Γράμμα στην καθηγήτρια, στον καθηγητή

Να μην κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων. Όλα έχουν ειπωθεί. Αλλά κάτι ουσιαστικό μας διαφεύγει…

Όλοι γνωρίζουμε την κατάσταση της χώρας μας. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Η οργή και η αγανάκτηση έφεραν την αποδοχή και την καθήλωση. Η κοινωνική δράση υστερεί δραματικά. Λείπουμε από τη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Είμαστε παρατηρητές της ζωής μας.
Όχι, δεν είναι εποχές για μεγάλα λόγια και για βερμπαλισμούς, για ηρωισμούς και για λαϊκισμούς. Έχουν περισσέψει οι διακηρύξεις για τη «λύτρωσή μας».

Εκείνο που λείπει από την κοινωνία είναι ο διάλογος. Έχουν εξοβελιστεί η μετριοπάθεια, η σύνεση, η συνεννόηση, η απλή δημιουργική συζήτηση. Η σκιά του μίσους και του διχασμού είναι το φάντασμα που πλανιέται στη ζωή μας. Το παιχνίδι «όλοι εναντίον ενός» αρχικά και «όλοι εναντίον όλων» στη συνέχεια στα χρόνια της συνεχιζόμενης βαθιάς κρίσης είναι σε αδιέξοδο.

Φτιάξαμε εύκολα ενόχους. Μας αρκεί όμως να δείξουμε κάποιους; Αλλά και αν το πούμε αυτό, δεν παραδεχόμαστε ότι τελικά δεν επηρεάζουμε τη ζωή μας, ότι κάποιοι άλλοι δημιουργούν την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική πραγματικότητά μας;

Εμείς λέμε ότι είναι ώρα να συζητήσουμε στον κλάδο μας, στο κίνημά μας, στην κοινωνία. Οι παρατάξεις καλλιεργούν τη στείρα αντιπαράθεση. Δεν είναι καν ζητούμενο ο διάλογος και η σύνθεση των απόψεων.

Γενικές συνελεύσεις δεν γίνονται. Θέσεις και προτάσεις από τη θεσμική έκφραση του κλάδου μας δεν διατυπώνονται. Έριδες και μετωπικές διαμάχες έχουν αντικαταστήσει το διάλογο, τη λήψη αποφάσεων…

Φίλη καθηγήτρια, φίλε καθηγητή

Γνώμη μας είναι ότι δεν υπάρχει λύση στη «μικρή εικόνα» της εκπαίδευσης. Να δούμε τη «μεγάλη εικόνα» της πολιτικής και της κοινωνίας. Να δούμε τη «μεγάλη εικόνα» της εκπαίδευσης

Να συμφωνήσουμε αρχικά σε κάτι απλό. Όλα τα προβλήματα του σχολείου και του επαγγέλματός μας αφορούν εξίσου όλους μας. Συρρίκνωση του περιεχομένου της εκπαίδευσης και των σχολείων, διάλυση και φροντιστηριοποίηση του λυκείου, συνεχείς μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, εργασία σε 4 και σε 5 σχολεία, αναπληρωτές που θα είναι πάντα αναπληρωτές, αδιοριστία που ρημάζει τα όνειρα δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών…

Αν ο καθένας μας βλέπει μόνο τη δική του εικόνα – κουκίδα, δεν υπάρχει ελπίδα. Η προοπτική του σχολείου και του επαγγέλματός μας θα κριθεί από το αν έχουμε κοινή θέληση να αγωνιστούμε με πνεύμα συνεννόησης και σύνθεσης των απόψεών μας.

Έχουμε ως παράταξη θέσεις και προτάσεις – ίσως και περισσότερο εξειδικευμένες από όσο απαιτείται. Άλλο λείπει: Η κοινή στάση ζωής όλων μας – γιατί περί αυτού πρόκειται -, να συζητήσουμε δημιουργικά για τα προβλήματά μας και για τα σχέδιά μας.

Μπορεί να υπάρξει κίνημα και συλλογική δράση χωρίς διάλογο και συνεννόηση; Γιατί αν εμείς, οι εκπαιδευτικοί, που ζούμε και αναπνέουμε με τον παιδαγωγικό διάλογο – αφού είναι η ψυχή του σχολείου, το άλας της αγωγής -, δεν έχουμε κουλτούρα διαλόγου και συλλογικής ουσιαστικής δράσης, τότε η ζωή μας δεν θα μας ανήκει.

Η λύση είναι απλή. Εκεί που είναι η ψυχή μας, στο σχολείο. Να κάνουμε το Σύλλογο Διδασκόντων, τα σχολεία μας μικρές φλόγες για να διώξουν τα σκοτάδια που δεν μας αφήνουν να δούμε τη μεγάλη εικόνα του σχολείου, της κοινωνίας, του επαγγέλματός μας, των προσώπων μας.

Αυτή είναι η ευθύνη μας απέναντί σας. Να κάνουμε το πρώτο βήμα για να γίνει ο διάλογος το πεδίο της κοινής αγωνίας μας – αυτό το βήμα είναι ο μισός δρόμος…