Εξωφρενικές καταστάσεις στα πανεπιστήμια ενώ το κράτος αδιαφορεί

Από το πρωί της περασμένης Παρασκευής και για τέσσερις ημέρες το Πανεπιστήμιο Αθηνών αποκόπηκε από τον κόσμο. Καμία ηλεκτρονική υπηρεσία δεν λειτουργούσε, δεν είχαμε πρόσβαση στην ηλεκτρονική αλληλογραφία και φυσικά οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μας δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μας, να παραδώσουν εργασίες, να δουν τους βαθμούς τους ή να έχουν πρόσβαση στο εκπαιδευτικό υλικό. Η διακοπή αυτή δεν οφείλεται σε βλάβη αλλά στη βίαιη κατάληψη του Κέντρου Δικτύου από μια ομάδα τραμπούκων, οι οποίοι μάλιστα απειλούσαν να καταστρέψουν τον εξοπλισμό αν επιχειρούσε κανείς να τους βγάλει έξω από τον χώρο που κατέλαβαν παράνομα. Ο λόγος που αναγκάστηκαν να διακόψουν την κατάληψη ήταν για να αποφύγουν σοβαρές ποινικές ευθύνες σε περίπτωση κάποιου «ατυχήματος» σε ένα από τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία – που βέβαια κι αυτά αποκόπηκαν από το Διαδίκτυο. Ομως μας «υποσχέθηκαν» ότι η πρόσβαση που έχουμε από την Τρίτη το πρωί είναι προσωρινή. Θα επανέλθουν…

Ασφαλώς όλα αυτά ακούγονται εξωφρενικά στους φυσιολογικούς ανθρώπους και τερατώδη στους συναδέλφους μας στο εξωτερικό. Οταν χρησιμοποίησα εναλλακτική διεύθυνση για να έρθω σε επαφή με τους τελευταίους, μου έκαναν μερικές απλές, αφελείς ερωτήσεις: «Γιατί δεν επενέβη ο εισαγγελέας; Η παράνομη βία δεν είναι αυτόφωρο έγκλημα; Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν προστατεύει την ελευθερία επικοινωνίας και την ακαδημαϊκή ελευθερία;».

Η πανεπιστημιακή κοινότητα τι έκανε; Με λίγες εξαιρέσεις, τίποτα απολύτως. Πάσχουμε άλλωστε από βαριά μορφή μιθριδατισμού. Εχουμε συνηθίσει ακόμα και τις πιο ακραίες πράξεις βίας, αυθαιρεσίας και αυταρχισμού. Εχουμε μάθει να ζούμε μέσα σε ένα άθλιο περιβάλλον, να εργαζόμαστε με μισθούς εξευτελιστικούς και να σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε τραμπούκο. Μην περιμένετε πολλά από εμάς.

Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές; Την προηγούμενη εβδομάδα κατάφεραν να σπάσουν την παράνομη κατάληψη της Νομικής. Στη συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου ανεξάρτητοι φοιτητές/τριες πέρασαν ένα δικό τους ψήφισμα υπέρ των ανοικτών σχολών απομονώνοντας τις κομματικές παρατάξεις. Αυτό δεν εμπόδισε τους τραμπούκους να καταλάβουν τη σχολή την Τρίτη και να την κρατούν κλειστή με τη βία. Ομως και πάλι φοιτήτριες και φοιτητές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανοίξει, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα.

Ζούμε σε ένα κράτος το οποίο αδιαφορεί για την παιδεία, ιδιαίτερα την ανώτατη, εκτός αν μπορεί να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Με ένα υπουργείο Παιδείας που κουρεύει ερευνητικά προγράμματα για να αναδιανείμει το ποσό σε δραστηριότητες περισσότερο επικερδείς πολιτικά. Το πανεπιστήμιο έχει γίνει ένας τεράστιος άθλιος σκουπιδότοπος, χωρίς φύλαξη, γεμάτος άσχημα graffiti, αφίσες και ιπτάμενα κουρέλια.

Η μόνη παρηγοριά είναι το μάθημα, η επαφή με τις φοιτήτριες και τους φοιτητές. Και η έρευνα, η ανάπηρη έστω επαφή μας με τον κόσμο της επιστήμης. Μας τα αφαιρούν κι αυτά. Κάθε τραμπούκος μπορεί να μας απαγορεύσει να κάνουμε μάθημα, κάθε θρασύδειλος νταής μπορεί να μας εμποδίσει να επικοινωνούμε ηλεκτρονικά με τον έξω κόσμο.

Αναρωτιέμαι λοιπόν… Τι μας απομένει; Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τους φοιτητές μας, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία. Απουσιάζουν ακόμα και οι βασικές προϋποθέσεις στοιχειώδους λειτουργίας. Ποιον κοροϊδεύουμε παριστάνοντας ότι αυτό είναι πανεπιστήμιο;

Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών