“Έχετε δίκιο ότι οι μισθοί σας είναι πολύ χαμηλοί και ότι έχουν υποστεί βαριές απώλειες, όμως δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα οικονομικής ανακούφισης – Δεν μπορούμε να ανοίξουμε ούτε τους βαθμούς γιατί αυτό συνεπάγεται δημοσιονομικό κόστος”

“Συμφωνούμε ότι η αύξηση των ωρών διδασκαλίας που έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση είναι άδικη και αντισυνταγματική αλλά δεν μπορούμε να σας επαναφέρουμε στο παλιό σας ωράριο”

“Ναι χρειάζεται οπωσδήποτε ο διορισμός ενός μεγάλου μέρους εκπαιδευτικών αλλά τα δημοσιονομικά δεν το επιτρέπουν”

“Θυμόσαστε ότι και εμείς αντιταχθήκαμε και καταγγείλαμε τις εκατοντάδες συγχωνεύσεις σχολείων, αλλά η οικονομική κατάσταση δεν μας επιτρέπει να τα ανοίξουμε ξανά”

“Γνωρίζουμε ότι μεγάλος αριθμός μαθητών θα στοιβάζεται κυριολεκτικά σε κάθε τμήμα γεγονός που έχει δημιουργήσει αφόρητες συνθήκες λειτουργίας των σχολείων αυτών, γνωρίζουμε ότι έτσι πλήττεται το εκπαιδευτικό έργο με θύματα τους μαθητές, όμως δεν μπορούμε να μειώσουμε τους μαθητές ανά τμήμα”

Οι ανεπαρκείς κτιριακές υποδομές των σχολείων όπως λυόμενες αίθουσες, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων των σχολείων που έχουν μετατραπεί σε αίθουσες διδασκαλίας και βοηθητικοί χώροι οι οποίοι μετατράπηκαν σε τυφλές αίθουσες 3Χ3 χωρίς παράθυρα, έχουν δημιουργήσει αφόρητες συνθήκες λειτουργίας των σχολείων αυτών, πλήττουν το εκπαιδευτικό έργο και έχουν θύματα τους μαθητές.

“Ναι στην ενίσχυση της γλωσσομάθειας αλλά στα πλαίσια του υπάρχοντος δημοσιονομικού πλαισίου”

και άλλα πολλά…

Αυτές αγαπητοί φίλοι και φίλες είναι όχι οι φανταστικές αλλά οι πραγματικές απαντήσεις που δίνονται από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας σε όλα όσα έχασαν η εκπαίδευση, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί τα προηγούμενα χρόνια από τη βάρβαρη, αντιεκπαιδευτική πολιτική των Κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ.

Και οφείλουμε όλοι, όσοι έχουμε μάτια να δούμε και την τιμιότητα να πιστέψουμε στα μάτια μας, να αναρωτηθούμε. Αυτή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ποιες πραγματικά πολιτικές «δικαιώνει»;Ποιες πραγματικά πολιτικές ενισχύει;Σε ποιές πραγματικά πολιτικές δυνάμεις ανοίγει το δρόμο και ποιες πολιτικές δυνάμεις πριμοδοτεί για να παλινορθωθούν;

Και κάτι ακόμη

Όσοι έβλεπαν ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση θα ευνοούσε το κίνημα αφού θα ήταν «πιο εύκολο να διεκδικήσει» τα αιτήματά του, τι ακριβώς λένε τώρα για την κατάσταση του κινήματος;

Δεν είναι φανερό ότι ένα τμήμα εκπαιδευτικών που το προηγούμενο διάστημα πήραν μέρος σε όλους τους μεγάλους αγώνες, τώρα έχουν πάρει τη θέση του παρατηρητή των διαπραγματεύσεων, ή ακόμη και του συνυπεύθυνου, αφού αναζητούν εναλλακτικές διαχειριστικές προτάσεις;

Δεν είναι φανερό ότι στα σωματεία, σε μια στιγμή που η κατάσταση τη νέα σχολική χρονιά από την άποψη των ελλείψεων και των περικοπών θα μοιάζει με την προηγούμενη και την αντιπροηγούμενη, στα σωματεία θα κυριαρχεί η αδράνεια και η απογοήτευση με κάποιους να κάνουν ότι μπορούν για τη διατήρησή της;

Μα δεν είναι φανερό ότι όταν οι εργαζόμενοι απεμπολούν από τη βάση της σκέψης και της δράσης τους, τις αλήθειες και τις ανάγκες της τάξης τους, και τις αντικαθιστούν με τα δεδομένα και το «ρεαλισμό» του συστήματος, δηλαδή με τις αλήθειες και τα συμφέροντα τις κυρίαρχης τάξης, τότε κάνουν πολλά βήματα πίσω από την κατανόηση και την ανατροπή αυτής της κατάστασης;

Και αυτόν ακριβώς το ρόλο παίζουν μέσα στο λαϊκό κίνημα, όσοι αναπαράγουν, τις «αλήθειες» της κυρίαρχης τάξης και της προπαγάνδας της, για το «καλύτερο που μπορεί να γίνει», για τον κόσμο που δεν «είναι έτοιμος για τις συγκρούσεις και τις μάχες» που θα απαιτούσε μια πολιτική ρήξης, υπονοώντας με το τελευταίο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τις προθέσεις να ακολουθήσει αλλά «σεβόμενος» τη λαϊκή βούληση δεν μπορεί.

Αρνητικές υπηρεσίες προσφέρουν όσοι έχοντας πάρει τη θέση του τηλεθεατή της διαπραγμάτευσης, γίνονται αναμεταδότες, των κρίσιμων στιγμών και των άτεγκτων διλημμάτων της, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρξει «επώδυνη» συμφωνία γιατί όλοι τα χουν βάλει με την κυβέρνηση και βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.

Σε αδρές γραμμές, με αυτό τον τρόπο οδηγεί αρνητικά τις εξελίξεις στο επίπεδο των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών η «πρώτη φορά αριστερά» νέα κυβέρνηση.

Είναι φανερό ότι πρέπει να πάμε αλλιώς. Για τους 150.000 εκπαιδευτικούς μιλάω και όχι για το Υπουργείο γιατί αυτό έχει κάνει τις επιλογές του. Είναι δύσκολο το αλλιώς και απαιτεί θυσίες, θέληση, αποφασιστικότητα, σιδερένια υπομονή και σχέδιο. Υπάρχουν; Οφείλουμε να υπάρξουν. Με μια ξεκαθαρή λογική ότι “δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε”.

Και κάτι τελευταίο, εξόχως σημαντικό
Αν η αριστερά των αγώνων, της ενότητας και της αλληλεγγύης δεν καλύψει το κενό, τότε το κενό θα το καλύψουν τα φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος.