Ηρακλής Ρεράκης, «Αλήθειες που αποκρύπτονται για το μάθημα των Θρησκευτικών»

Για να γίνει αποδεκτό το μοντέλο της νέας πολυθρησκειακής αγωγής έχουν λεχθεί και γραφτεί πολλά αναληθή, αλλά υπάρχουν πολλά, επίσης, που συστηματικά αποκρύπτονται και που είναι όμως εκείνα, τα οποία ίσως διαλεύκαναν το τοπίο και αποκάλυπταν τους πραγματικούς λόγους δημιουργίας των νέων πολυθρησκειακών Προγραμμάτων στη χώρα μας.

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Ένας από αυτούς είναι η οντολογική σχέση της πολυθρησκειακής αγωγής με το φαινόμενο της μετανεωτερικότητας: Σε ένα σημείο των νέων Προγραμμάτων διαβάζουμε ότι «το ΜτΘ καλείται να προχωρήσει πέρα και απότη νεωτερικότητα». Τι υπάρχει πέρα και από τη νεωτερικότητα (μοντερνισμός); Υπάρχει η κοσμοθεωρία της μετανεωτερικότητας (μεταμοντερνισμός) στο χώρο της Φιλοσοφίας και φυσικά της κοινωνίας και της πολιτικής. Τι περιεχόμενο έχει η μετανεωτερικότητα, έτσι ώστε να αποτελεί το όραμα του συντάκτη ή των συντακτών των νέων Προγραμμάτων της πολυθρησκευτικότητας στη χώρα μας; Ποια κοινά στοιχεία υπάρχουν μεταξύ τους;

Η μετανεωτερικότητα διακηρύττει έμπρακτα ότι δεν υπάρχει ανάγκη για μια κοινή αντικειμενική λογική και αλήθεια. Γι’ αυτήν, όλες οι αλήθειες και οι όλες οι διαχρονικά κοινά αποδεκτές σταθερές του πολιτισμού είναι σχετικές. Με αυτόν τον τρόπο, η μετανεωτερικότητα έρχεται να υποδαυλίσει τον σύγχρονο μηδενισμό, τη θέση δηλαδή ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από αυτό που λέμε «νόημα ζωής», δεν χρειάζεται να έχει αξιακό άξονα και κεντρικά πρότυπα, που χρειάζονται στήριξη ή ανάδειξη ή προβολή για να διατηρηθεί ο πολιτισμός και η κοινωνία σε κάποιο ηθικοπνευματικό επίπεδο. Όλα βασίζονται, πορεύονται και καταλήγουν στο κενό και στο μηδέν. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι παραδεκτές ούτε οι πολιτισμικές ούτε οι θρησκευτικές ταυτότητες, αφού επιλέγεται η αρχή των πολλαπλών ταυτοτήτων σε όλα τα κυρίαρχα θέματα, που αφορούν κυρίως στην οντολογική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης. Στη μετανεωτερική σκέψη, υπάρχουν μόνον ατομικές επιλογές ή επινοήσεις ταυτότητας, υπάρχουν μόνο προσωπεία, αλλά όχι πρόσωπα. Η πίστη στον Θεό και η εμπιστοσύνη προς τον άνθρωπο, ως στηρίγματα και σημεία αναφοράς, απορρίπτονται ή αποδομούνται. Φορείς, που πρόσφεραν στο παρελθόν καταφύγιο κοινωνικής συνοχής και ενότητας, όπως οι ποικίλες συλλογικότητες, αποδοκιμάζονται και μηδενίζονται, μπροστά στην υπεροψία και την αυτολατρεία του ατομικού «εγώ», που όμως, και αυτό, με αυτόν τον τρόπο, αυτοκαταστρέφεται μέσα στα υπαρξιακά κενά, που το ίδιο δημιουργεί, αρνούμενο τη σχέση και τη συνύπαρξη με ένα «εσύ» και με ένα «εμείς», έξω από τον εαυτό του.

Μέσα σε αυτήν τη γενικευμένη πνευματική κρίση και αποδόμηση, που έφερε η μετανεωτερικότητα στον κόσμο και στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του 1960, η μόνη ελπίδα και δυνατότητα να κρατηθεί και να στηριχθεί ο πολιτισμός και η κοινωνία σε μια υγιή πνευματικά κατάσταση, προκειμένου να έχει στη συνέχεια και στο μέλλον προσδοκίες ανακαίνισης ήταν το πνευματικό ανάχωμα και θεραπευτήριο της ορθόδοξης Εκκλησίας, ως το πνευματικό σώμα με αρχηγό τον Χριστό. Ειδικότερα στην περιοχή της νεότητας, αυτό το συγκεκριμένο έργο της Εκκλησίας το διακονούσε, η ορθόδοξη χριστιανική αγωγή στο επίπεδο του ελληνικού σχολείου.

Ωστόσο, αυτήν την ελπίδα έσβησε η εισαγωγή ή μάλλον επιβολή της πολυθρησκειακής διδασκαλίας στην Ελλάδα. Η πολυθρησκειακή αγωγή ταυτίζει, πλέον, μέσα από την κατάλληλη θρησκευτική παραπλάνηση, στην οποία ασκεί τους νέους μας, τις αρχές της με τις αρχές της μετανεωτερικότητας, προβάλλοντας, ως θετικό πρόσημο, το ψεύτικο όραμα του προοδευτισμού και του εκσυγχρονισμού, το οποίο έντεχνα προέβαλε και προβάλλει και η κοσμοθεωρία της μετανεωτερικότητας. Βασική προϋπόθεση για να κυριαρχήσει αυτή η μολυσματική ασθένεια, που εκπορεύεται από αυτήν την κοσμοθεωρία και αποτελεί ένα βασικότατο πρότυπο για να διαδοθεί η πολυθρησκειακή αγωγή, είναι ένας ελλειπτικός επιστημονικά προσδιορισμός των αναγκών, των «ενδιαφερόντων και των ερωτημάτων των σημερινών μαθητών».

Έτσι, στο περιεχόμενο της νέας πολυθρησκειακής αγωγής, στήνονται φανταστικές ανάγκες, ερωτήματα και ενδιαφέροντα που δήθεν απασχολούν τους νέους καθώς και οι τρόποι και τα μέσα που θα ανταποκριθούν στην ικανοποίησή τους. Μεταξύ άλλων υποστηρίζεται εντελώς αυθαίρετα ότι τα θεολογικά ζητήματα των μαθητών στην Ελλάδα θα τα λύσει μια εκσυγχρονισμένη και διευρυμένη μορφή του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο δεν μπορεί να περιορίζει τη γνώση των μαθητών «αποκλειστικά στη δική τους θρησκευτική παράδοση», διότι αυτό το μοντέλο «έχει πλέον φτάσει στα όριά του». Ποια επιστημονική έρευνα, επίσης, κατέγραψε ότι υπάρχει το αίτημα των ορθόδοξων νέων μας να επιλυθούν και να απαντηθούν τα θεολογικά τους ζητήματα, όχι από τη δική τους ορθόδοξη πίστη και παράδοση, αλλά από μια διευρυμένη με «τις θρησκείες και τις θρησκευτικές και μη θρησκευτικές κοσμοθεωρήσεις, που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο»; Ποια τεκμηριωμένη έρευνα κατέγραψε ότι οι γνώσεις και τα πρότυπα που παρέχει η Ορθοδοξία έχουν φτάσει στα όρια όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα νέα Προγράμματα;

Οι θέσεις αυτές που διατυπώνονται στα νέα Προγράμματα είναι μη επιστημονικές, ατεκμηρίωτες, δημαγωγικές και απευθύνονται στο θυμικό ορισμένων αδαών. Όπως κατανοεί ο αναγνώστης, όλα όσα καταγράφηκαν στα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα είναι ιδεοληπτικά κατασκευάσματα μιας μικρής ομάδας «Θεολόγων» και κληρικών, που βρίσκονται πίσω από όλα αυτά. Οι «Θεολόγοι» αυτοί έχουν καταφέρει από το 2011 έως σήμερα να παραπλανούν πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, να εκμεταλλεύονται τις θέσεις τους για να παρασύρουν κυβερνητικά πρόσωπα όλων των αποχρώσεων σε λανθασμένες και καταστροφικές για την πορεία της Εκκλησίας μας αποφάσεις και να κατατρώγουν την σάρκα της Ορθοδοξίας και φυσικά όχι μόνον αυτήν…

Η πολυθρησκειακή διδασκαλία, όπως ήδη αναφέρθηκε, ακολουθεί τη μετανεωτερικότητα, ως μία κοσμοθεωρία που νοηματοδοτεί τον ανθρώπινο βίο, γιατί ένα βασικό κοινό που έχουν και οι δύο είναι η αποδόμηση των πάντων. Η πολυθρησκειακή αγωγή, που επιβάλλουν τα νέα Προγράμματα, πολτοποιεί και συμψηφίζει τις διάφορες θρησκευτικές αλήθειες με την αλήθεια της χριστιανικής πίστεως. Αρνείται να αποδεχθεί τον Χριστό και τη διδασκαλία του, ως μοναδική αλήθεια που σώζει και ελευθερώνει τον άνθρωπο, διδάσκοντας τους ορθόδοξους μαθητές ότι οι θρησκείες έχουν και προσφέρουν και αυτές αλήθεια, πνεύμα, θεραπευτική δύναμη και υπαρξιακή λύτρωση. Δεν στοχεύει σε ένα μαθητή με μία γνήσια θρησκευτική ταυτότητα, αλλά στην οικοδόμηση μίας αρρωστημένης πολλαπλής ταυτότητας.

Η πολυθρησκευτικότητα δεν διδάσκει σεβασμό στη διατήρηση της διαφοράς των θρησκευτικών ταυτοτήτων των μαθητών, αλλά στοχεύει στο μηδενισμό των διαφορών με τη μέθοδο της πολτοποίησης. Στοχεύει επίσης στην αλλοίωση, στην παραποίηση και στον μετασχηματισμό του ορθόδοξου Χριστιανισμού, αφού χρησιμοποιεί τον σχετικισμό, τον συγκρητισμό και τη σύγχυση, φαινόμενα που γεννούν τον μηδενισμό, την αμφισβήτηση και το υπαρξιακό χάος στις ψυχές των μαθητών. Αποξενώνει όλους τους μαθητές από τη θεολογική βάση της πίστεώς τους, επιβάλλοντάς τους μια εξισωτική και κυρίως μετανεωτερική και εκκοσμικευμένη πνευματικότητα. Όλα αυτά είναι ορισμένα μόνο ενδεικτικά από εκείνα που είναι ανάγκη να γνωρίζουν τόσο οι Ιεράρχες μας, που έχουν την ευθύνη του ελέγχου των νέων πολυθρησκειακών Προγραμμάτων όσο και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, τα παιδιά του οποίου θα τα διδαχθούν.