“Κάποτε λεγόταν «καριέρα»” Της Νατάσας Μπαστέα,ΤΑ ΝΕΑ

Τώρα πια η επαγγελματική ζωή του μέσου Ισπανού αποτελείται από μια σειρά εργασιακών συμβάσεων.

Για παράδειγμα, ο 32χρονος Νταβίντ Πένα. Εχει υπογράψει 130 συμβάσεις για εργασία τα τελευταία δύο χρόνια. Διαρκείας εκάστη, μιας εβδομάδας, δύο ημερών ή ακόμα και μερικών ωρών. «Μια φορά με έβαλαν να υπογράψω για εργασία μιας ώρας που κατέληξε να είναι 24 ώρες» περιγράφει στην εφημερίδα Ελ Παΐς καθισμένος στην κουζίνα του σπιτιού που μοιράζεται με την ανάπηρη μητέρα του και την 71χρονη θεία του στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Ο νεαρός άνδρας δουλεύει όπου βρει – οδηγός, ηλεκτρολόγος, φορτοεκφορτωτής.

Πρόσφατα προσλήφθηκε για μία ημέρα, από τις 3 τα ξημερώματα έως τις 6 το απόγευμα, για να καθαρίζει τους χώρους όπου βρίσκονταν τα ζώα σε μια έκθεση. Πήρε 50 ευρώ. Αυτά τα χρήματα, όταν τα κερδίζει, προστίθενται στα 400 ευρώ της αναπηρικής σύνταξης της μητέρας του και έτσι κουτσά – στραβά μπορούν να επιβιώσουν τρία άτομα. Ο Νταβίντ είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των νέων συνθηκών στην αγορά εργασίας, δηλαδή μιας μεγάλης ασθένειας που πλήττει την ισπανική κοινωνία και όχι μόνο: της προσωρινής εργασίας.

Εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί μπαινοβγαίνουν «σαν ζόμπι» στα αρχεία της Κοινωνικής Ασφάλισης. Φέτος, άνω του 1/4 των εργασιακών συμβολαίων που έχουν υπογραφεί (1.333.836 σε σύνολο 5.476.901) έχουν διάρκεια μικρότερη της εβδομάδας και μόνο το 7,9% των συμβολαίων που υπεγράφησαν τον Μάιο είναι αόριστης διάρκειας. Νοσηλεύτριες, εργάτες, καθαρίστριες, εικονολήπτες.

Κανείς δεν μπορεί να κάνει σχέδια, να κανονίσει διακοπές, να αρρωστήσει, να ζητήσει στεγαστικό δάνειο ή να ελπίζει ότι θα συμπληρώσει 37 χρόνια εργασίας προκειμένου να λάβει μια αξιοπρεπή σύνταξη. Πάνω απ’ όλα δεν μπορεί να απορρίψει καμία προσφορά εργασίας εάν θέλει το όνομα και το τηλέφωνό του να παραμείνουν στη λίστα όσων αναζητούν δουλειά. Εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί είναι καταδικασμένοι σ’ ένα αγωνιώδες και αβέβαιο προσωρινό καθεστώς.

Είναι οι εργαζόμενοι του 21ου αιώνα. Οι ημερήσιες εργασιακές συμβάσεις είναι συνηθισμένες στον χώρο της υγείας, όπου νοσηλεύτριες όπως η 37χρονη Πιλάρ και η 38χρονη Μαρία έχουν υπογράψει δεκάδες τέτοιες συμβάσεις, η καθεμία, τον τελευταίο χρόνο. «Δεν μπορείς να αρνηθείς» εξηγεί η Μαρία. «Εάν το κάνεις, πέφτεις 500 θέσεις πιο κάτω στον κατάλογο με τις αναπληρώσεις».

Η πλειοψηφία αυτών των συμβάσεων κινείται στα όρια της νομιμότητας. Ομως το έστω και λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα, παρατηρεί ο καθηγητής Οικονομίας Φλορεντίνο Φελγκερόσο.

«Το χειρότερο είναι η αίσθηση πως τα πάντα είναι προσωρινά» λέει η Πιλάρ, μητέρα δύο παιδιών. «Το μόνο που κάνεις είναι να βυθίζεσαι στην αβεβαιότητα. Μπορεί αυτό να συνεχιστεί για πάντα;»