: Τα σχολεία κατηγοριοποιούνται σε καλά και κακά και χρηματοδοτούνται ανάλογα. Τα μεν καλά (αυτά που οι μαθητές έχουν υψηλές επιδόσεις) λαμβάνουν πλήρη χρηματοδότηση, τα δε κακά μειωμένη χρηματοδότηση η οποία θα τα οδηγήσει σε μαρασμό ή και κλείσιμο χωρίς καμιά μέριμνα για τους μαθητές, οι οποίοι θα στοιβαχθούν σε γειτονική σχολική μονάδα, αναφέρει η ΕΛΜΕ Κέρκυρας.

Η ανακοίνωση

Προκειμένου να προάγουμε τη σωστή ενημέρωση, αφού η φωνή μας έχει σχεδόν αποκλειστεί από τα ΜΜΕ, συγκεντρώσαμε τις πιο συχνές ερωτήσεις και απορίες και θα αποπειραθούμε να εξηγήσουμε με σαφήνεια τί ακριβώς πρεσβεύει η περίφημη που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ μέσω του Υπουργείου Παιδείας και τί κρύβεται πίσω από ελκυστικές λέξεις όπως: «ανεστραμμένη τάξη, εργαστήρια δεξιοτήτων, καινοτομία, σχολείο του μέλλοντος, αυτονομία της σχολικής μονάδας»  κλπ.

Ποιος είναι ο κύριος και πραγματικός στόχος της αξιολόγησης που προσπαθεί με βίαιο τρόπο να επιβάλει η κυβέρνηση παρά την καθολική αντίδραση των εκπαιδευτικών;

Η περαιτέρω μείωση των δαπανών για την δημόσια Παιδεία, η αντικατάσταση της γνώσης με πληροφορία και δεξιότητες που επιβάλλουν όχι το όφελος του μαθητή αλλά η αγορά εργασίας. Επίσης προωθείται η διείσδυση επιχειρήσεων σε τομείς της δημόσιας εκπαίδευσης και ο ανταγωνισμός μεταξύ των σχολείων που θα οδηγήσει σε κατηγοριοποίηση και σε μαζικές καταργήσεις και συγχωνεύσεις.

  • Έχουν εφαρμοστεί αλλού ανάλογα συστήματα;

Η εφαρμογή τους ξεκίνησε με την οικονομική κρίση τη δεκαετία του 1970 αρχικά στη Βρετανία και στις ΗΠΑ και μετά στη συνέχεια σε άλλες χώρες. Η κρίση του 2008 ανέδειξε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής.

  • Ποιοι επιβάλλουν αυτά τα συστήματα;

Έχει δημιουργηθεί μια εκπαιδευτική βιομηχανία παγκοσμίων διαστάσεων η οποία έχει επιβληθεί από τον ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) καθώς και μεγάλες επιχειρήσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδας, του ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων). Τα κέρδη για τις επιχειρήσεις είναι τεράστια, ιδιαίτερα στον τομέα της αξιολόγησης, είτε πρόκειται για αξιολογήσεις μαθητών, είτε πρόκειται για αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και θεσμών (σχολείων, πανεπιστημίων).

  • Ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πολιτικών στους εκπαιδευτικούς;

Πτώση του ηθικού, πρόωρη εγκατάλειψη του επαγγέλματος, αύξηση των ωρών εργασίας, μειώσεις μισθών, απολύσεις, επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, επιδείνωση των συνθηκών εντός των οποίων διεξάγεται η διδασκαλία.

  • Ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πολιτικών στους μαθητές;

Αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα,  συνηθίζουν από πολύ μικρή στις διακρίσεις (καλοί και κακοί), αξιολογούνται αποκλειστικά και μόνο από τις βαθμολογικές επιδόσεις τους χωρίς να λαμβάνονται υπόψη ούτε άλλες κλίσεις και ταλέντα, ούτε οι παράγοντες που καθορίζουν την πρόοδο του μαθητή (γεωγραφική περιοχή, οικονομική επιφάνεια οικογένειας, μορφωτικό επίπεδο γονέων, αναλυτικά προγράμματα υπουργείου, πολυπληθή τμήματα, σχολικά κτίρια υπό κατάρρευση, έλλειψη εκπαιδευτικών, κλπ)

  • Ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πολιτικών στις σχολικές μονάδες;

Τα κατηγοριοποιούνται σε καλά και κακά και χρηματοδοτούνται ανάλογα. Τα μεν καλά (αυτά που οι μαθητές έχουν υψηλές επιδόσεις) λαμβάνουν πλήρη χρηματοδότηση, τα δε κακά μειωμένη χρηματοδότηση η οποία θα τα οδηγήσει σε μαρασμό ή και κλείσιμο χωρίς καμιά μέριμνα για τους μαθητές, οι οποίοι θα στοιβαχθούν σε γειτονική σχολική μονάδα.

  • Η βαθμολογία παίζει σημαντικό ρόλο;

Η αξιολόγηση του μαθητή απαιτεί δημιουργία φακέλου (portfolio) στον οποίο περιλαμβάνονται οι επιδόσεις του σε πολυάριθμες εξετάσεις, εργασίες κλπ.

  • Πόσο αποτελεσματική είναι η Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση;

Δε μπορεί να είναι αποτελεσματική καθότι δεν διαθέτουν ΟΛΟΙ οι μαθητές πρόσβαση στο διαδίκτυο, απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό, ικανότητες χειρισμού σε επαρκή βαθμό. Επιπλέον, μόνο το σχολείο και η φυσική παρουσία μπορούν πραγματικά να παράγουν γνώση και όχι απλώς να παρέχουν πληροφορία.

  • Τί είναι η αυτονομία της σχολικής μονάδας

Η χρηματοδότηση μέσω χορηγιών και δωρεών, που οδηγούν ευθέως στην κατηγοριοποίηση σχολείων. Η εκπαίδευση εξαρτάται πλέον από τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που θα «παράγει» φτηνό, πειθαρχημένο και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό. Τα σχολεία μετατρέπονται σε οικονομικές μονάδες που θα προσπαθούν να εξασφαλίσουν το ψωμί τους μόνες τους (προφανώς από τους γονείς, από κάποιους χορηγούς ή από ενοικίαση των υποδομών τους σε τρίτους). Ενισχύεται ο ρόλος της γονεϊκής επιλογής, της δυνατότητας δηλαδή των γονιών να επιλέξουν σχολείο και στη λεγόμενη «ελεύθερη επιλογή» του διδακτικού προσωπικού (που σημαίνει εδραίωση μηχανισμών ρουσφετιού).

  • Πώς αποτιμάται η “αξία” της σχολικής μονάδας;

Το σχολείο πρέπει να έχει καταγράψει και κοινοποιήσει σε κοινή θέα τα περιουσιακά του στοιχεία (έμψυχα και υλικά) ώστε να μπορεί να αποτιμηθεί αυτόματα η αξία του. Έτσι θα μπορούν πολύ εύκολα να επιλέξουν εκείνοι που κάθε επιχείρηση έχει ανάγκη για να υπάρχει: πελάτες και χρηματοδότες. Κανένας χορηγός δεν θα επενδύσει σε κακό σχολείο.

  • Ποιες οι συνέπειες του αυτόνομου σχολείου στους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς;

Ένα σχολείο – επιχείρηση κατασκευάζει μια μεγάλη αριθμητικά στρατιά στελεχών εκπαίδευσης και  καταργεί ουσιαστικά τον Σύλλογο Διδασκόντων και τον παιδαγωγικό του ρόλο. Οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε απλά εκτελεστικά όργανα των άνωθεν εντολών, χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα στο σχολείο. Τα σχολεία, στα οποία δεν θα υπάρχει σταθερό προσωπικό, με εργασιακές σχέσεις διαλυμένες, θα πλημμυρίσει από τον τοξικό ανταγωνισμό, το χαφιεδισμό και την τρομοκρατία και θα κυριαρχήσει μια κατάσταση εμφύλιας διαμάχης. Αυτή η διαδικασία θα ισοπεδώσει το παιδαγωγικό κλίμα της τάξης και θα δημιουργήσει ένα καθεστώς πελατειακών σχέσεων μέσα στο σχολείο, αφού οι εκπαιδευτικοί θα είναι υποτελείς στους διευθυντές, καθώς από εκείνους θα εξαρτάται η εκπαιδευτική και επαγγελματική τους πορεία. Είναι φανερό ότι επιχειρείται να επιβληθεί μόνιμο καθεστώς φόβου και χειραγώγησης των εκπαιδευτικών, ώστε κάθε απόκλιση από το πρότυπο του υποταγμένου εκπαιδευτικού να κρίνεται σαν δημοσιοϋπαλληλικό παράπτωμα ή  αντιεπιστημονική παρέκκλιση.

