας, τις ΔΙΚΕΣ μας κατακτήσεις, πολλές από τις οποίες έρχονται από αιτήματα και αγώνες πολλών χρόνων πριν. Απαντώ θαρρετά, όπως νομίζω θα απαντήσει η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών,των γονιών και των νέων: θα υπερασπίσουμε όσα κατακτήσαμε αυτή την τετραετία και με όλα τα μέσα. Για να μην γράφουν τα πανώ των αυριανών μας αγώνων «να μην καταργηθούν οι νόμοι ΣΥΡΙΖΑ».