Προς: ΥΠΑΙΘ  ΚΥΣΔΕ  Λήμνος 24-4-2020

Κύριοι, Λέγομαι Δ Σ Φιλόλογος, με οργανική θέση στο Γυμνάσιο Μούδρου Λήμνου «Αργύριος Μοσχίδης». Υπηρετώ το Δημόσιο σχολείο 33 χρόνια. Από αυτά , τα 22 είναι χρόνια υπηρεσίας στην ακριτική Λήμνο. Με αυτό το γράμμα επιθυμώ να σας «ευχαριστήσω» που για μια ακόμα φορά μου θυμίσατε πως για το Υπουργείο μας δεν είμαστε άνθρωποι αλλά αριθμοί. Είμαι λοιπόν ο αριθμός 153500, με 33 χρόνια υπηρεσίας και 383 μόρια μετάθεσης. Αν και αναρωτιέμαι πλέον, μετά την ανακοίνωση των μεταθέσεων σήμερα τι αξία μπορεί να έχουν αυτά τα νούμερα.


Εν έτει 2020, έχοντας κλείσει τα 60, κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να παίρνω σύνταξη ( αλλά πώς να ζήσουμε μετά από τόσα χρόνια ανεργίας του συζύγου λόγω κρίσης), αποφάσισα να αφήσω το αγαπημένο νησί της Λήμνου και να ζητήσω μετάθεση στην Αθήνα.
Σκέφτηκα πως, αφού ήμουν πρώτη σε μόρια σε όλη την Ελλάδα, πρώτη σε μόρια στον πίνακα των Φιλολόγων (και με διαφορά) θα την έπαιρνα την μετάθεση. ΑΛΛΆ βλέπετε, εσείς ξέρετε καλύτερα, αφού εσείς τα «μαγειρεύετε», δεν υπήρχε κενό Φιλολόγου στην Α΄ Αθήνας! Ούτε ένα κενό! Ενώ στην Β΄ Αθήνας 18! Πού να το φανταστώ, όταν έκανα την αίτηση! Και θα μου πείτε βεβαίως βεβαίως: «κυρά μου τι θες και αφήνεις το ωραίο σου νησί; Είσαι και στις ευπαθείς ομάδες; Δεν βλέπεις τι γίνεται στην Αθήνα;»
Έχετε δίκιο αλλά είχα την χαρά να γίνω γιαγιά, εν μέσω κορονοϊού.
Και ποιος θα βοηθήσει τα παιδιά μας, που δεν φύγανε για τα ξένα να αναζητήσουν καλύτερη τύχη αλλά το «παλεύουν» με πολλές ώρες δουλειάς και χαμηλά μεροκάματα; Ποιος βοηθάει στην Ελλαδίτσα; Οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Ξέρετε πόσοι συμπατριώτες μου αφήνουν το νησί για τον ίδιο λόγο; Κι ύστερα μετά από τόσες γενιές γυμνασιόπαιδων που είχα μαθητούδια, να μην έχω την χαρά να ζήσω, όσα χρόνια μου απομένουν, κοντά στο εγγονάκι; Αλλά βλέπετε τόσα χρόνια «πήγαιναν κι έρχονταν» οι εξυπηρετησούλες για τα «ψηφαλάκια». Τώρα, προκειμένου να υπηρετηθούν οι μνημονιακές πολιτικές, έχουν μπει όλα στην «κλίνη του Προκρούστη», Πόσες θέσεις θα κοπούν; Πως θα στριμώξουμε τους καθηγητές; Πόσα σχολεία συγχωνεύθηκαν; Πόσες ώρες καταργήθηκαν; Τι να πρωτοθυμηθώ σ΄ αυτά τα τελευταία 10 χρόνια; Και πόσοι συνάδελφοι έρχονται στον νου μου, πόσες ανθρώπινες ιστορίες, χωρισμένες οικογένειες, καθηγητές που νιώθουν εγκλωβισμένοι στην Λήμνο και όχι μόνο, που χρόνια περιμένουν την μετάθεση για να γυρίσουν σπίτια τους, αφού οι μεταθέσεις γίνονται με το σταγονόμετρο; Και πόσους αναπληρωτές θα προσλάβετε μετά για να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά; Άνθρωποι νέοι , παραγωγικοί που χρόνια τώρα ταλαιπωρούνται;
Αυτά που αυθόρμητα και από καρδιάς γράφω δεν είναι καινούρια, πασίγνωστα είναι και τα βιώνουμε με μεγαλύτερη ένταση κάθε χρόνο, αφού βλέπουμε πως τα πράγματα χειροτερεύουν στα σχολεία.
Σήμερα, 24-4-2020 ημέρα Παρασκευή, πολλοί συνάδελφοί μου βιώνουν την ίδια πικρία και απογοήτευση μετά την ανακοίνωση των μεταθέσεων. Τα συναισθήματα δεν αρκούν, δεν τα γράφω για να «κλαφτώ», έχουν την θέση διαμαρτυρίας, άλλωστε όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι συνεχίζω να αγωνίζομαι απ’ τις γραμμές του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για καλύτερη Παιδεία για μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και καλώ όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μου να συνεχίσουν τον αγώνα.

Μετά τιμής ΔΣ Φιλόλογος  Ταμίας της ΕΛΜΕ Λήμνου και Αγ. Ευστρατίου Πρόεδρος του Μορφωτικού, Εκπολιτιστικού, Αθλητικού Συλλόγου «Λήμνος»