Η σχολική βία, λεκτική, σωματική, ψυχολογική, ηλεκτρονική, το και οι μαθητικές συμμορίες ανηλίκων στα σχολεία, στα Γυμνάσια και στα Λύκεια και η όλο και συχνότερη εμφάνισή τους, έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις παγκοσμίως. Θύτες και θύματα τα ίδια τα παιδιά μας.

Δεν πρέπει οι εκφοβιστικές συμπεριφορές και η βία να έχουν θέση στο χώρο του σχολείου. Τα σχολεία είναι χώροι γνώσης, ελευθερίας και ασφάλειας.

Δεν πρέπει οι μαθητές να αποσιωπούν, πρέπει να μιλάνε.

Πρέπει οι εκπαιδευτικοί να βλέπουν, να αντιλαμβάνονται, να συζητούν στις τάξεις και να ενημερώνουν.

Πρέπει η οικογένεια να είναι δίπλα στα παιδιά της, να τα στηρίζει.

Πρέπει κυρίως η Πολιτεία, να είναι δίπλα στα παιδιά, να τα προστατεύει, να τα εκπαιδεύει και να λαμβάνει άμεσα μέτρα πρόληψης.

Χρειάζεται αλλαγή του κλίματος του σχολείου, στη διδακτική ύλη και την ανάδειξη του θετικού πρότυπου του εκπαιδευτικού.

Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και όχι ένα απαξιωμένο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Η Συγκρότηση της Διακομματικής Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας τον Ιούνιο του 2020 με σκοπό την πρόληψη, αποτροπή και αντιμετώπιση του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού, δεν έχει κληθεί να συνεδριάσει ούτε μία φορά.

Δική μας ευθύνη η βία που βιώνουν οι μαθητές και δική μας ντροπή, επίσης. Δική μας και η αντιμετώπισή της. Μόνο με βαθιές και τολμηρές μεταρρυθμίσεις του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος μπορούμε να τη θεραπεύσουμε. Μπορούμε. Θέλουμε;