του Γιώργου Καραμπελιά*

Σε μια στιγμή κατά την οποία ο Ερντογάν βρίσκεται απόλυτα στριμωγμένος σε όλα τα μέτωπα, οι Έλληνες πολιτικοί, στην Κύπρο και την Ελλάδα, θα συναινέσουν άραγε σε μια νέα εθνική καταστροφή η οποία θα επισφραγίσει, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, την ιστορική αποτυχία της Ζυρίχης; Θα παραδώσουν την Κύπρο στον καταρρέοντα νεοθωμανισμό, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα την οριστική προτεκτοροποίηση, άμεσα, και την αποσύνθεση, μεσοπρόθεσμα, του ίδιου του ελληνικού κράτους;

Πράγματι η πολιτική του Ρατζίπ Ερντογάν για την «αναίμακτη» μεταβολή της Τουρκίας στον περιφερειακό ηγεμόνα ολόκληρης της Νοτιανατολικής λεκάνης της Μεσογείου και των Βαλκανίων, έχει αποτύχει παταγωδώς:
Κατ’ αρχάς, απέτυχε η προσπάθειά του να μεταβληθεί στον νέο «χαλίφη» του μουσουλμανικού κόσμου και του ισλαμισμού. Έτσι συγκρούστηκε μετωπικά με το ίδιο το ισλαμικό ρεύμα που τον ανέδειξε στην εξουσία, το τάγμα του Φετουλάχ Γκιουλέν· παράλληλα, από την άλλη όχθη του ισλαμικού ρεύματος, το τζιχαντιστικό Ισλάμ, το οποίο ενίσχυσε η Τουρκία για να το χρησιμοποιήσει εναντίον του Άσαντ και των Κούρδων, στράφηκε εναντίον του με αλλεπάλληλες και αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις. Παράλληλα απέτυχε δραματικά στη πολιτική προσεταιρισμού των αραβικών χωρών, ιδιαίτερα μετά την «Αραβική Άνοιξη», παρότι προς στιγμήν ο Ερντογάν είχε αναδειχτεί σε ήρωα στις φτωχογειτονιές της Γάζας και του Κάϊρου. Η κατάληξη υπήρξε η ανοικτή σύγκρουση με την Αίγυπτο, για την ηγεσία του αραβομουσουλμανικού κόσμου, και η παταγώδης αποτυχία στη Συρία, η οποία έφερε την ανάπτυξη μιας νέας κουρδικής οντότητας στα σύνορα της Τουρκίας και την μεγαλοπρεπή επιστροφή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή!
Στο εσωτερικό της Τουρκίας συνέπεια αυτών των υπερφίαλων εγχειρημάτων υπήρξε η επανεκκίνηση του εμφυλίου πολέμου με τους Κούρδους, οι συγκρούσεις με τους αλεβίτες και το εκκοσμικευμένο τμήμα της Τουρκίας – με τις μεγάλες διαδηλώσεις του καλοκαιριού του 2015 με επίκεντρο το πάρκο Γκεζί της Πόλης και προπαντός το 2016 η απόπειρα πραξικοπήματος που οδήγησε σε αποσύνθεση ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και τον στρατό της Τουρκίας. Τελικώς, ως συνέπεια της γενικευμένης αστάθειας και της μείωσης κατά 50% των εσόδων από τον τουρισμό και η τουρκική οικονομία έχει εισέλθει σε ύφεση, η δε τουρκική λίρα δοκιμάζεται.

