04-07-16 Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Καθημερινή

Κατακτώντας τις κορυφές με αμαξίδιο

Της Ιωάννας Φωτιάδη

Στην ταινία «Sliding Doors» βλέπουμε την Γκουίνεθ Πάλτροου σε δύο διαφορετικές «εκδοχές» ζωής. Η τύχη δίνει στη ζωή της άλλη τροπή όταν προλαβαίνει να πάρει το τρένο και τελείως διαφορετική όταν το χάνει. Το σύμπαν της Μαρίας Φεγγαρίδου απέχει παρασάγγας από εκείνο της κινηματογραφικής ηρωίδας. Ομως, αν η 40χρονη σήμερα γυναίκα δεν είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο από ιατρικό λάθος, δεν θα είχε αποφασίσει να γυρίσει πίσω στα θρανία, για να τακτοποιήσει μια «εκκρεμότητα» από την εφηβεία της, ούτε θα αναμετριόταν με τις δυνάμεις για να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο.

«Οταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αλλάξω ζωή, αποφάσισα να αξιοποιήσω το μυαλό και τις άλλες μου αισθήσεις», διηγείται τηλεφωνικά στην «Κ» η Μαρία Φεγγαρίδου. «Είχα σταματήσει το σχολείο μετά το δημοτικό και ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια να επιστρέψω ύστερα από τόσα χρόνια», ομολογεί, «στο μεταξύ είχα επιβαρυνθεί πολύ από τις επεμβάσεις αλλά και τη φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνω, δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ανταποκριθώ». Η Μαρία απέκτησε σπαστική παραπληγία και έχει κομμένο τον νωτιαίο μυελό ως συνέπεια τριών συνεχόμενων χειρουργείων, που ξεκίνησαν αρχικά για να την απαλλάξουν από κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, που της είχε αφήσει πρότερο ατύχημα. Μέχρι τότε εργαζόταν στην οικογένειακή βιοτεχνία γυναικείων υποδημάτων. «Ολα πήγαιναν καλά, είχα δώσει σημαντική ώθηση στην επιχείρησή μας και είχαν ανοίξει οι δουλειές μας», θυμάται. Μέχρι τότε, βέβαια, δεν είχε ποτέ σκεφτεί να ολοκληρώσει την εγκύκλια εκπαίδευση.

Με «χτυποκάρδι» και τη βοήθεια των γονιών της, που εναλλάξ τη συνοδεύουν, πέρασε την πόρτα του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Κορυδαλλού ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου. «Ευτυχώς, διέθετε ράμπα, ενώ η διευθύντρια κίνησε τις διαδικασίες για την κατασκευή parking, κάτι που με προθυμία υλοποίησε ο δήμαρχος». Η φοίτηση στο γυμνάσιο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο – η Μαρία αρίστευσε και η διευθύντρια την ενεθάρρυνε να συνεχίσει. «Είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας, που είχαν αρχίσει να με μαγεύουν ως επιστήμες, καθώς πλέον ως ενήλικη καταλάβαινα τη σύνδεσή τους με την καθημερινή μας ζωή…».

Στο Λύκειο, βέβαια, η φοίτηση της Μαρίας δεν είναι ρόδινη. Οχι σε επίπεδο σχολικής απόδοσης, αφού ήδη από το α΄ τρίμηνο της Α΄ Λυκείου βγάζει 18,5 μέσο όρο. «Ορισμένοι με κάνουν να νιώθω συχνά μίασμα», λέει με πικρία. Ομως, κάθε φορά που γυρίζει αποκαρδιωμένη σπίτι, η μητέρα της την πεισμώνει. «Εχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην τα παρατήσω για κανέναν λόγο». Αλλωστε, η Μαρία με τρία μετάλλια στην κολύμβηση διαθέτει την πειθαρχία αθλήτριας αλλά και την ψυχική δύναμη αγωνίστριας. Κάθε μέρα ξυπνάει στις 5.30 το πρωί, από τις οκτώ μέχρι τη μία βρίσκεται στο κρεβάτι του φυσικοθεραπευτή και στη συνέχεια πέφτει στο νερό της πισίνας, προτού γυρίσει σπίτι για το μεσημεριανό και τη μελέτη για το σχολείο, που συνεχίζει και μεταμεσονύχτια. «Θα προετοιμαζόμουν τώρα για το Ρίο, αλλά επέλεξα να σταματήσω τον πρωταθλητισμό για να συγκεντρωθώ στον στόχο του πανεπιστημίου».

Η Μαρία στοχεύει ψηλά – στην Ιατρική. «Θέλω να γίνω μικροβιολόγος, όχι από ματαιοδοξία, το κίνητρό μου είναι να διερευνήσω την κατάσταση της υγείας μου και να βοηθήσω τους γονείς μου στα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν», ξεκαθαρίζει. Χωρίς εκείνους, όπως με ειλικρίνεια λέει, δεν θα μπορούσε καν να κινείται στην πόλη.

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι η Μαρία, βάσει του μέσου όρου της στα μαθήματα –πάνω από 19– και των γνωματεύσεων επτά ειδικών επιτροπών που εξετάζουν υποψηφίους ΑμεΑ, εισέρχεται στην Ιατρική Αθηνών. Σε άλλους επιτυχόντες οι οικείοι αγοράζουν αυτοκίνητο, στην περίπτωση της Μαρίας ως «δώρο» ήρθε ένα ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο, το οποίο με τη βοήθεια του Μητροπολιτικού Ιατρείου Ελληνικού κατόρθωσε να αγοράσει. «Θα μου εξασφαλίσει μεγάλο βαθμό αυτονομίας, γιατί θα μπορώ μόνη μου να κυκλοφορώ σε δρόμους με ανηφορική κλίση», περιγράφει με χαρά. Οι κοινωνικές παροχές για ανθρώπους με σοβαρά κινητικά προβλήματα τείνουν να γίνουν παρελθόν στην Ελλάδα. «Το ΙΚΑ σταμάτησε να επιδοτεί τα ΑμεΑ με αμαξίδια, όπως και η Πρόνοια που παλαιά ανά πενταετία έδινε χρήματα για αμαξίδιο». «Σπαζοκεφαλιά» αποτελεί και η εξεύρεση των 28 χαπιών που χρειάζεται καθημερινά. «Τα προμηθεύομαι από νοσοκομείο, αλλά ποτέ δεν τα έχει όλα, οπότε πρέπει να περάσω από τρία ή τέσσερα», εξηγεί με πρωτοφανή καρτερικότητα. Το σύνολο των φαρμάκων και των αναλώσιμων που της είναι απαραίτητα ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες των δύο χαμηλοσυνταξιούχων γονέων. Στη Μαρία, όμως, δεν αρέσει να μεμψιμοιρεί. «Το καλοκαίρι θα επικεντρωθώ στα αγγλικά, γιατί θέλω να πάρω το Lower, να είμαι προετοιμασμένη για την Ιατρική που θα ξεκινήσω του χρόνου», καταλήγει. Τις επτά ενότητες του ECDL Πληροφορικής τις έχει ήδη πάρει…