Κι όμως. Τα σχολεία δεν ανοίγουν κάθε Σεπτέμβρη για όλα τα παιδιά.

Γιατί καθώς φαίνεται ο κόσμος αυτός δεν είναι ίδιος για όλους. Για κάποιους αργεί χαρακτηριστικά. Οι διαδικασίες βλέπετε, οι διαδικασίες. Μεταθέσεις, αποσπάσεις, τοποθετήσεις. Και στο τέλος τι; Στο τέλος τα παιδιά που χρειάζονται παράλληλη στήριξη και ειδικό βοηθητικό προσωπικό.

Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Πέρυσι οι προσλήψεις ξεκίνησαν τον Οκτώβριο, όταν τα σχολεία για τα υπόλοιπα παιδιά άνοιξαν το Σεπτέμβριο.

Δεν θα χαρακτηρίσω τις ηγεσίες που το επέτρεψαν αυτό. Δεν θα χαρακτηρίσω μία ολόκληρη κοινωνία που δεν το γνωρίζει ή που το ανέχεται. Δε θα μιλήσω για την προσωπική μου ιστορία, δεν με αφορούν τα συγκινησιακά επίπεδα για να μου απαντηθούν σε φαμφάρες δίχως νόημα.

Θέλω 11 Σεπτεμβρίου το παιδί μου να πάει στο σχολείο μαζί με τα άλλα παιδιά, χωρίς να χρειαστεί να βγάλω χρήματα από την τσέπη μου ή να δεσμεύσω κάποιο συγγενή μου, για να έχει τα αυτονόητα. Φέτος πλήρωσα 47 ευρώ για την επιτροπή ΚΕΠΑ για να πιστοποιηθεί κάτι το οποίο μου ζητείται ξανά και ξανά να πιστοποιηθεί τα τελευταία 5 χρόνια.

Κι ενώ το χαρτί του ΚΕΠΑ δεν ήταν στα προαπαιτούμενα της αίτησης για να έχει το παιδί μου βοηθητικό προσωπικό, σήμερα, 31/8 κι ενώ τα σχολειά ανοίγουν στις 11/9 μας ζητούν τα παιδιά μας να ξαναπεράσουν από επιτροπές ΚΕΠΑ για να αναγράφεται ο ειδικός λόγος και όχι το “για κάθε νόμομη χρήση”.

Τι να κάνεις; Να μπεις στη θέση μου. Αυτό θέλω. Και να μου μιλήσεις μετά για δικαιοσύνη.

Ως πολίτης αυτής της χώρας που εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου απέναντί της, προτίθεμαι να ασκήσω με κάθε τρόπο, κάθε νόμιμό μου δικαίωμα για να έχει το παιδί μου αυτό που του ανήκει.

Ανανγώστρια