Ένας κούκος δε φέρνει την Άνοιξη, μας θυμίζει όμως ότι είναι υπαρκτή, είναι εκεί και περιμένει. Ο Πρύτανης του ΑΠΘ είναι από τους τολμηρούς και προσηλωμένους στο δύσκολο έργο της ουσιαστικής διοίκησης ενός .

Η σταθερή στάση που κρατά με βαρύ προσωπικό κόστος, δείχνει προς όλους την κατεύθυνση για την απαλλαγή από τη γάγγραινα που δηλητηριάζει τα ελληνικά ΑΕΙ.

Η λύση είναι επιμονή, πραγματική βούληση, ανάληψη ευθύνης και ρίσκου. Αυτό μας μήνυσε χωρίς λόγια και χωρίς τυμπανοκρουσίες ο κος Παπαϊωάννου. Για να προχωρήσει όμως και να μη μείνει ως φωτεινή εξαίρεση, θέλει πολλούς, θέλει τη συνεργασία της πανεπιστημιακής κοινότητας, θέλει την αρωγή της πολιτείας όπου, όταν και όσο χρειάζεται, θέλει την πλειοψηφία της κοινωνίας δίπλα. Για την ακρίβεια, μας χρειάζεται όλους.

Η αρχή γίνεται μέσα από τα ίδια τα πανεπιστήμια, τους ακαδημαϊκούς δασκάλους και επιστρέφει εκεί, διαπερνώντας το σύνολο της κοινωνίας αλλά και τον αέρα που αποπνέει η ίδια η χώρα.

Αν συντονισμένα τα πανεπιστήμιά μας με αρωγό την πολιτεία (όχι σε ρόλο γενικού δερβέναγα) και με υποστηρικτή την κοινωνία αναλάμβαναν κοινές πρωτοβουλίες στην εξάλειψη της ανομίας, θα νικούσαμε τον φόβο και θα απομονώναμε τις μειοψηφίες των ψευτοτσαμπουκάδων γιαλαντζί αντιεξουσιαστών, που θεωρούν το πανεπιστήμιο τσιφλίκι τους. Πράγματι η λογική της βίας, της ανομίας και του “με το έτσι θέλω”, δε χωράει πλέον στα ελληνικά πανεπιστήμια όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όπως επίσης δε χωράει και η λογική του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” του Υπουργείου Παιδείας.

Ο χώρος της ανώτατης εκπαίδευσης δεν προσφέρεται για αρένα επίδειξης δύναμης ούτε της κρατικής ούτε της αντικρατικής εξουσίας. Όσο αυτό δε γίνεται κοινή αντίληψη και κτήμα όλων, η πανεπιστημιακή κοινότητα θα παλεύει μόνη, σε μια θάλασσα φόβου που αφήνουμε να καταπιεί κάθε προσπάθεια για ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο που παράγει γνώση, προσφέρει εφόδια και δίνει προοπτική στους φοιτητές του και στη χώρα.

Η απόφαση για καμία ανοχή στη βία και την ανομία δεν πραγματώνεται στα χαρτιά και στις εξαγγελίες ούτε στους διορισμούς αστυνομικών και την εγκατάστασή τους μέσα στα πανεπιστήμια.

Οι εικόνες κουκουλοφόρων να ξηλώνουν με κομπρεσέρ τους τοίχους του ΟΠΑ ή να εισβάλουν σε ένα αμφιθέατρο, σε ώρα μαθήματος, προπηλακίζοντας και ξυλοφορτώντας έναν καθηγητή, είναι θλιβερές και ντροπιαστικές για όλους. Για τους φοιτητές που έλιωσαν τα παντελόνια τους για να μπορούν να παρακολουθήσουν τη σχολή τους, τις ελληνικές οικογένειες που πλήρωσαν από το στέρημά τους δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης και συνεχίζουν να στηρίζουν τις σπουδές των παιδιών τους, την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους λειτουργούς της που εργάζονται σε συνθήκες διάχυτου φόβου, την πολιτεία που ανέχεται για δεκαετίες την ανομία, τον κόσμο που εθίστηκε σε επαναλαμβανόμενες εικόνες γενικευμένου μπάχαλου και καταστροφής δημόσιας περιουσίας, σαν αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο.

Η σημερινή ένταση στον πανεπιστημιακό χώρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου όσο αναμενόμενη ήταν, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι η συνέχισή της.

Πράγματι, η επίφαση της ελεύθερης πολιτικής έκφρασης, της ιδεολογικής απόστασης, της αντίδρασης στην καταπίεση και άλλα τέτοια επαναστατικά, είναι κοντή και στενή. Τόσο που δε χωρά να κρύψει αξιόποινες συμπεριφορές και εγκληματικές ανοχές. Όμως το ξεμπρόστιασμα μιας παγιωμένης εγκληματικής συμπεριφοράς που έχει γίνει κάτι σαν έθιμο με πρωταγωνιστές συνταξιούχους επαγγελματίες επαναστάτες μαζί με νεοφώτιστους με περίσσευμα αδρεναλίνης, δεν ξεριζώνεται με ηχηρές ανακοινώσεις. Οι φραστικές καταδίκες κατόπιν εορτής είναι αναγκαίες αλλά δεν φτάνουν. Ούτε οι υπουργικές βαρύγδουπες εξαγγελίες. Χρειάζεται η ανάληψη πρωτοβουλιών πρώτα από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα που θα τολμήσει να κάνει τη δουλειά της όταν ξέρει πως δεν είναι μόνη σε έναν μάταιο πόλεμο.

Πολιτεία και Κοινωνία δεν θα παραμείνουμε αμέτοχοι θεατές στις προσπάθειες μιας ισχνής μειοψηφίας να μετατρέψει το δημόσιο πανεπιστήμιο σε λέσχη μπαχαλάκηδων με παραρτήματα ανά την επικράτεια. Αυτή είναι η μόνη κοινή δήλωση που χρειάζεται να την εννοούμε όλοι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί για το δημόσιο πανεπιστήμιο που θέλουμε να έχουμε.