Η πικρή αλήθεια για τα Θρησκευτικά

Τὸ μεγάλο συλλαλητήριο τῆς 4ης Μαρτίου στὰ Προπύλαια τοῦ Πανεπιστημίου γιὰ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἦταν ἐνστικτώδης ἀντίδραση κυρίως τῶν γονέων ποὺ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τους.Ἦταν ἔκφραση τοῦ πόνου τους γιὰ τὸ ἐπιχειρούμενο ἀνοσιούργημα εἰς βάρος τῶν ἀθώων παιδικῶν ψυχῶν, ποὺ ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία τῆς τρίτης Δημοτικοῦ ὑποβάλλονται στὴν ταλαιπωρία νὰ διδαχθοῦν ἕναν πανθρησκειακὸ πολτὸ ποὺ θὰ τὰ ὁδηγήσει σὲ καταστροφικὴ σύγχυση.

Αδελφότης Θεολόγων Ο ΣΩΤΗΡ

Τὸ συλλαλητήριο στήριξαν μὲ μηνύματά τους ἀρκετοὶ ἀρχιερεῖς καὶ ἄλλοι φορεῖς, τὸ ἐμψύχωσε δὲ μὲ τὴν ἴδια τὴν παρουσία του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.

Ἡ κεντρικὴ ὁμιλία στὸ συλλαλητήριο ἔγινε ἀπὸ τὸν εἰδικὸ καθηγητὴ τῆς Παιδαγωγικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ Πρόεδρο τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ) κ. Ἡρακλῆ Ρεράκη. Ὁ κ. Καθηγητὴς τόνισε ὅτι «ἡ ἐπιβολὴ τῆς πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας στοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς ἀποτελεῖ κακοδοξία καὶ χριστομαχία ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα παραβίαση τῶν δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν». Γιατί; Διότι, ὅπως διευκρίνισε, καταστρατηγεῖται ἡ ἀρχὴ τῆς ἰσονομίας, ἀφοῦ αὐτὸ ποὺ ἀπολαμβάνουν οἱ θρησκευτικὲς μειονότητες (Ρωμαιοκαθολικῶν, Ἑβραίων καὶ Μουσουλμάνων), τὸ νὰ διδάσκονται δηλα­δὴ τὰ παιδιά τους τὴν πίστη τους, τὸ στεροῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μαθητές, ποὺ εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ διδάσκονται ἕνα πολυθρησκειακὸ μεῖγμα.

Ὅμως «πολυθρησκεία σημαίνει ὀπισθοδρόμηση στὶς πρὸ Χριστοῦ ἐποχές», ὑπογράμμισε χαρακτηριστικὰ ὁ κ. Καθηγητής.

Καὶ δὲν ὑπάρχει ὑπερβολὴ στὰ λόγια του. Μὲ τὸ νέο Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὁ Χριστὸς ὑποβαθμίζεται στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ τοὺς διάφορους ἱδρυτὲς θρησκειῶν. Δὲν ὑπάρχει οὔτε μία φράση στὸ νέο μάθημα, μὲ τὴν ὁποία νὰ δηλώνεται καθαρὰ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ΜΟΝΟΣ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστη εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς σωτηρίας.

Πολὺ σωστὰ ὁ κ. Ρεράκης τόνισε ὅτι μὲ αὐτὸ τὸ μάθημα «ἡ Κυβέρνηση ἐγκαινιάζει περίοδο χριστομαχίας». Αὐτὴ πράγματι εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Οἱ γονεῖς λοιπὸν μὲ τὴ διαδήλωσή τους ἀντέδρασαν ἀκριβῶς σ᾿ αὐτοὺς τοὺς κυβερνητικοὺς σχεδιασμούς, τόσο ἐπικίνδυνους για τὴν ψυχικὴ ὑγεία τῶν παιδιῶν τους. Ἡ διαδήλωσή τους ὅμως ἦταν ταυτόχρονα καὶ Ὁμολογία Πίστεως! Ἦταν καὶ βεβαίωση ὅτι θὰ συνεχίσουν νὰ ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν σχεδιασμῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.

Ὅμως, ἂς μὴν κρυβόμαστε. Ἀσφαλῶς φταίει ἡ Κυβέρνηση καὶ εἰδικότερα ὁ Ὑπουρ­γὸς Παιδείας. Ὅμως ὁ ὑπουργὸς ἐκπόνησε τὸ νέο Πρόγραμμα τοῦ μαθήματος; Θεολόγοι τὸ δημιούργησαν καὶ θεολόγοι τὸ προπαγανδίζουν καὶ τὸ προβάλλουν μὲ κάθε τρόπο. Καὶ μάλιστα θεολόγοι ποὺ ἔχουν στήριξη καὶ ἀπὸ ἀρκετὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα.

Ἐδῶ βρίσκεται τὸ πρόβλημα.

Καὶ τὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα εἶναι τοῦτο: Ὅταν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὑποβιβάζεται στὸ ἐπίπεδο τῶν ἄλλων ἱδρυτῶν θρησκειῶν, δὲν συνιστᾶ αὐτὸ προδοσία τῆς Πίστεως; Καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε: Δὲν ἔχουμε ὅλοι καίρια εὐθύνη γι᾿ αὐτό;