ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΕΙΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΕΚΠ. ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ  ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Μαρία Κασαμπαλάκου

Πρόεδρος Συλλόγου “Η Αγία Σκέπη”

Διαχειρίστρια ομαδας: “Γονείς που διεκδικούν δημόσια παράλληλη στήριξη”

 

Μαρία Λευτάκη

Αντιπρόεδρος Συλλόγου “Η Αγία Σκέπη”

Διαχειρίστρια ομάδας: Γονείς που διεκδικούν δημόσια παράλληλη στήριξη

                  

 

ΠΡΟΣ ΤΟΝ:

 ΕΧΩΧΟΤΑΤΟ κ.ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ

ΠΡΟΣ ΤΗΝ:

 ΕΡΙΤΙΜΟΝ κα,ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

      Αγαπητοί

Στις 11 Σεπτέμβρη τα σχολεία δεν “άνοιξαν” για όλα τα παιδιά. Για ακόμη μια χρονιά, οι μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (αναπτυξιακές διαταραχές, αναπηρίες, έντονες μαθησιακές δυσκολίες) που φοιτούν στο γενικό σχολείο, βρίσκονται στο περιθώριο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, διότι στερούνται εν μέρει ή εξ ολοκλήρου το Ανθρώπινο Δικαίωμά τους να μορφωθούν ισότιμα με τους συνομιλήκους τους. Ισότιμα, δε, σε αυτές τις περιπτώσεις, σημαίνει την ύπαρξη ενός υποστηρικτικού πλαισίου ικανού να εντάξει, να ενσωματώσει, να προστατεύσει, να εκπαιδεύσει και να μορφώσει αυτούς τους μαθητές. Γιατί αν θέλουμε να μιλάμε για  συνεκπαίδευση και  συμπερίληψη, ένταξη δηλ. μαθητών με αναπτυξιακή αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μέσα στο σχολείο, θα πρέπει να διασφαλίζεται η πρόσβαση των εν λόγω μαθητών σε μια επί ίσοις όροις ποιοτική εκπαίδευση.

 

Αυτό γίνεται μόνον με τη δημιουργία ενός παιδοκεντρικού, ενταξιακού εκπαιδευτικού, συστήματος, ικανού να ανταποκριθεί στις ανάγκες όλων των παιδιών, χωρίς διακρίσεις. Κατ’ επέκταση, μιλάμε για την εδραίωση μιας κοινωνίας χωρίς διακρίσεις. Αντ’ αυτού, έχουμε μια ομάδα από παιδιά με ελαφριές αναπτυξιακές διαταραχές, ικανά, μεν, να φοιτήσουν σε σχολικό περιβάλλον τυπικής ανάπτυξης, αποκλεισμένα, δε, στο περιθώριο του σχολικού πλαισίου, με τις οικογένειές τους να βρίσκονται σε τραγικό αδιέξοδο. Πρόκειται για παιδιά με διαπιστωμένες εκπαιδευτικές ανάγκες, στα οποία οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς διάγνωσης και αξιολόγησης έχουν γνωμοδοτήσει πλήρη παράλληλη στήριξη. Παρόλα αυτά, τα εν λόγω παιδιά αντιμετωπίζονται με αδιαφορία και ανευθυνότητα. Μάλλον, αναλγησία είναι ο καταλληλότερος περιγραφικός όρος, προκειμένου για το πώς τα αντιμετωπίζει αυτά τα παιδιά το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, αφού βρίσκονται σε ένα μη φιλικό για αυτά σχολείο, είτε χωρίς καθόλου παράλληλη στήριξη, είτε με παράλληλη για λίγες μόνο ώρες την εβδομάδα.

 

Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί τις οικογένειες των παιδιών αυτών σε απόγνωση, αφού, μάλιστα, κάποιες από αυτές αναγκάζονται να πληρώνουν 500-700 ευρώ το μήνα, προκειμένου να προσλάβουν ιδιωτική παράλληλη εκπαιδευτική στήριξη, είτε αναγκάζονται οι ίδιοι οι γονείς να γίνουν η παράλληλη στήριξη των παιδιών τους, εγκαταλείποντας τις εργασίες και τις υποχρεώσεις τους. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι γονείς υποχρεώνονται να κρατούν στο σπίτι τα παιδιά τους, κατά τις μέρες και ώρες που δεν έχουν παράλληλη στήριξη, στερώντας τους, έτσι, το απαράγραπτο Δικαίωμά τους στη Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Αλλά και τα παιδιά που βρίσκονται μέσα στο γενικό σχολείο, αστήρικτα, δεν είναι λίγες οι φορές, που αδυνατούν να συμμετέχουν στη μαθησιακή διαδικασία: γίνονται εύκολος στόχος χλευασμού ή δέχονται “bullying”, στιγματίζονται και απομονώνονται. Και όλα αυτά γίνονται σε μια χρονική συγκυρία, κατά την οποία, μέχρι το 2020, το πρόγραμμα των παράλληλων εκπαιδευτικών στηρίξεων χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ…

 

Τα προβλήματα είναι εντονότερα στις περιπτώσεις των μαθητών που αλλάζουν εκπαιδευτική βαθμίδα, όταν δηλ. αυτοί οι μαθητές πρέπει απ’ το νηπιαγωγείο να μεταβούν στο δημοτικό ή από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Μαζί με τις όποιες δυσκολίες και το άγχος προσαρμογής, θα πρέπει να λειτουργήσουν σε ένα άγνωστο και κάποιες φορές αφιλόξενο περιβάλλον, όντας μόνοι, χωρίς βοήθεια και υποστήριξη.

 

Ολοκληρώνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι, οι μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δεν είναι υπόθεση μόνο του εκπαιδευτικού της παράλληλης στήριξης, αλλά όλου του σχολείου. Ως εκ τούτου, είναι επιτακτική η ανάγκη της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων για τον ορθό χειρισμό των περιπτώσεων μαθητών με αναπτυξιακές διαταραχές, καθώς και η ανάγκη για δημιουργία μικρών τμημάτων διδασκαλίας, κυρίως για μαθητές που είναι στο φάσμα του  αυτισμού (asperger) και έχουν πολλές αισθητηριακές δυσκολίες. Εξίσου τεράστιας

σημασίας είναι η θεσμοθέτηση δίαυλων συνεργασίας της οικογένειας και του συλλόγου διδασκόντων (που απουσιάζουν σήμερα), προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα στην πρόοδο των μαθητών αυτών.

 

 

Επειδή ο σεβασμός στα Ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά οριοθετούνται στον Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ε.Ε. είναι υποχρεωτικός και επιβεβλημένος.

 

Επειδή τα παιδιά με αναπηρίες, αναπτυξιακές διαταραχές  και μαθησιακές δυσκολίες δικαιούνται, εκ του νόμου, τη μέγιστη δυνατή φροντίδα από την εκάστοτε πολιτική εξουσία.

 

Επειδή στο Άρθρο 21, παρ. 1, του Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Ε.Ε., απαγορεύεται κάθε δυσμενής διάκριση εις βάρος των παιδιών με αναπτυξιακές διαταραχές ή μαθησιακές δυσκολίες, σε σχέση με τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης.

 

Επειδή στο Άρθρο 24, παρ. 2 του Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ε.Ε. οφείλεται να αποδίδεται πρωταρχική σημασία στο συμφέρον των οιωνδήποτε παιδιών σε σχέση με άλλα ζητήματα προς επίλυση, ιδίως, δε, όταν πρόκειται για δαπάνες, που αφορούν στην άρτια εκπαίδευσή τους και στην ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο, γεγονός που σημαίνει ότι, οφείλει να τίθεται υπό τη σχετική κριτική αξιολόγηση κάθε προβλεπόμενη δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού.

 

Επειδή, βάσει του Άρθρου 16, παρ. 4, του Συντάγματος … “To Kράτoς ενισχύει τoυς σπoυδαστές πoυ . . . έχoυν ανάγκη από βoήθεια ή ειδική πρoστασία, ανάλoγα με τις ικανότητές τoυς”, με τη μεγαλύτερη ενίσχυση στην περίπτωση των παιδιών με αναπτυξιακές διαταραχές ή λοιπές αναπηρίες να είναι, αναμφίβολα, η “παράλληλη στήριξη” στην Α’βάθμια & Β’βάθμια εκπαίδευση,

 

Επειδή, βάσει του Άρθρου 21, παρ. 6, του Συντάγματος … “Τα άτομα με αναπηρίες (εν προκειμένω, εκείνα τα παιδιά που όντας ΑμεΑ, μπορούν να φοιτήσουν σε σχολείο τυπικής ανάπτυξης, μέσω του θεσμού της παράλληλης στήριξης) έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική . . . ζωή της Χώρας” (εκ των οποίων, το βέλτιστο μέτρο είναι η “παράλληλη στήριξη” στην Α’βάθμια & Β’βάθμια εκπαίδευση).

 

Κατόπιν των άνω, λαμβάνουμε το θάρρος να θέσουμε ενώπιόν σας τα παρακάτω ερωτήματα, αιτούμενοι να μας δοθεί απάντηση εγγράφως το ταχύτερο δυνατόν:

 

  1. Με βάση ποια ακαδημαϊκά επιστημονικά κριτήρια, πορίσματα ερευνών και μελέτες μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες βρίσκονται για μήνες αστήρικτοι εντός του σχολικού πλαισίου, χωρίς εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης ή έχοντας παράλληλη στήριξη για λίγες μόνο ώρες την εβδομάδα;
  2. Ποιος έχει την ευθύνη βοήθειας & υποστήριξης των ως άνω μαθητών όταν δεν βρίσκεται δίπλα τους ο εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης;
  3. Τι προτίθεστε να κάνετε σε σχέση με την εκπαίδευση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, όσον αφορά στα θέματα που προκύπτουν στη διαχείριση των δυσκολιών των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες;
    1. Τι προτίθεστε να κάνετε για την ισότιμη μεταχείριση των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, την αποφυγή του αποκλεισμού & την καταπολέμηση του ρατσισμού, εντός του σχολικού πλαισίου τυπικής ανάπτυξης;
    2. Με βάση ποια ακαδημαϊκά επιστημονικά κριτήρια, πορίσματα ερευνών και μελέτες οι μαθητές που είναι στο φάσμα του αυτισμού μπορούν με την ίδια ευχέρεια (συγκρινόμενοι με τους συμμαθητές τους τυπικής ανάπτυξης) να παρακολουθούν τα μαθήματά τους σε πολυπληθή τμήματα διδασκαλίας;
    3. Τι πρόκειται να συμβεί μετά το 2020, όταν το πρόγραμμα της παράλληλης στήριξης πάψει να χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ;