ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ : Ένας χρόνος διδασκαλία. Συνεχίζουμε καθημερινά να στηρίζουμε τους μαθητές μας, το μας. Γιατί το σχολείο είναι η ζωή μας


Πέρασε ένας χρόνος από τη στιγμή που το ελληνικό εκπαιδευτικό συστήματος άρχισε να δοκιμάζεται σε συνθήκες πρωτόγνωρες και πρωτοφανείς, μέσα από την σε συνθήκες πανδημίας.
Τον χρόνο αυτό, δοκιμάστηκαν οι αντοχές όλων μας. Γονέων, μαθητών, μαθητριών, εκπαιδευτικών.
Οι εκπαιδευτικοί, αντιπαλέψαμε τις αντιξοότητες αυτής της νέας πραγματικότητας δοκιμάζοντας μέσα σε ένα αβέβαιο και ασταθές περιβάλλον, νέες παιδαγωγικές προσεγγίσεις και διδακτικές μεθόδους, αντιμετωπίζοντας άγνωστες μέχρι σήμερα μαθησιακές και διδακτικές λειτουργίες.
Κρατήσαμε ζωντανή τη σχέση με τους μαθητές μας, διατηρήσαμε ενεργές τις λειτουργίες του σχολείου σε όλα τα επίπεδα (μαθησιακό, παιδαγωγικό, κοινωνικό).
Διαθέσαμε με πραγματική αυταπάρνηση και από ψυχής προσφορά, όσους υλικούς και ανθρώπινους πόρους μπορούσαμε, για να καλύψουμε το κενό που δημιουργούσε η απουσία της κρατικής μέριμνας και φροντίδας, η άγνοια και η παντελής έλλειψη σχεδιασμού από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας.
Επιστρατεύσαμε όλες μας τις δυνάμεις και μαζί φίλους, γνωστούς και συγγενείς, κοινωνικά δίκτυα και παρέες στο διαδίκτυο για να αυτοεπιμορφωθούμε και να αντιμετωπίσουμε τεχνικές, διοικητικές και άλλες δυσλειτουργίες του συστήματος, την ίδια στιγμή που η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αναλωνόταν στην .
Αναλάβαμε, χωρίς δεύτερη σκέψη την ψυχολογική στήριξη μαθητών και γονέων. Μοιραστήκαμε –περισσότερο από άλλοτε- τις δυσκολίες, τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα των μαθητών μας και ανταποκριθήκαμε στο αίτημα να βρισκόμαστε διαρκώς στο πλάι τους, παραμερίζοντας και τη δική μας δυσκολία.
Αξιοποιήσαμε όλα τα μέσα που διαθέταμε για να μην διευρυνθεί περισσότερο το μαθησιακό χάσμα μεταξύ των μαθητών που προέρχονται από διαφορετικά οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Ένα χάσμα που ενισχύεται από την μακρά παράταση της εξ αποστάσεως διδασκαλίας.
Συνεχίζουμε καθημερινά να στηρίζουμε τους μαθητές μας, το μας.  Γιατί το σχολείο είναι η ζωή μας.
Και θα συνεχίζουμε για όσο χρειαστεί, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες που τις κάνει ακόμη δυσκολότερες το Υπουργείο Παιδείας. Ένα , που όχι μόνον δεν συμπαραστέκεται και βοηθά αλλά τορπιλίζει και υπονομεύει δείχνοντας με τις ενέργειες και τις παραλείψεις του, την απόσταση που το χωρίζει από την εκπαιδευτική πραγματικότητα.
Ένα Υπουργείο που κάνει μείζον θέμα –απειλώντας μάλιστα με την απαίτηση να δοθούν ονόματα και καταστάσεις-, το . Σαν να μην είδαν, να μην άκουσαν τίποτε…
Ένα Υπουργείο που προτεραιοποιεί την (προπομπό της τιμωρητικής ατομικής) απαιτώντας από τις εξ αποστάσεως συνεδριάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων να αξιολογήσουν «προγραμματισμό διδακτικού έργου, ενίσχυση ήπιων δεξιοτήτων, ενίσχυση κριτικής σκέψης» κ.ά. τη χρονιά του «ενός μήνα δια ζώσης μαθήματος», την ώρα της ψυχικής και επαγγελματικής εξουθένωσης, την στιγμή που καταρρέουν οι βασικές εκπαιδευτικές λειτουργίες.
Ένα Υπουργείο που θεώρησε πρώτο και βασικό, να μπουν υποχρεωτικά για την αξιολόγηση των μαθητών, παραβλέποντας σκόπιμα τις δυσκολίες πολλών μαθητών και τις τεχνολογικές ανισότητες.
Ένα Υπουργείο που εστίασε στην ανάγκη να μπουν κάμερες στη τάξη αλλά δεν εστίασε στην ανάγκη να ενισχυθούν τα σχολεία με προσωπικό καθαριότητας.
Ένα Υπουργείο που δεν πρότεινε κανένα εναλλακτικό σχέδιο για την εξασφάλιση της υγείας μαθητών και εκπαιδευτικών επιμένοντας εμμονικά ότι τα πάντα λειτουργούν κανονικά, τα πάντα διαμορφώνονται ικανοποιητικά.
Αυτή ήταν η συμβολή αυτού του Υπουργείου στο ξεπέρασμα της πολύπλευρης κρίσης.
Για τη νεοσυντηρητική κυβέρνηση του σήμερα μετρά μόνο το φαίνεσθαι και όχι το είναι.
Κυριαρχεί το χτίσιμο μιας εικόνας κανονικότητας που κάτω από το χαλί θα κρύβει τις ανισότητες, την ένταση στην καθημερινότητα μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων, τις δυσλειτουργίες στην πραγμάτωση των στόχων του σχολείου.
Για εμάς τους εκπαιδευτικούς προτεραιότητα θα είναι πάντα οι μαθητές μας.
Θα συνεχίσουμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να αγωνιζόμαστε για την προάσπιση και την ενίσχυση του διδακτικού, παιδαγωγικού και κοινωνικοποιητικού χαρακτήρα του δημόσιου σχολείου, κόντρα στις επικοινωνιακές πολιτικές που αδιαφορούν για την ουσία των σημερινών προβλημάτων της εκπαίδευσης.