Σε ότι δε αφορά στις διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας, αυτές βρίσκονται στο ναδίρ με τις ΗΠΑ και ένα μεγάλο μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και καρκινοβατούν με το Ισραήλ. Για να εξασφαλίσει κάποια ανάσα υποχρεώθηκε να συνθηκολογήσει με τη Ρωσία του Πούτιν και τους Ιρανούς, αποδεχόμενος την παραμονή του Άσαντ, τη μονιμοποίηση της ρωσικής και της ιρανικής παρουσίας στη Συρία. Ολόκληρη η στρατηγική την οποία είχε σχεδιάσει ο Νταβούτογλου, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, ο ίδιος εκπαραθυρώθηκε και ο Ερντογάν, άλλοτε οπαδός της ήπιας ισλαμοποίησης, αλά Γκιουλέν, κατέληξε σε συμμαχία με τη φασιστική ακροδεξιά των Γκρίζων Λύκων. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσει την επιτυχία στη συνταγματική μεταρρύθμιση που θα τον μεταβάλει σε απόλυτο μονάρχη της Τουρκίας.
Έλληνες και Κύπριοι πολιτικοί θα διασώσουν τον Ερντογάν;
Απέναντι σ’ αυτή την καθολική αποτυχία ένα μέρος του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της Δύσης προσπαθεί να προσφέρει στον Ερντογάν ανταλλάγματα ώστε να παραμείνει προσδεμένος στο δυτικό άρμα, μέσω της παραχώρησης της Κύπρου και της πρόσβασης στα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της ανατολικής Μεσογείου με την παράλληλη μεταβολή της Ελλάδας, στο σύνολό της, σε τουρκικό προτεκτοράτο. Έτσι η Τουρκία θα κερδίσει απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα, ό,τι χάνει στα ανατολικά, ενώ οι αγωγοί του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Κύπρου, του Ισραήλ, της Αιγύπτου θα περάσουν από την Τουρκία.
Η συζητούμενη στη Γενεύη λύση είναι καταστροφική: Η Κυπριακή Δημοκρατία θα υποκατασταθεί από ένα κρατίδιο ελεγχόμενο από την Τουρκία (με παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων και δημιουργία τουρκικής βάσης, με εκ περιτροπής προεδρία, και αδυναμία λειτουργίας του νέου κρατικού μορφώματος, εξαιτίας του όρου της υποχρεωτικής συμφωνίας των τουρκοκυπρίων, δηλαδή της Τουρκίας σε οποιαδήποτε απόφαση). Επιπλέον ο κυπριακός ελληνισμός θα αποκοπεί οριστικά από το ελλαδικό κράτος. Ενώ μέχρι σήμερα υπήρχαν δύο κράτη στο εσωτερικό της Ε.Ε., τα οποία θα μπορούσαν να υπερασπίζουν τα συμφέροντα του ελληνισμού, το νέο κυπριακό μόρφωμα θα καταστεί ο δούρειος ίππος της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, μια και οι αποφάσεις του θα προϋποθέτουν τη συμφωνία της Τουρκίας.
Παρά λοιπόν την αντίσταση του ελληνισμού στην Κύπρο (με αποκορύφωμα το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν) κάποιες ανάξιες ηγεσίες και ελίτ και παρά το υπέροχο παράδειγμα του Τάσσου Παπαδόπουλου) κινδυνεύουν να οδηγήσουν: Αφ΄ ενός τον κυπριακό ελληνισμό στην οριστική πολιτειακή του εξαφάνιση και εν τέλει σε εξανδραποδισμό, όπως έγινε στο παρελθόν με τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου και αφ’ ετέρου το ίδιο το ελλαδικό κράτος σε ένα μικρό ελεγχόμενο κρατίδιο το οποίο αργά ή γρήγορα θα υποστεί ακόμα και εδαφικούς ακρωτηριασμούς – καθόλου τυχαίες οι απειλές όλων των τουρκικών κομμάτων σχετικά με τα ελληνικά νησιά ή τη Θράκη.
Γιατί εκείνο που δεν κατανοούν οι ελληνικές και κυπριακές ψευδο-ελίτ είναι πως, η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο αποτελούν, παρά τα σημερινά μας χάλια, υπολογίσιμη δύναμη στη Μ. Ανατολή –εξού και οι συμφωνίες με την Αίγυπτο ή το Ισραήλ– ενώ τελεσίδικα αποκομμένες, θα αποτελούν γεωπολιτικούς νάνους και εύκολη βορρά στις ξένες ορέξεις.
Οι συνομιλίες της Γενεύης, δεν θα έπρεπε να είχαν αρχίσει καν και αποτελούν ήδη μία παγίδα από την οποία η ελληνική και κυπριακή πολιτική ηγεσία θα πρέπει να απαγκιστρωθούν τάχιστα – εξάλλου η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων και των ελλαδιτών τάσσεται ενάντιά τους και είναι βέβαιο ότι μια μειοδοτική λύση θα καταψηφιστεί μαζικά από τους Κυπρίους σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα.
Υπάρχουν δυνατότητες ανάταξης
Ίσως για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν μοιάζει απελπιστική για μας. Ο ισλαμικός κόσμος έχει εισέλθει σε μια μακρά περίοδο αντιπαραθέσεων και εμφυλίων · το κουρδικό ζήτημα αναδεικνύεται μοιάζει ένας άλυτος γόρδιος δεσμός, ενισχύεται η ρωσική παρουσία· στη Συρία και τον Λίβανο αναδεικνύεται μια νέα στρατηγική συμμαχία χριστιανών σιϊτών και Αλαουιτών, φιλική προς την Ελλάδα· ενώ είναι ανέφικτη η ανασύσταση της συμμαχίας Τουρκίας Ισραήλ· η Αίγυπτος βρίσκεται σε ευθύ ανταγωνισμό με την Τουρκία για την ηγεμονία του σουνιτικού Ισλάμ· τέλος στην Ευρώπη, η κρίση του μεταναστευτικού και της ισλαμικής τρομοκρατίας αποδυναμώνει την επιρροή της Τουρκίας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν να αναδειχτούν ως το πραγματικό σύνορο της Ευρώπης, και όμως την ίδια στιγμή κάποιοι απεργάζονται την εκχώρηση στο διπλωματικό πεδίο στην Τουρκία όλων όσων έχει απολέσει στο γεωπολιτικό πεδίο.
Αντίθετα η εμμονή σε μία λύση στηριγμένη στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, για άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων, η εμμονή στο ευρωπαϊκό κεντημένο και στην ύπαρξη της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι σήμερα όχι μόνο εφικτή αλλά η μόνη ρεαλιστική πρόταση.
Και ίσως μέσα από την γεωπολιτική του αναβάθμιση ο παρακμάζων ελληνισμός να πραγματοποιήσει αυτό το αναγκαίο και σωτήριο άλμα προς την επιβίωση και την αναβάθμισή του.
*O κ. Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, επικεφαλής του Κινήματος Άρδην. Πηγή: