“Ως γονείς κληθήκαμε να γράψουμε τα παιδιά μας στα Σχολεία του Δήμου Χαλανδρίου για να παρακολουθήσουν τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση.

Η διαδικασία ολοκληρώθηκε το Μάιο και έκτοτε δεν υπήρχε ενημέρωση για το αν το σχολείο στο οποίο κάναμε την εγγραφή θα δεχόταν τα παιδιά μας ή αν θα πήγαιναν σε άλλη σχολική μονάδα. Μέχρι και την παραμονή της έναρξης της σχολικής χρονιάς οι υπεύθυνες των νηπιαγωγείων αδυνατούσαν να μας πουν αν θα δεχτούν τα παιδιά μας. Από την άλλη μας καθησύχαζαν ότι ο δήμος έχει μεριμνήσει και ότι σε περίπτωση που δεν υπήρχαν θέσεις στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο τα παιδιά θα μεταφέρονταν σε κάποιο γειτονικό. Ποτέ δεν μάθαμε με τι κριτήρια έγινε η επιλογή των παιδιών (=Αδιαφάνεια και άνιση μεταχείριση).

Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε την ημέρα του αγιασμού οπότε και αναγκαστήκαμε να τρέχουμε (κυριολεκτικά) από τα σχολεία όπου κάναμε την εγγραφή στο 15ο νηπιαγωγείο Χαλανδρίου. Εκεί η Προϊσταμένη μας ενημέρωσε αναστατωμένη ότι έμαθε την παραμονή το βράδυ για τα παιδιά που θα έπρεπε να δεχτεί στη σχολική μονάδα και ότι συνεννοήθηκε τότε με το Δήμο για να ετοιμαστεί (βαφτεί) μια αίθουσα για να στεγαστούν. Τη δεύτερη ημέρα τα παιδιά μας τα αφήσαμε να κάθονται στο έδαφος μπροστά από την αίθουσα εκδηλώσεων (στο ύπαιθρο) και από την επόμενη ημέρα μέχρι και την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου τα παιδιά στεγάστηκαν προσωρινά στην αίθουσα εκδηλώσεων. Τελικά καταλήξαμε στην αίθουσα που παραχωρήθηκε κατόπιν υπόδειξης από το Δήμο Χαλανδρίου και τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας στο συστεγαζόμενο 12ο Δημοτικό Σχολείο και οι γονείς εθελοντικά βοήθησαν ώστε να διαμορφωθεί στοιχειωδώς με τα απαραίτητα. Αν και η τάξη ήταν απομονωμένη από τις υπόλοιπες του νηπιαγωγείου διαθέτει τουαλέτες εσωτερικά και πιστεύαμε ότι οι υπόλοιπες ελλείψεις της θα διορθώνονταν γρήγορα. Ελπίζαμε τότε ότι θα συνεχίσουμε ομαλά τη σχολική χρονιά. Σήμερα έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι η αίθουσα ήταν κλειδωμένη και ο εξοπλισμός και τα προσωπικά πράγματα των παιδιών είχαν μεταφερθεί σε μια άλλη έπειτα από σύσταση του Διευθυντή του 12ου Δημοτικού. Η πρώην τάξη των παιδιών μας είχε μετατραπεί σε τραπεζαρία του Δημοτικού. Η νέα τάξη δεν έχει τουαλέτες με αποτέλεσμα να αναγκάζεται η νηπιαγωγός να βγαίνει συχνά εκτός της τάξης για να οδηγήσει τα παιδιά στις τουαλέτες εγκαταλείποντας τα υπόλοιπα. Αν αυτή η πρακτική συνεχίσει, τότε τι είδους διακοπτόμενο εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα είναι σε θέση να τηρήσει; Επίσης, τίθεται και το εξής απλό ερώτημα: είναι δική της η ευθύνη αν συμβεί οτιδήποτε σε τόσα νήπια 4 και 5 ετών που μένουν χωρίς επιτήρηση; Αν μας απαντήσουν ότι αυτό γίνεται μέχρι να μάθουν τα παιδιά μας που είναι οι τουαλέτες και ότι μετά η νηπιαγωγός θα παραμένει εντός της τάξης, να μας απαντήσουν και στο επόμενο ερώτημα. Ποιός θα εγγυηθεί την ασφάλεια ενός νηπίου, που αφού θα έχει μάθει που είναι οι τουαλέτες, όταν θα βγει από την τάξη του για την ανάγκη του θα βρεθεί στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου ενδεχομένως την ώρα του διαλείμματος;

Δυστυχώς σήμερα οι διαμαρτυρίες μας κατέληξαν στη γνωστή μετάθεση των ευθυνών. Η τελευταία αλλαγή της τάξης των νηπίων που θα περνούν τη μισή μέρα τους σε έναν ακατάλληλο για την ηλικία τους χώρο προκειμένου να διαμορφωθεί μια τραπεζαρία για να εξυπηρετούνται τα παιδιά του Δημοτικού δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από εμάς. Ενώ τα παιδιά του νηπιαγωγείου εξυπηρετούνται για το μεσημεριανό τους στην τάξη τους, δεν είναι δυνατόν να γίνει για τα μεγαλύτερα παιδιά του Δημοτικού; Ως γονείς προσπαθήσαμε να δείξουμε κατανόηση και προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε όπως μπορούμε αλλά η αντιμετώπιση από τους αρμόδιους φορείς μόνο υπεύθυνη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Αν υπάρχει κάποια ιεραποστολή στην περιοχή να μας ενημερώσουν γιατί τα σχολεία της πιστεύουμε ότι θα είναι πιο οργανωμένα. Λυπούμαστε που θα εκφραστούμε με αυτόν τον τρόπο αλλά η μέχρι τώρα εμπειρία μας έχει κάνει να αισθανόμαστε ότι τα παιδιά μας θεωρούνται ως κοπάδι από πρόβατα και ότι η σημαντικότερη έλλειψη που θα πρέπει τονιστεί είναι η απουσία γκλίτσας για να τα επιβλέπει η ταλαίπωρη νηπιαγωγός ως τσοπάνης. Επειδή τα συγκεκριμένα νήπια είναι παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα των μνημονίων και ως γονείς επιθυμούμε να τους δώσουμε μια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα που γεννήθηκαν δεν μπορούμε να ανεχτούμε αυτή την κατάσταση που παραπέμπει σε εμπαιγμό. Το δημόσιο σχολείο έχουμε την απαίτηση να μας παρέχει ίση μεταχείριση με τα άλλα παιδιά. Έχουμε την απαίτηση τα παιδιά μας να επιστρέψουν στην κατάλληλη τάξη από παιδαγωγική άποψη αλλά και από θέματα ασφάλειας που ετοιμάστηκε για αυτά και μας υποσχέθηκε ο Δήμος Χαλανδρίου.”