Πριν από αρκετό καιρό ξεκίνησα να ψάχνω στο διαδίκτυο για ιδιωτικά σχολεία στον κόσµο ώστε να δω τι είναι αυτό που τα κάνει και πουλάνε βρε αδερφέ;
Τι προωθούν ως αυτό που κάνει τη διαφορά και δε µπορούµε να το έχουµε εµείς στα δηµόσια;
Τα περισσότερα από αυτά λοιπόν έχουν εξαιρετικές εγκαταστάσεις οι οποίες όµως στον αγώνα µεταξύ των ιδιωτικών θεωρούνται λίγο πολύ δεδοµένες και δεν παρουσιάζονται ως αυτό που κάνει τη διαφορά.
Δε µπαίνουν καν σε διαδικασία να βάλουν φωτογραφίες.
Εκεί λοιπόν που προσπαθούν απεγνωσµένα να ξεχωρίσουν είναι στο παιδαγωγικό κοµµάτι.
Προς µεγάλη µου έκπληξη λοιπόν είδα να προωθείται η γνωστή µας συνδιδασκαλία.
Μια κατάσταση που είναι δεδοµένη για τα ολιγοθέσια δηµοτικά της χώρας µας.
Σου λέει αν µπουν τα παιδιά σου µε άλλες ηλικιακές οµάδες τότε αξίζει να µας πληρώσεις λίγα λεφτά παραπάνω γιατί αυτό είναι πολύ σηµαντικό για την διανοητική, κοινωνική και πάει λέγοντας εξέλιξη του παιδιού.
Εξάλλου πολλά γνωστά εκπαιδευτικά συστήµατα ή µεθοδολογίες όπως της Μαρίας Μοντεσσόρι, το SOLE του Sugata Mitra τα τελευταία χρόνια και τόσα άλλα βασίζονται σε µια δυναµική που παύει να υπάρχει όταν όλα τα παιδιά είναι της ίδιας ηλικίας.
Είναι η µαγεία του µεγάλου να εξηγεί στο µικρό µε ένα κώδικα επικοινωνίας που εµείς οι µεγάλοι δε διαθέτουµε, είναι τα πρότυπα των συµπεριφορών, οι δόσεις παιδικότητας από τους µικρότερους, η υπευθυνότητα που αναπτύσσεται µε τη φροντίδα ενός µικρότερου µέλους της οµάδας και τόσα άλλα που εδώ στην Ελλάδα τα έχουµε στα γνωστά µας ολιγοθέσια και δυστυχώς δε µπορούµε να εκτιµήσουµε, ενώ η νοοτροπία µας έκανε να τα φοβόµαστε κιόλας.
Ίσως γιατί τα περισσότερα βρίσκονται πολύ µακριά από τα αστικά κέντρα, ίσως γιατί οι διευθύνσεις φροντίζουν να γεµίζουν τις πόλεις εις βάρος των χωριών, ίσως γιατί και σε µας φαντάζει τροµακτικό να διδάσκουµε διαφορετικά µαθήµατα στην ίδια τάξη -και ειλικρινά δικαιολογηµένα γιατί ποτέ δεν εκπαιδευτήκαµε επαρκώς ή καθόλου σε αυτή τη µεθοδολογία- ώστε τελικά δεν τα επιλέγουµε.
Έτσι λοιπόν φτάσαµε σε σηµείο -αυτό που οι άλλοι πουλάνε- εµείς να το αποφεύγουµε όπως ο διάολος το λιβάνι.
Τα ολιγοθέσια γίνονται ακόµα πιο ολιγοθέσια, µε αποτέλεσµα να κλείσουν και να ενωθούν µε άλλα σχολεία ώστε να πάρουν την τιµηµένη ευχή ή κατάρα του πολυθέσιου.
Και είναι πραγµατικά κρίµα γιατί µέσα από τα ολιγοθέσια µπορούµε να τελειοποιήσουµε τεχνικές αλληλοδιδασκαλίας και διερευνητικής µάθησης, που µε τον κόσµο που έχουν τα µεγάλα σχολεία δεν είναι εύκολο να αναπτυχθούν.
Σε τέτοια περιβάλλοντα το παιδί µπορεί να έχει το χρόνο του. Μπορεί να διαλέξει από ποιον θα µάθει. Από τον δάσκαλο ή τον συµµαθητή; Και δε θα περπατήσουµε σε απόλυτα άγνωστα νερά.
Μπορούµε να ρουφήξουµε τις γνώσεις που τόσα χρόνια µαζεύουν οι Νηπιαγωγοί µας, δηµιουργώντας εκπληκτικά πρότζεκτ ώστε να πετύχουν γνωστικούς στόχους ή δεξιότητες διαφόρων ειδών.
Ουσιαστικά µπορεί να δηµιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό σύστηµα µέσα στο εκπαιδευτικό σύστηµα το οποίο θα έχει τη δύναµη να αυτο-οργανώνεται και θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου.
Και αν αυτό πετύχει στα ολιγοθέσια, ανοίγονται δρόµοι ώστε η συνδιδασκαλία να µπει και στα µεγάλα σχολεία.
Τώρα µπορεί να ρωτήσει κάποιος που διδάσκει σε ολιγοθέσιο για το πως βγαίνει η ύλη και όλα τα σχετικά. Η ύλη όµως δεν είναι οι ασκήσεις του βιβλίου. Είναι στόχοι, οι οποίοι προσεγγίζονται µε όποιον τρόπο θες, µιας και το σχολικό βιβλίο είναι απλώς βοηθητικό εγχειρίδιο.
Ας ελπίσουµε λοιπόν, πρώτα εµεις οι ίδιοι, να αναγνωρίσουµε την αξία που κρύβει η συνδιδασκαλία των ολιγοθέσιων και να την κάνουµε από µειονέκτηµα, το δυνατότερο χαρτί µας.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