  • Τί κερδίζει το κράτος από την αυτονομία της σχολικής μονάδας;

Το κράτος παύει να χρηματοδοτεί αποκλειστικά τα σχολεία και τη δημόσια εκπαίδευση που αποτελούν οικονομικό βαρίδι. Περισσεύουν έτσι περισσότερα χρήματα ώστε να δοθούν για την ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων, των στρατιωτικών δαπανών που καμία σχέση δεν έχουν με την ασφάλεια της χώρας μας κλπ.

  • Με ποιους μπορεί να συνεργαστεί η αυτόνομη σχολική μονάδα;

Με πάσης φύσεως εξωσχολικούς φορείς (ΜΚΟ, τράπεζες, βιομηχανίες, πρεσβείες και ό,τι φανταστεί κανείς). Σε αντάλλαγμα για τις χορηγίες τους έχουν δικαίωμα παρέμβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία (μαθήματα που θα διδάσκονται, αναλυτικά προγράμματα κλπ.).

  • Τι ορίζεται με το άρθρο 93;

Η σταδιακή αποδέσμευση του κράτους, ως βασικού χρηματοδότη, από τη δημόσια εκπαίδευση. Η κάθε σχολική μονάδα θα αναγκάζεται να βρει μόνη της οικονομικούς πόρους ώστε να επιβιώσει. Η σχεδιαζόμενη «άρση των γεωγραφικών ορίων» και η «ελεύθερη επιλογή σχολείου», δημόσιου και ιδιωτικού, που εισάγεται ως «οδηγία» στα επίσημα κείμενα, θέλει να σπρώξει τα δημόσια σχολεία σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό προς «άγραν πελατών», από την οποία θα συναρτούν τη χρηματοδότηση και τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

  • Ποιος ο ρόλος του πολλαπλού βιβλίου;

Ο ρόλος του πολλαπλού βιβλίου δεν είναι να ενισχύσει την πολυμορφία και την παιδαγωγική ελευθερία όπως ισχυρίζεται το Υπουργείο. Σε μια «κατηγοριοποιημένη» εκπαιδευτική πραγματικότητα, όπου τα σχολεία θα είναι χωρισμένα σε «καλά» και «κακά», όπου οι μαθητές θα είναι χωρισμένοι σε «έχοντες» και μη, οι οποίοι θα πηγαίνουν και στα ανάλογα σχολεία, το κάθε σχολείο, θα έχει δυνατότητες, ανάλογες με την αξιολόγησή του. Έτσι τα «κακά» σχολεία, με τους λίγους μόνιμους εκπαιδευτικούς, τη μειωμένη χρηματοδότηση, θα πρέπει να διδάσκουν τα βασικά των αναλυτικών προγραμμάτων, φτάνοντας -κατά πάσα πιθανότητα – μέχρι και μόνο- το απολυτήριο λυκείου. Άρα χρειάζονται και τα ανάλογα βιβλία. Τα «καλά» σχολεία, θα προετοιμάζουν τους μαθητές τους για τα ΑΕΙ και ακαδημαϊκή καριέρα και άρα θα χρειάζονται πιο αναλυτικά και καλογραμμένα βιβλία.

Το Υπουργείο, στο αρχικό σχέδιο του νόμου, είχε άρθρο, όπου αυτή η κατηγοριοποίηση των μαθητών, ξεκινούσε μέσα στο ίδιο το σχολείο, χωρίζοντας τα τμήματα, όχι αλφαβητικά, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα, αλλά σε τμήματα ανάλογα με τη δυναμικότητα των μαθητών. «Καλούς και κακούς» μαθητές δηλαδή. Αυτά τα τμήματα θα διδάσκονταν με διαφορετικά βιβλία. Μετά από γενική κατακραυγή απέσυρε το συγκεκριμένο άρθρο.

  • Έχει εφαρμοστεί αλλού αυτό το σύστημα αξιολόγησης και ποιες οι συνέπειές του;

Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου εφαρμόστηκε πρώτη φορά, σχεδόν 40.000 δάσκαλοι εγκατέλειψαν το επάγγελμα σε ένα μόλις έτος. Κι αρκετοί από αυτούς δεν αντικαθίστανται. Σήμερα υπάρχει έλλειμμα 30.000 δασκάλων και καθηγητών στην τάξη, ιδίως στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου το 20% των διαθέσιμων θέσεων εκπαιδευτικής κατάρτισης  μένουν άδειες. Η έλλειψη καθηγητών σημαίνει ότι τα τμήματα μεγαλώνουν. Περισσότεροι μαθητές ανά τμήμα σημαίνει μεγαλύτερη δυσκολία στον έλεγχο, μεγαλύτερη δυσκολία στη βοήθεια στους λεγόμενους αδύναμους μαθητές. Κι ο χαμένος έλεγχος βάζει εμπόδια στη διδασκαλία, αφαιρώντας της χρόνο με συνέπεια οι μαθητές να σημειώνουν μικρότερη πρόοδο κι αυτό μπορεί να είναι καταστροφικό και για τους καθηγητές- διευθυντές (σ.σ.: μέσω της αξιολόγησης του σχολείου). Για να  ανταπεξέλθουν οικονομικά, και να λειτουργήσουν τα σχολεία ζητούν απευθείας χρήματα από τους γονείς. Σε ένα σχολείο του κεντρικού Λονδίνου, υπάρχει διαφήμιση για την διεξαγωγή ενός μεγάλου εράνου ώστε το σχολείο να λειτουργήσει έστω κι part-time. Ταυτόχρονα υπάρχει και η ετήσια διοργάνωση αναζήτησης πόρων μέσω χορηγών ή απευθείας από τους γονείς, ώστε να μαζευτεί το αναγκαίο ποσό που απαιτείται για να λειτουργήσει.

  • Έχει εφαρμοστεί στις ΗΠΑ;

Η Diane Ravitch ανέλαβε το 1991 καθήκοντα υφυπουργού Παιδείας στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους πατρός. Ήταν βασικός υποστηρικτής της αρχής της αμοιβής του εκπαιδευτικού ανάλογα με την «αξία του» και την “αριστεία”. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για τα δημόσια σχολεία. Σε άρθρο της με τίτλο «Γιατί άλλαξα γνώμη» (στο περιοδικό «The Nation» – Νέα Υόρκη), η Diane Ravitch ανάμεσα σε άλλα σημειώνει: Το πραγματικό θύμα αυτής της επιμονής των αρχών σε παρόμοιες μεθόδους είναι η ποιότητα της εκπαίδευσης. Καθώς η ανάγνωση και τα πρακτικά μαθηματικά έχουν πλέον απόλυτη προτεραιότητα, οι εκπαιδευτικοί συνειδητοποιούν ότι αυτά τα δύο μαθήματα καθορίζουν το μέλλον του σχολείου τους (αλλά και τη διατήρηση της θέσης τους), με αποτέλεσμα να παραμελούν τα υπόλοιπα. Η ιστορία, η λογοτεχνία, η γεωγραφία, οι φυσικές επιστήμες, οι ξένες γλώσσες, η αγωγή του πολίτη και τα καλλιτεχνικά μαθήματα υποβαθμίζονται σε εντελώς δευτερεύοντα. Η υφυπουργός Παιδείας των ΗΠΑ που σχεδίασε το σύστημα αξιολόγησης σήμερα μιλάει εναντίον του!

