Συνδύασε το παιχνίδι με το βιβλίο κι έκανε την εκπαιδευτική διαδικασία απόλαυση για τους λιλιπούτειους μαθητές της. Ο λόγος για τη Βίκυ Ξανθοπούλου, δασκάλα στο διθέσιο ολοήμερο νηπιαγωγείο της Ποταμιάς Θάσου, η οποία με την πρωτότυπη δράση της «Παίζουμε βιβλίο;» κατάφερε όχι μόνο να γεμίσει την τάξη της με παιδικά χαμόγελα, αλλά και να αποσπάσει το διεθνές βραβείο «The Freedon Literacy Award» (Βραβείο ελευθερίας μέσω του γραμματισμού) από τον οργανισμό «Judith’s Reading Room», με έδρα την Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, που προωθεί τη φιλαναγνωσία.

Η Βίκυ Ξανθοπούλου, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει ξεκινήσει την πρωτότυπη αυτή δράση με βιβλία -ένα ηλεκτρονικό περιοδικό αναγνωστικών εμψυχώσεων, που συνδυάζει βιωματικά το παιχνίδι με το βιβλίο- αναπτύσσοντας την κοινή αξία της πολυπολιτισμικότητας αλλά και της αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ των μαθητών της. Η δράση της, όπως αναφέρεται και στο σκεπτικό της βράβευσής της, είναι απαραίτητη, καθώς δεν υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη στο χωριό, όπου εργάζεται, με αποτέλεσμα το εγχείρημά της να είναι ένα ζωτικής σημασίας «εργαλείο» αλφαβητισμού για τα παιδιά. «Για την καινοτόμα, δημιουργική και με πάθος δουλειά της στο χωριό αυτό, όπου δεν υπάρχει βιβλιοθήκη, απονέμεται στην κ. Ξανθοπούλου το βραβείο», αναφέρει ο διεθνής οργανισμός «Judith’s Reading Room».

«Ο τίτλος της δράσης κρύβει δυο λέξεις που αγαπώ, το “παίζουμε” και το “βιβλίο”. Πιστεύω πάρα πολύ πως η διαδικασία της μάθησης στο σχολείο περνά μέσα από το παιχνίδι, όπως επίσης (πιστεύω) και στη δύναμη του βιβλίου. Έτσι, συνδυάζω τη βιωματική μάθηση με την αγάπη μου για το βιβλίο και προσπαθώ να την περάσω και στα παιδιά. Ο προβληματισμός μου μέσα στην τάξη, όλα αυτά τα χρόνια που υπηρετώ τη δημόσια εκπαίδευση είναι πώς να συνδιαμορφώσω μια κοινή κουλτούρα ανάμεσα στα μέλη της ομάδας μου, που προέρχονται από μοναδικά περιβάλλοντα το καθένα, πολιτισμικά, κοινωνικά, και να γίνουμε μια ομάδα που συνεργάζεται, που εκφράζεται, που μοιράζεται τα συναισθήματά της. Κι όλα αυτά με γνώμονα και “εργαλείο” την αγάπη μου για το βιβλίο», εξηγεί στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, λίγα 24ωρα μετά τη βράβευσή της, η κ. Ξανθοπούλου, η οποία μπορεί να μην περίμενε τη διάκριση, αλλά είχε μια «μικρή κρυφή ελπίδα», όπως χαρακτηριστικά λέει.

«Είναι μια δράση που την έχω ξεκινήσει τα τελευταία έξι χρόνια στο νηπιαγωγείο και είναι ένα πρότζεκτ αναγνωστικών εμψυχώσεων. Η εμψύχωση έχει να κάνει με την κοινωνική διάσταση της εκπαίδευσης. Προσπαθώ να συνδέσω τις ανάγκες των μαθητών μου με τη μαθησιακή διαδικασία και να συνδυάσω τις ανάγκες των μαθητών με ένα βιβλίο που ανταποκρίνεται σ’ αυτές- είτε οι ανάγκες είναι μαθησιακές, είτε κοινωνικές, είτε συναισθηματικές. Δημιουργούμε κάθε φορά ένα νέο πρότζεκτ που βασίζεται στις ιδέες των παιδιών κι αυτές τις ιδέες προσπαθώ να τις κάνω παιδαγωγική πράξη. Στο τέλος της χρονιάς συγκεντρώνουμε όλα τα πρότζεκτ και δημιουργούμε αυτό το ηλεκτρονικό περιοδικό, που ονομάζεται “Παίζουμε Βιβλίο;”», σημειώνει η δραστήρια νηπιαγωγός.

Τα ίδια τα παιδιά ήταν αυτά που «αγκάλιασαν» πρώτα την ιδέα της κ. Ξανθοπούλου. «Χαίρονται πάρα πολύ και κάθε φορά που είναι να ξεκινήσουμε ένα νέο πρότζεκτ είναι πολύ ενθουσιασμένα. Αγωνιούν κάθε φορά να γνωρίσουμε τον συγγραφέα ή τον εικονογράφο του βιβλίου, κάτι που κάνουμε αξιοποιώντας όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», επισημαίνει.

«Τα παιδιά», προσθέτει, «έχουν εκπαιδευτεί στον τρόπο αυτό δουλειάς και κάθε φορά που διαβάζουμε ένα βιβλίο “ρίχνουν” και μια ιδέα, π.χ. τη δημιουργία ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, τη συγγραφή ενός παραμυθιού, την κατασκευή κούκλας για να παίξουμε κουκλοθέατρο κ.ά. Όλα αυτά, ό,τι φαντάζονται τα παιδιά, προσπαθώ, μέσα από δραστηριότητες να πραγματοποιούνται μέσα στην τάξη. Εγώ, από την πλευρά μου, προσπαθώ να “πιάσω” άλλα ζητήματα των παιδιών -τους προβληματισμούς, τις απορίες, τις χαρές, τις στεναχώριες τους- και τα συνδυάζω μ’ ένα βιβλίο πάνω στο οποίο δουλεύουμε».

Θασίτισσα από επιλογή και όχι καταγωγή

Η Βίκυ Ξανθοπούλου είναι ένας νέος άνθρωπος, που έχει επιλέξει να ζει στη Θάσο παρ’ ότι δεν έλκει από εκεί την καταγωγή της. «Θεωρώ πως είναι ευλογία να ζεις σ’ έναν τέτοιο τόπο, δίπλα στη φύση, μέσα σ’ ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, πλάι στη θάλασσα», λέει χαρακτηριστικά και προσπερνά μάλλον γρήγορα τις όποιες δυσκολίες μπορεί να έχει η ζωή στο νησί.

Το μόνο που θα ήθελε, όπως σημειώνει, είναι να υπήρχαν περισσότερες δράσεις για τα παιδιά, «δεμένες» με τον πολιτισμό. Παρ’ όλα αυτά, τονίζει ότι η τοπική κοινωνία είναι πολύ δραστήρια και φροντίζει να τροφοδοτεί τους νέους ανθρώπους με ερεθίσματα. «Προσπαθούμε εμείς από τη θέση μας ως παιδαγωγοί και προσπαθεί σληρά και η τοπική κοινωνία», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Μπορεί, δε, η διάκριση να τη γέμισε χαρά αλλά δεν εφησυχάζει ούτε λεπτό και ήδη έχει πιάσει μολύβι και χαρτί σχεδιάζοντας τις επόμενες δράσεις για τους λιλιπούτειους μαθητές της, καθώς η μεγαλύτερη επιβράβευση για την ίδια είναι τα χαμογελαστά πρόσωπά τους!