Γιατί το Σχολείο είναι εργαστήρι της ελπίδας…

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ Δ.Ε.

Αθήνα 18/10/2016

Γιατί το Σχολείο είναι εργαστήρι της ελπίδας…

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα βιώνει την αποδόμηση των σχολείων και είναι αντίθετη σ’ αυτή τη ζοφερή εξέλιξη. Τα σχολεία υφίστανται τις επιπτώσεις του αριστερού Μνημονίου στη λειτουργία τους αλλά και στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης!

Κι όμως… Ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. εφαρμόζει τις περιοριστικές πολιτικές του Μνημονίου της, επιχειρεί να εμφανίσει αυτή την αντιμεταρρύθμιση ως προοδευτική μετεξέλιξη. Πρόκειται για άλλο ένα «επεισόδιο» στη σχιζοφρενική και δημαγωγική πολιτική της κυβέρνησης, για μια πρωτόγνωρη απεγνωσμένη προσπάθεια να παρουσιάσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ως …αριστερή!

Γυμνάσιο

Στις «μεγάλες μεταρρυθμίσεις» το Υπουργείο Παιδείας συμπεριλαμβάνει και κάποιες αλλαγές στη λειτουργία του, μεταξύ των οποίων και τη μείωση κατά 3 ώρες των μαθημάτων του ωρολογίου προγράμματος. Κι όλα αυτά, όχι βέβαια στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου πλαισίου αλλαγής, αλλά αποκλειστικά και μόνο για να μειωθούν οι ανάγκες σε διδακτικό προσωπικό. Θύμα του «μεταρρυθμιστικού» οίστρου του κ. Φίλη αποτέλεσαν και οι βιωματικές δράσεις, ό, τι πιο σύγχρονο είχε εισαχθεί στο Γυμνάσιο τα τελευταία χρόνια. Έτσι εξαφανίζεται και ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επιλογές των παιδιών. Φυσικά δεν γίνεται κανένας λόγος για αντισταθμιστική εκπαίδευση (ενισχυτική διδασκαλία κλπ).

Οι άλλες «μεταρρυθμίσεις», προ-κοινοποιήθηκαν 4 μόλις ημέρες πριν από την έναρξη των μαθημάτων και ενώ είχε ολοκληρωθεί η κατανομή των διδακτικών αντικειμένων σε όλα τα σχολεία (με επείγουσα και αυταρχική διαταγή). Πρόκειται για μια σειρά από αποσπασματικές ρυθμίσεις, όπως η επιμήκυνση του διδακτικού έτους, η καθιέρωση τετραμήνων αντί τριμήνων, η επανεξέταση των ανεξεταστέων τον Ιούνιο, ύστερα από «πρόγραμμα υποστηρικτικής διδασκαλίας 5-10 ωρών(!), ο διαχωρισμός των μαθημάτων σε σημαντικά και λιγότερο σημαντικά ή και καθόλου σημαντικά.

Για τέσσερα μαθήματα (ΝΕ Γλώσσα και Λογοτεχνία, Μαθηματικά, Φυσική και Ιστορία) διατηρείται κανονικά η ανακεφαλαιωτική εξέταση στο τέλος του έτους. Τα υπόλοιπα, μεταξύ των οποίων η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία, η Ξένη Γλώσσα και η Βιολογία, κατατάσσονται στη β΄ ή στη γ΄ ομάδα και απαξιώνονται πλήρως. Σε αυτά η τελική βαθμολογία θα προκύπτει μόνο από τον βαθμό των τετραμήνων. Πρόκειται για μια από τις πιο αντιεκπαιδευτικές και αντιεπιστημονικές πολιτικές που γίνονται στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Γενικό Λύκειο

Η κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, η επαναφορά της βάσης του 9.50 και η μη συμμετοχή της βαθμολογίας του Λυκείου στη διαδικασία πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση και τη διάλυση του Λυκείου. Η μείωση των ωρών διδασκαλίας στα μαθήματα μειώνει την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας και μόρφωσης και διαλύει τα ωράρια σχολείων και εκπαιδευτικών!

Πολλές ειδικότητες των καθηγητών βιώνουν ήδη την απαξίωση της επιστήμης των και την ανασφάλεια της εργασίας τους, χωρίς ποτέ το Υπουργείο να συζητήσει με κανέναν αυτό τον ακρωτηριασμό εκπαίδευσης και εκπαιδευτικών. Πρόκειται για έναν πρωτόγνωρης έκτασης αυταρχισμό που εμπεριέχει και αντιεπιστημονικά και αντιπαιδαγωγικά χαρακτηριστικά. Οι καθηγητές της Πληροφορικής, της Φυσικής Αγωγής, της Οικιακής Οικονομίας και των Ξένων γλωσσών, οι Μαθηματικοί, οι Φιλόλογοι, οι Φυσικοί, οι Χημικοί, οι Βιολόγοι γνωρίζουν τη βαρβαρότητα των Μνημονίων μέσα και από την απαξίωση της επιστήμης τους και της εργασίας τους.

Επαγγελματικό Λύκειο

Στρατηγικός στόχος είναι – με βάση τις δεσμεύσεις του 3^ου Μνημονίου – η στροφή των μαθητών από την Τεχνική Επαγγελματική εκπαίδευση προς την κατάρτιση. Ανατρέπεται ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της πολιτικής του κινήματός μας, για Κατάρτιση μόνο μετά την ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και όχι μετά το γυμνάσιο.

Έχουμε πλήρη εγκατάλειψη των ΕΠΑΛ με στόχο τη συρρίκνωσή τους. Η επικοινωνιακή φόρμουλα είναι η «αυτοκατάργηση», αφού πρώτα απογυμνώνονται μεθοδευμένα οι Τομείς! Το Υπουργείο μειώνει τους Τομείς με τον πιο προκλητικό τρόπο και έτσι οι μαθητές αναγκάζονται να στρέφονται στην Κατάρτιση και οι εκπαιδευτικοί μένουν χωρίς ωράριο και βλέπουν να ανατρέπονται και οι οργανικές θέσεις τους! Κανένας δεν έχει δικαίωμα να εξοστρακίζει τους εκπαιδευτικούς από την εκπαίδευση και να τους εξαναγκάζει να στραφούν σ’ άλλες θέσεις εκτός σχολείων!

Δεν διανεμήθηκαν βιβλία τομέων και ειδικοτήτων, δεν εκδόθηκαν αναλυτικά προγράμματα σπουδών τομέων και ειδικοτήτων ούτε οδηγίες για τη διδασκαλία των μαθημάτων στην Α΄ και στην Β΄ τάξη. Έχουμε επίσης συγχωνεύσεις Τομέων και καταργήσεις Ειδικοτήτων και για «τέσσερις διαφορετικές εγκυκλίους σε δύο μήνες, που «δυσκόλεψαν» την εγγραφή των μαθητών στα ΕΠΑΛ, για μη ενεργοποίηση των θεσμών που υποστηρίζουν τη διαδικασία της μάθησης και τη σύνδεση με την αγορά εργασίας (ΓΡΑ.Σ.Υ., ΓΡΑ.Σ.Ε.Π. κλπ), για έλλειψη ενημέρωσης μαθητών και γονέων σχετικά με τη συντελούμενη αλλαγή στα ΕΠΑ.Λ. και τη νέα δομή τους κ.ά.

Η παγκοσμιοποίηση και οι όλο και περισσότερες ελευθερίες στις κερδοσκοπικές και παρασιτικές δυνάμεις του χρηματιστηριακού κεφαλαίου μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα με την ενότητα και την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων και με την ευρύτερη συνεργασία των εργαζόμενων και των συνδικάτων σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο.

Και ενώ έχουμε μια ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματά μας από τους δανειστές και από την κυβέρνηση, η ηγεσία της ΟΛΜΕ είναι ανύπαρκτη. Τόσο το προεδρείο της (ΣΥΝΕΚ – ΔΑΚΕ) όσο και η αριστερή πλειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο δεν έχουν πάρει καμιά απόφαση για να υπερασπιστούν τον κλάδο. Και αυτή η συνειδητή στάση προκαλεί την απογοήτευση και την ηττοπάθεια στους εκπαιδευτικούς. Πρόκειται για ιστορική ευθύνη που την έχουν οι συγκεκριμένες παρατάξεις, για «ευθύνη σιωπής και ουδετερότητας» στις πιο δύσκολες για το σχολείο και τον εκπαιδευτικό εποχές!

Το σχολείο απαιτεί προοδευτικές αλλαγές. Η μεγαλύτερη «επένδυση», που μπορεί να κάνει η χώρα μας τόσο για την υπέρβαση της κρίσης όσο και κυρίως για την κοινωνική πρόοδο και την οικονομική ανάπτυξη, είναι μια δημοκρατική μεταρρύθμιση στο περιεχόμενο της θεσμικής εκπαίδευσης. Προς τούτο είναι αναγκαία: η διαμόρφωση ενός νέου «καταστατικού χάρτη» της παιδείας για την προαγωγή μιας κοινωνίας της μάθησης και της γνώσης, η χρηματοδότηση αυτού του σχεδίου ως πρώτη πολιτική επιλογή και η ολόπλευρη στήριξη του εκπαιδευτικού στο πολυσύνθετο έργο του.