Ο Παναγιώτης είναι σε αναπηρικό καρότσι γιατί γεννήθηκε με ένα κινητικό πρόβλημα. Φέτος θα πάει στην Α’ γυμνασίου, ενώ 6 χρόνια στο 7ο Δημοτικό Καλαμάτας ο πατέρας του ήταν αυτός ο οποίος τον ανεβοκατέβαζε στα σκαλιά φορτωμένο στην… πλάτη του, γιατί το σχολείο και η Πολιτεία δεν έχουν μεριμνήσει ώστε οι μαθητές με μόνιμες ή και προσωρινές αναπηρίες (π.χ. ένα σπασμένο πόδι), να κινούνται ελεύθερα σε όλους τους χώρους, χωρίς τη βοήθεια κανενός.

eleftheriaonline.gr  Ρεπορτάζ: Νικολέττα Κολυβάρη

Ο Παναγιώτης είναι σε αναπηρικό καρότσι γιατί γεννήθηκε με ένα κινητικό πρόβλημα. Φέτος θα πάει στην Α’ γυμνασίου, ενώ 6 χρόνια στο 7ο Δημοτικό Καλαμάτας ο πατέρας του ήταν αυτός ο οποίος τον ανεβοκατέβαζε στα σκαλιά φορτωμένο στην… πλάτη του, γιατί το σχολείο και η Πολιτεία δεν έχουν μεριμνήσει ώστε οι μαθητές με μόνιμες ή και προσωρινές αναπηρίες (π.χ. ένα σπασμένο πόδι), να κινούνται ελεύθερα σε όλους τους χώρους, χωρίς τη βοήθεια κανενός.
Αυτό, λοιπόν, οι γονείς του Παναγιώτη περιμένουν να αλλάξει. Με τη συμπαράσταση και της Ενωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Καλαμάτας ξεκίνησαν τον αγώνα τους ώστε ο γιος τους, στο καινούργιο του σχολείο στο Γυμνάσιο Παραλίας, να μπορεί να κυκλοφορεί παντού και μόνος του κι όχι να μένει απομονωμένος από τους φίλους και τους συμμαθητές του.
Η “Ε” μίλησε με τον πρόεδρο της Ενωσης Γονέων Γρηγόρη Οικονομόπουλο, ο οποίος μας περιέγραψε τι έχουν κάνει μέχρι τώρα ως σύλλογος, αλλά και τι πρόκειται να κάνουν στο μέλλον, ώστε να καταγραφούν οι ανάγκες για ελεύθερη πρόσβαση για τα παιδιά με αναπηρίες σε όλα τα σχολεία και σε συνεννόηση με τις σχολικές επιτροπές του δήμου αυτό σταδιακά ν’ αλλάξει.

Όπως δηλώνει και ο κ. Οικονομόπουλος (φώτο) η Ενωση Γονέων επιδιώκει δύο στόχους: Ο ένας “προφανώς να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του παιδιού -εφόσον και οι γονείς δεν διστάζουν “να εκτεθούν” για το καλό του παιδιού τους”, ο δεύτερος “σαν Ένωση να αποκτήσουμε έναν πιο επιτελικό χαρακτήρα και να εργαστούμε για την προσβασιμότητα σε όλα τα σχολεία -όσο αυτό γίνεται βέβαια, γιατί τα λεφτά που δίνονται στις σχολικές επιτροπές δεν φτάνουν… ούτε για χαρτί, όλα τα σχολεία σαπίζουν”. Αναφερόμενος ειδικότερα στην προσπάθειά τους για το συγκεκριμένο παιδί σημειώνει ότι ο πατέρας του τον φόρτωνε στην πλάτη για να τον ανεβάσει στον πάνω όροφο, όσο πήγαινε στο 7ο Δημοτικό επί 6 χρόνια. Και μόνο όταν πέρυσι πριν τελειώσει η σχολική χρονιά ο σύλλογος πίεσε για να γίνει κάτι, “έβαλαν ένα… πόμολο στην τουαλέτα, κι αυτό ήταν η επέμβαση για τις ανάγκες των ΑΜΕΑ από το δήμο, καθώς οι δήμοι είναι υπεύθυνοι για τις επεμβάσεις στα σχολικά κτήρια”.

Ο Γρ. Οικονομόπουλος μας ενημέρωσε, ότι με την εθελοντική προσφορά επαγγελματιών – μελών της Ένωσης, συντάχθηκε και παραδόθηκε στο Δήμο Καλαμάτας μια μελέτη προσβασιμότητας (για ράμπες, WC ΑΜΕΑ και ανελκυστήρα) για το 7ο Δημοτικό, που έχει παραδοθεί και πρωτοκολληθεί από τον περασμένο Μάιο. Παράλληλα “έγινε μια προσπάθεια ενημέρωσης των σχολικών επιτροπών του δήμου για το πρόβλημα προσβασιμότητας στα σχολεία, αφού μόνο δυο – τρία καινούργια κτήρια έχουν τις αναγκαίες υποδομές”. Ειδικότερα για το 7ο σημείωσε ότι οι ενέργειες που έγιναν από πλευράς τους είχαν και ένα συμβολικό πέρα από πρακτικό χαρακτήρα, καθώς -έτσι κι αλλιώς- το παιδί τελείωνε το δημοτικό. Επιπλέον, τα μέλη του συλλόγου και γονείς είχαν συνάντηση και με τον διευθυντή του Γυμνασίου Παραλίας, ο οποίος τους έδειξε το χώρο και οι ίδιοι ανέλαβαν να ενημερώσουν το δήμο, τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας στο νομό και το διευθυντή Εκπαίδευσης Πελοποννήσου για τις παρεμβάσεις που χρειάζονται, όπως να επεκταθούν οι ράμπες στην είσοδο του οικοπέδου και του κτηρίου γιατί έχουν απότομη κλίση, να μπει ανελκυστήρας και να γίνουν τουαλέτες για ΑΜΕΑ.

Βέβαια, όπως τονίζει ο πρόεδρος της Ένωσης Γονέων, δεν είναι απάντηση από έναν αρμόδιο το να πάει το παιδί σε άλλο σχολείο, αντί να γίνουν οι αναγκαίες παρεμβάσεις εκεί που επιθυμεί να εγγραφεί. “Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέξει σε ποιο σχολείο θα πάει -και εκεί είναι η γειτονιά του, είναι οι συμμαθητές του και το οικείο περιβάλλον του”, αναφέρει ο ίδιος. Και ξεκαθαρίζει ότι μιλώντας για προσβασιμότητα δεν εννοούν μόνο την ανεμπόδιστη είσοδο και έξοδο από το σχολείο. “Οταν λέμε προσβασιμότητα, δεν εννοούμε να κατέβει η τάξη στο ισόγειο, δεν είναι χωροταξικό το θέμα, ούτε μια ράμπα για την είσοδο και την έξοδο από το κτήριο, αλλά να μπορεί να κινηθεί ο μαθητής με κινητικά προβλήματα σε όλους τους χώρους του σχολείου: τα εργαστήρια, τις αίθουσες, τους διαδρόμους και όπου αλλού πάνε και οι φίλοι του”, εξηγεί ο κ. Οικονομόπουλος.
Καταλήγοντας μάλιστα ζητεί από τον καθένα μας, πολίτη ή παράγοντα, να βάλει για λίγο τον εαυτό του στη θέση του Παναγιώτη ή των γονιών του.