«Η αρχή της ευελιξίας κωδικοποιεί μια ολόκληρη αντίληψη για τα πανεπιστήμια και ευρύτερα για τον ενιαίο χώρο ανώτατης εκπαίδευσης και έρευνας. Οι λεπτομέρειες έχουν, φυσικά, καθοριστική σημασία. Η συζήτηση είναι ανοικτή και μπορεί να είναι γόνιμη, όταν η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν σπαταλά δυνάμεις αμυνόμενη κατά οπισθοδρομικών νομοθετικών πρωτοβουλιών», γράφουν σε άρθρο τους στον Κύκλο Ιδεών ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος και ο αναπληρωτής καθηγητής Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Πέτρος Καβάσαλης.

Απ. Λακασας

Οι αρθρογράφοι αναφέρουν ότι ο νόμος που ψηφίστηκε προ ημερών «θα καταπέσει υπό το βάρος των αδιεξόδων που δημιουργεί η επιδιωκόμενη επιστροφή στη δεκαετία του ’80» και τονίζουν ότι «το σημαντικό θέμα δεν είναι η νομοθετική παρένθεση Γαβρόγλου, αλλά το ελληνικό πανεπιστήμιο μετά».

Οι συνεχείς αλλαγές που επιχειρούνται στον χώρο της εκπαίδευσης δημιουργούν ρευστό πλαίσιο λειτουργίας. Αυτή η ρευστότητα προκαλείται από την εγωπάθεια των Ελλήνων πολιτικών που επιθυμούν να αφήσουν… ένα λιθαράκι πολιτικής προσφοράς στον τόπο. Ετσι, η Παιδεία είναι μόνιμα «αμυνόμενη» απέναντι σε όσα οραματίζονται οι Ελληνες πολιτικοί και οι κυβερνήσεις. Οφείλουμε, λοιπόν, να δούμε πόσο οι πολιτικοί είναι ανοικτοί να ακούσουν την πανεπιστημιακή κοινότητα στις προτάσεις της.

Και όμως, it takes two to tango, όπως ομολόγησε παλαιότερα υπουργός Παιδείας προς την ομοσπονδία πανεπιστημιακών. Εννοώ, ότι ενώ η ακαδημαϊκή κοινότητα αμύνεται, δεν έχει ορθώσει άμυνα απέναντι στις πολιτικές ορέξεις παρουσιάζοντας ένα πλαίσιο για τη λειτουργία των ιδρυμάτων. Για παράδειγμα, η Σύνοδος Πρυτάνεων έχει διακηρύξει ότι δεν επιθυμεί αλλαγές στον τρόπο που προστατεύεται το ακαδημαϊκό άσυλο. Πώς το υποστήριξε στην κοινή γνώμη; Πού είναι η πρόταση της Συνόδου για την κοινωνική λογοδοσία των οργάνων των ΑΕΙ;

«Η συζήτηση για τα μεταπτυχιακά και τη δυνατότητα οργάνωσης ξενόγλωσσων προγραμμάτων που διεξήχθη τις τελευταίες εβδομάδες προκαλεί θλίψη», λένε οι δύο αρθρογράφοι· και ρωτώ: Ποια είναι η ακριβής θέση της Συνόδου για τα μεταπτυχιακά; Και το Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Φιλοσοφική Σχολή του οποίου κατέθεσε την περιβόητη πρόταση για αγγλόφωνο προπτυχιακό πρόγραμμα, τι λέει επ’ αυτής; Πόσο την υποστήριξε;

Η μόνιμη θέση άμυνας, στην οποία βρίσκεται η ακαδημαϊκή κοινότητα, οφείλεται στην τακτική της που θέλει «τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη». Είναι αυτοδιοικούμενα τα ΑΕΙ, αλλά στρέφονται στο υπουργείο Παιδείας για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Είναι υποχρηματοδοτούμενα τα ΑΕΙ αλλά, αντί να βασιστούν στο αυτοδιοίκητο για να αναζητήσουν πόρους, προστρέχουν στην κρατική αγκαλιά. Πώς αλλιώς όμως; It takes two to tango.