  • Γιατί οι εκπαιδευτικοί με ποσοστό που αγγίζει το 90% αρνούμαστε αυτού του τύπου την αξιολόγηση;

Γιατί έχουμε συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στους μαθητές και την κοινωνία. Το σχολείο του μέλλοντος που προωθείται δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εργοστάσιο μαζικής παραγωγής υποταγμένου εργατικού δυναμικού έτοιμου να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς με ελάχιστους μισθούς και σχεδόν μηδενικά δικαιώματα. Είναι ένας ρόλος που κανένας εκπαιδευτικός που σέβεται το λειτούργημά του δεν πρόκειται να δεχθεί. Επίσης, μέσω της αξιολόγησης, οι κυβερνήσεις επιχειρούν να περνούν τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές τους, έχοντας τους εκπαιδευτικούς υποταγμένους κι ανήμπορους να αντισταθούν στα όποια σχέδια περαιτέρω διάλυσης του Δημόσιου Σχολείου.

  • Τι είναι η μέθοδος της «ανεστραμμένης τάξης» (flipped classroom);

Κατά την «ανεστραμμένη τάξη» οι μαθητές μελετούν μόνοι τους στο σπίτι το καινούργιο μάθημα μέσα από υλικό που τους έχει προετοιμάσει και στείλει ο εκπαιδευτικός μέσω μιας ψηφιακής πλατφόρμας. Σύμφωνα με το ΥΠΑΙΘ το μεγάλο πλεονέκτημά της είναι πως οι μαθητές ελέγχουν μόνοι τους το ρυθμό του μαθήματος αφού μπορούν να πατήσουν pause στο βίντεο κάτι που δεν μπορεί να συμβεί με τον εκπαιδευτικό στο ζωντανό μάθημα, σύμφωνα με το Υπουργείο. Το pause όμως στο ζωντανό μάθημα, είναι το σήκωμα του χεριού του μαθητή και η επιτόπου επίλυση της απορίας του. Και με αυτόν τον τρόπο κερδίζεται πολύτιμος χρόνος παράδοσης του μαθήματος που μπορεί να αφιερωθεί σε άλλα κομμάτια του μαθήματος. Όμως η μέθοδος αυτή αντικαθιστά την γνώση με την πληροφορία και εξουδετερώνει τον παιδαγωγικό και γνωστικό ρόλο του εκπαιδευτικού αφήνοντάς του μόνο ρόλο του σερβιτόρου του υλικού του μαθήματος, του λύτη αποριών και του αξιολογητή των μαθητών.

  • Τί είδους πολίτες θέλουν να παράγουν στο σχολείο του μέλλοντος;

Πολίτες χωρίς κριτική σκέψη, ούτε βαθιά μόρφωση. Η αγορά εργασίας χρειάζεται εργαζόμενους- εργαλεία που θα έχουν αναπτύξει συγκεκριμένες δεξιότητες. Θα είναι εύκολο να προσαρμόζονται στις νέες κάθε φορά απαιτήσεις, θα μπορούν εκπαιδευτούν μόνοι τους στις νέες τους κάθε φορά εργασιακές προδιαγραφές μέσα από manual που θα τους στέλνει η εταιρία ή η επιχείρηση, χωρίς καμία ιδιαίτερη ειδίκευση άρα και χωρίς καμία ιδιαίτερη οικονομική απαίτηση. Μέσω της «ανεστραμμένης τάξης» ο αυριανός εργαζόμενος  έχει εμπεδώσει τον μηχανισμό του «μαθαίνω μόνος μου και δεν έχω ανάγκη το σχολείο». Η πληροφορία αντικαθιστά τη γνώση και η κατάρτιση την Παιδεία.

  • Τι είναι η ελληνική PISA που θα εφαρμοστεί φέτος για πρώτη φορά;

Πανελλαδικού τύπου εξετάσεις στη ΣΤ’ δημοτικού και στη Γ’ Γυμνασίου στη γλώσσα και τα μαθηματικά. Οι εξετάσεις, θα είναι προς το παρόν ανώνυμες, και θα χρησιμεύσουν για να αξιολογηθεί η σχολική μονάδα και οι επιδόσεις των μαθητών. Μαθητές και σχολεία θα κατατάσσονται σε κατηγορίες αναλόγως με τα αποτελέσματα των εξετάσεων τα οποία  θα δημοσιοποιούνται στην ιστοσελίδα του σχολείου, θα αποτελούν βάση για την εξωτερική αποτίμηση των σχολικών μονάδων από τον σχολικό σύμβουλο και η βιωσιμότητά τους θα κρίνεται από αυτά.

