Άδεια ….εγκαταλελειμμένα σχολεία στην Ελλάδα!

Εντυπωσιακές εικόνες … Θαρρείς και ακούγονται ακόμα τα γέλια, οι φωνές από τα παιχνίδια, τα κλάματα των μαθητών…

Ο επιστάτης χτυπάει το κουδούνι… ώρα για μάθημα!

Ο Χριστόφορος Δουλγέρης είναι εικαστικός φωτογράφος. Φωτογραφίζει από τα δεκαπέντε του και οι φωτογραφίες του έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο τελευταίο του πρότζεκτ φωτογραφίζει εγκαταλελειμμένα σχολεία σε όλη την Ελλάδα και διαπραγματεύεται την εικόνα από χώρους εκπαίδευσης του «λόγου» με την ευρεία έννοια.

«Φωτογραφίζω στην πλειοψηφία τους σχολεία εγκαταλελειμμένα, σχολές και οποιοδήποτε ίδρυμα έχει σχέση με την ιστορία της Ελληνικής εκπαίδευσης. Αντλώ τις πληροφορίες μου από το ίντερνετ, την ιστορική έρευνα από βιβλιοθήκες, δημόσια έγγραφα, δημόσια αρχεία και από απλές αφηγήσεις. Το κομμάτι της έρευνας είναι ένα κομμάτι τέχνης από μόνο του», λέει..

«Δεν κάνω μια καταγραφή με μια φωτογραφική μηχανή, έτσι απλά σαν περαστικός. Υπάρχει μια τυπολογία που ακολουθώ, και ένα ένστικτο που εμπιστεύομαι και δεν με έχει ξεγελάσει. Δεν φωτογραφίζω τα λαμπερότερα σχολεία αλλά αυτά στα οποία η ιστορία έχει αφήσει ένα αποτύπωμα. Πολλά από τα σχολεία που φωτογραφίζω έχουν κλείσει για γεωλογικούς λόγους και άλλα κλείσανε μετά από έναν πόλεμο. Τελευταία πολλά κλείνουν λόγω έλλειψης μαθητών ή δασκάλων. Κάθε σχολείο έχει την δική του ιστορία και ο καθένας από μας έχει μία ιστορία από το σχολείο.

Ταξίδευα στο «πουθενά» στην περιοχή της Λίμνης Κερκίνης Σερρών για ένα προηγούμενο πρότζεκτ και πέρασα με το αυτοκίνητο μου μπροστά από ένα πανέμορφο διώροφο κτίριο με μεγάλα παράθυρα και ελαφρά πορφυρό χρώμα. Ήταν ένα σχολείο. Είχε μια τεράστια αυλή και στην είσοδο ένα μεγάλο δέντρο ιτιάς –κάτι που παρατήρησα και σε άλλα σχολεία που φωτογράφισα. Η εμπειρία ήταν μαγική και ήταν σαν να γύριζε ο χρόνος πίσω. Μεγάλωσα στην επαρχία και το σχολείο για τα παιδιά ήταν ο τόπος συνάντησης. Με τους φίλους μου θυμάμαι πηδούσαμε τα κάγκελα και παίζαμε εκεί όλο το απόγευμα. Ρώτησα για το συγκεκριμένο σχολείο, γιατί είναι κλειστό. Ένα τεράστιο φανταχτερό κτίσμα είναι ανενεργό. Έτσι άρχισα να ψάχνω και άλλα τέτοια σχολεία και κτίρια. Συνάντησα απίστευτη ομορφιά στην Ελλάδα και μια ησυχία που λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά για μένα. Ανακάλυψα ότι την τελευταία δεκαετία έχουν κλείσει πολλά σχολεία γιατί η κρίση έχει συρρικνώσει τις θέσεις των δασκάλων και τα σχολεία » κοστίζουν «.

Μέχρι στιγμής έχω ταξιδέψει στην Κρήτη, το Ιόνιο, τις Κυκλάδες, την βόρεια Ελλάδα, τη Στερεά Ελλάδα. Στόχος μου είναι να ταξιδέψω σε όλες τις επαρχίες της Ελλάδας και στη συνέχεια να φωτογραφίσω τα ελληνικά σχολεία στα παράλια της Μικράς Ασίας, στην Κωνσταντινούπολη, τον Πόντο, τα Βαλκάνια, την Αφρική και γιατί όχι στην Αμερική και την Αυστραλία. Ελπίζω μόνο να βρω και μερικά ανοιχτά στην ομογένεια, γιατί από τις λίγες πληροφορίες που έχω τα Ελληνικά σχολεία εκεί κλείνουν το ένα μετά το άλλο.

Όταν φωτογραφίζω αυτά τα σχολεία παρά το τραγικό γεγονός της εγκατάλειψης, εισπράττω μία εικόνα τόσο αγέρωχη που κουβαλάει πολλές καλές και θετικές σκέψεις. Τα σχολεία έχουν να μας διηγηθούν αρκετά για την ιστορία μας και την καταγωγή μας. Το πρόσφατο παρελθόν μας, τους πολέμους και τα κομμάτια της ιστορίας που δεν έχουμε διδαχθεί.

Αυτό που μου έμεινε από όλο αυτό το ξεκίνημα του ταξιδιού είναι το ταμπεραμέντο, η λιτή αρχιτεκτονική η ομορφιά και η αυθεντικότητα του τοπίου. Και οι άνθρωποι που συνάντησα ήταν τόσο ταπεινοί, με φιλοξένησαν, με κέρασαν με ό,τι είχαν και μου έδωσαν στέγη να κοιμηθώ. Κανένας από τους ανθρώπους που συνάντησα σε όλο αυτό το ταξίδι δεν έδειξε αδιαφορία, ήταν όλοι πρόθυμοι να με βοηθήσουν, ο καθένας με τον τρόπο του».