ΦΙΛΗΣ: ΠΡΩΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΜΕΤΑ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ… …ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ

Ο υπουργός Παιδείας επανέλαβε στους εκπροσώπους των Θεσμών την ανάγκη διορισμών στα σχολεία προκειμένου να καλυφθούν «μια και καλή» τα κενά σε εκπαιδευτικούς που υπάρχουν στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Εξήγησε επίσης ότι το δημοσιονομικό κόστος των απαιτούμενων προσλήψεων δεν απέχει πολύ από τα κονδύλια που κάθε χρόνο δαπανώνται για την κάλυψη των κενών με αναπληρωτές και ωρομίσθιους δάσκαλους και καθηγητές. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, οι Θεσμοί επικαλούνται τη δυσμενή δημοσιονομική κατάσταση που «απαγορεύει» τους διορισμούς στο δημόσιο, και ξεκαθαρίζουν ότι για να πραγματοποιηθούν διορισμοί στα σχολεία, πρέπει να προηγηθεί αυστηρή και εξαντλητική αξιολόγηση του υπάρχοντος διδακτικού δυναμικού, να απομακρυνθούν οι «ακατάλληλοι» από τις τάξεις και όσα κενά προκύψουν να καλυφθούν με αντίστοιχο αριθμό προσλήψεων.

Διορισμοί δεν πρόκειται να γίνουν όσο εφαρμόζεται το μνημονιακό πλαίσιο. Όποιος δηλώνει ή δήλωνε το αντίθετο (του Φίλη συμπεριλαμβανομένου) λέει ψέματα.

Η αξιολόγηση και οι απολύσεις συνιστούν βασική απαίτηση των θεσμών. Οι δυο απαιτήσεις συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, η αξιολόγηση πρέπει να οδηγήσει σε απολύσεις, αλλιώς τι αξία έχει άλλωστε. Το κέρδος της θα αποτιμηθεί και με λογιστικούς όρους. Αυτή την πλευρά θα πρέπει να τη λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη όταν έρθει η ώρα να ακούσουμε δηλώσεις για «διαμορφωτική αξιολόγηση», «αξιολόγηση ως εσωτερική διαδικασία», «αυτοαξιολόγηση» ή αυταπάτες του τύπου «όλοι θα αξιολογούνται με άριστα». Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση πάγωσε τις διαδικασίες αξιολόγησης κάτω από την πίεση του κινήματος (και αυτό αποτελεί μια ιστορική νίκη) αλλά δεν προχώρησε στην κατάργηση του θεσμικού πλαισίου. Κάτι τέτοιο ερχόταν σε ρήξη με τις απαιτήσεις της τρόικας.

Πρόκειται για μια ακόμα ένδειξη της απόλυτης επιτροπείας που έχει επιβληθεί στη χώρα. Ο υπουργός παιδείας απευθύνει το αίτημα για διορισμούς στους θεσμούς/πρώην τρόικα. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζει ότι οι διορισμοί στην εκπαίδευση δεν αποτελούν αρμοδιότητα δική του και της κυβέρνησής του αλλά των δανειστών. Και να ήταν η μόνη αρμοδιότητα που εκχωρήθηκε. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί μια σημαντική αντιδημοκρατική παρεκτροπή και επομένως η υποτίμησή της αποτελεί σοβαρό πολιτικό σφάλμα.

Και αναρωτιόμαστε, δεν γνώριζε ο Φίλης την απάντηση των θεσμών; Ως έμπειρος και πανέξυπνος πολιτικός που είναι, βεβαίως και τη γνώριζε. Άρα, πρόκειται για ένα πολιτικό θέατρο: «εμείς έχουμε την πρόθεση να κάνουμε διορισμούς, άλλοι έχουν την ευθύνη». Και μάλιστα για κακοστημένο θέατρο. Το οποίο ωστόσο, απευθύνεται στο κοινωνικό σώμα εμφανίζοντας τις απαιτήσεις των θεσμών/ πρώην τρόικα, ως ανυπέρβλητο όριο ακόμα και για τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Δεν παραλείπει μάλιστα ο υπουργός, κλείνοντας το μάτι και στο μαζικό κίνημα, να εμφανιστεί ως σύμμαχος των εκπαιδευτικών: «ελάτε να πιέσουμε μαζί για μαζικούς διορισμούς τα κέντρα αποφάσεων».

Ο συγκριτικός πίνακας με τις προσλήψεις αναπληρωτών που δημοσιεύουμε εδώ είναι αποκαλυπτικός για τον τρόπο που λειτουργεί ο μνημονιακός κόφτης στην εκπαίδευση. Τι θα συμβεί αν οι αντιστάσεις και οι πιέσεις που άσκησε το συνδικαλιστικό κίνημα το φθινόπωρο δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στην επόμενη φάση αντιπαράθεσης; Μια πιο σφιχτή διαχείριση και εφαρμογή της υπουργικής απόφασης Φίλη για το Δημοτικό σχολείο και μια ακόμα πιο δραστική περικοπή ωρών και μαθημάτων στη δευτεροβάθμια, θα στείλει στην ανεργία ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος αναπληρωτών. Επίσης, θα δημιουργήσει ένα αφόρητο κλίμα στα σχολεία και θα οξύνει τη σημερινή χαοτική κατάσταση: το μεγαλύτερο μέρος των μόνιμων εκπαιδευτικών θα κληθεί να συμπληρώσει ωράριο δύο ημέρες την εβδομάδα στο ολοήμερο, οι μετακινήσεις και οι περιπλάνησεις από σχολείο σε σχολείο για συμπλήρωση ωραρίου θα πολλαπλασιαστούν, τα ωράρια θα γίνουν ακόμα πιο ελαστικά, τα προγράμματα των σχολείων ακόμα πιο χαοτικά.

​ Κανείς δεν δικαιούται να αποδέχεται το μνημονιακό πλαίσιο ως αναπόφευκτο και ταυτόχρονα να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για τους μηδενικούς διορισμούς. Αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου, σημαίνει αποδοχή της επιτροπείας και της υποταγής στους σχεδιασμούς των δανειστών. Όποιος αποδέχεται το μνημονιακό πλαίσιο, απορρίπτει τη ρήξη και τη σύγκρουση με την ΕΕ και ταυτόχρονα διεκδικεί μαζικούς διορισμούς, απλά συγκαταλέγεται στην ίδια πολιτική κατηγορία με το Φίλη: Θέλει να γίνουν διορισμοί, αλλά οι δανειστές δεν το επιτρέπουν.

​Το αίτημα των μαζικών διορισμών συνδέεται άμεσα με τη σύγκρουση με το μνημονιακό καθεστώς, την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Όπως και το ζήτημα της αξιολόγησης. Μια σύγκρουση που απαιτεί ανάπτυξη του κινήματος, ισχυρά σωματεία και μετωπικές πρωτοβουλίες. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.