  • Ποια μαθήματα καταργήθηκαν για πρώτη φορά;

Το ΥΠΑΙΘ εξαφάνισε χωρίς καμία επιστημονική ή παιδαγωγική τεκμηρίωση τα μαθήματα κοινωνικών επιστημών και καλλιτεχνικής παιδείας.

  • Είχε δίκιο ο σημερινός πρωθυπουργός όταν δήλωσε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι, και δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ;

Οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι μεταξύ μας. Η ισότητα είναι ένα θεμελιώδες φυσικό δικαίωμα που έχουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι ανεξαιρέτως από τη στιγμή που θα γεννηθούν. Εννοείται ότι όλοι οι μαθητές είναι ίσοι, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, βαθμολογίας, φύλου, θρησκεύματος κλπ.

  • Ποια η κατάσταση των σχολείων σήμερα;

Ενδεικτικά:

  • Το 30% των σχολικών κτιρίων είναι 50ετίας.
  • 70% είναι η περικοπή των κρατικών κονδυλίων για τη Σχολική Στέγη.
  • Γυμναστήριο έχει το 6% των Δημοτικών και το 22% των Γυμνασίων – Λυκείων.
  • Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων έχει το 27% των Δημοτικών.
  • Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών έχει το 5% των Δημοτικών και το 26% των Γυμνασίων – Λυκείων.
  • Βιβλιοθήκη έχει το 12% των Δημοτικών και το 38% των Γυμνασίων – Λυκείων.
  • Οι δαπάνες για την Παιδεία μειώνονται 1,8 δισ. κάθε χρόνο για 11 συνεχόμενα χρόνια.
  • Οι γονείς δίνουν από την τσέπη τους 1,2 δισ. ευρώ τον χρόνο στην ιδιωτική εκπαίδευση.
  • 000 μαθητές και μαθήτριες φοιτούν σε τμήματα από 21 έως 30 μαθητών.
  • Το 25% των μαθητών δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στην τηλεκπαίδευση.

 

  • Είναι σωστό να μπαίνουν στα ΑΕΙ με μικρή βαθμολογία;

Η βαθμολογία εξαρτάται από πολλές παραμέτρους μία από τις οποίες είναι η δυσκολία των θεμάτων. Εάν τα θέματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, σχεδόν πανεπιστημιακού επιπέδου, τότε οι βαθμολογίες είναι χαμηλές. Η αναβάθμιση της Παιδείας χρειάζεται γενναία χρηματοδότηση για ολιγομελή τμήματα, εκπαιδευτικούς που να μην πηγαίνουν σε πολλά σχολεία (κάποιες φορές σε δύο την ίδια μέρα), υλικοτεχνική υποδομή, σύγχρονα και φιλικά προς το παιδί κτίρια, αναλυτικά προγράμματα που να καλλιεργούν το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα των μαθητών.

 

  • Μπορεί κάποιος να εγγραφεί σε κολλέγιο ακόμα κι αν έχει μικρή βαθμολογία;

Βεβαίως. Η μικρή βαθμολογία κλείνει το δρόμο προς τη δωρεάν Παιδεία, ανοίγει όμως την πόρτα της ιδιωτικής. Στην πορεία τα δύο πτυχία (των δημοσίων ΑΕΙ και των κολλεγίων) με νόμο της Κεραμέως είναι ισότιμα, έστω αν ο φοιτητής του δημοσίου ΑΕΙ μπήκε με 18 ενώ ο φοιτητής του κολεγίου με 08. Το Υπουργείο βοηθάει έτσι ώστε Οι νέοι μας δεν εγκλωβίζονται πλέον στα πανεπιστήμια, όπως δήλωσε η Υπουργός Παιδείας!!!

  • Γιατί είναι προβληματικές οι μεγάλες σχολικές μονάδες;

Γιατί είναι απρόσωπες. Ο μαθητής χάνεται ανάμεσα σε ένα μεγάλο πλήθος που τον απορροφά, τον απομονώνει, τον φοβίζει, τον περιθωριοποιεί. Η σχολική κοινωνία, το στάδιο δηλαδή της κοινωνικοποίησης του παιδιού, δεν μπορεί να είναι μια κοινωνία αγνώστων και αδιάφορων συμμαθητών. Πρέπει να δημιουργεί φιλικούς δεσμούς και να καλλιεργεί ένα κλίμα ένταξης όλων των παιδιών.

  • Γιατί είναι λάθος να επιλέγει ο γονιός το σχολείο του παιδιού του;

Γιατί δημιουργούνται κατηγορίες σχολείων. Μια κοινωνία πρέπει να επιθυμεί και να διεκδικεί ΟΛΑ τα σχολεία να είναι “καλά” και όχι μόνον κάποια. Ο ΚΑΘΕ μαθητής δικαιούται ένα καλό σχολείο ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης, οικονομικής επιφάνειας, μορφωτικού επιπέδου των γονιών, κλπ.

  • Αληθεύει ότι οι εκπαιδευτικοί φοβούνται την αξιολόγηση;

Κανένας επιστήμονας δεν φοβάται την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ αξιολόγηση που έχει σκοπό την βελτίωσή του και την προαγωγή της επιστήμης του. Επίσης, κανένας εκπαιδευτικός λειτουργός, δεν μπορεί να δεχθεί την τιμωρητική αξιολόγηση σύμφωνα με την οποία το μόνο που αξιολογείται η τυφλή υπακοή του σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ανισοτήτων και αδικιών. Σε καμία περίπτωση οι κυβερνήσεις δε θέλουν να κάνουν τους εκπαιδευτικούς καλύτερους, θέλουν να ελέγχουν αν υλοποιούν κατά γράμμα τους αντιεκπαιδευτικούς τους νόμους.

Την περίοδο της υποχρεωτικής αναστολής λειτουργίας των σχολείων ο εκπαιδευτικός κόσμος  κράτησε ζωντανή την εκπαιδευτική διαδικασία χωρίς καμιά βοήθεια ή στήριξη από το Υπουργείο παρόλο που πάγιο αίτημα ήταν η δημιουργία ολιγομελών τμημάτων ώστε τα σχολεία να παραμείνουν ανοιχτά.

  • Χρειάζεται βελτίωση το εκπαιδευτικό μας σύστημα;

Όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος αντιλαμβάνεται την ανάγκη βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Οι δάσκαλοι (όλων των βαθμίδων, από νηπιαγωγείο έως ΑΕΙ) δεν υπερασπιζόμαστε το σχολείο του σήμερα και ονειρευόμαστε ένα σχολείο που θα αγκαλιάζει όλους τους μαθητές, θα καλλιεργεί το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή του σημερινού μαθητή και αυριανού πολίτη. Δυστυχώς, όλες μας οι επιστημονικές προτάσεις και διεκδικήσεις έχουν απορριφθεί από όλες τις κυβερνήσεις στον ένα ή τον άλλο βαθμό.

Σημαίνει, πρώτα απ΄ όλα, γενναία χρηματοδότηση της εκπαίδευσης από το κράτος, όπως λέει και το ιστορικό αίτημα – σύνθημα του εκπαιδευτικού κινήματος «15% για την Παιδεία» αλλά και άλλος πολιτικός προσανατολισμός, ώστε:

  • Να έχουμε ενιαίο δημόσιο και δωρεάν 12χρονο σχολείο για όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια, αντάξιο του πλούτου και της γνώσης που έχει συσσωρεύσει η ανθρωπότητα
  • Να διδάσκει τις βασικές αρχές όλων των επιστημών
  • Να προωθεί τη στέρεη γενική μόρφωση και όχι την πρόωρη εξειδίκευση ή τις δεξιότητες
  • Να καλλιεργεί την κριτική σκέψη, την αλληλεγγύη, την ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλουν μέσα στο οποίο ζει
  • Να φέρνει τα παιδιά σε πραγματική επαφή με τις τέχνες και τον αθλητισμό
  • Να καλύπτει όλες τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών
  • Να βοηθά στην ισορροπημένη και ολόπλευρη ανάπτυξη του σώματος, του νου, του συναισθήματος και της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου
  • Να αγκαλιάζει με στοργή τις ιδιαίτερες ανάγκες και ικανότητες των παιδιών
  • Να διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές
  • Να διαθέτει το απαραίτητο προσωπικό: εκπαιδευτικό, διοικητικό, βοηθητικό, επιστημονικό (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής)