του //Πριν πολλά χρόνια, όταν σπούδαζα σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο, ένας καθηγητής έθεσε στην τάξη την εξής ερώτηση: «Ένας εργάτης χρειάζεται μία εργάσιμη ημέρα για να σκάψει έναν λάκκο βάθους ενός μέτρου. Τι απάντηση θα μου δίνατε αν σας ρώταγα πόσο χρόνο χρειάζεται ο ίδιος εργάτης για να σκάψει έναν λάκκο βάθους ενός χιλιομέτρου;»

Έκτοτε, το πιο πάνω παράδειγμα έχει έλθει πολλές φορές στην μνήμη μου όποτε προσπαθώ να καταλάβω την λογική γύρω από τα ελληνικά δημόσια πράγματα, όπως είναι π.χ. η εκπαίδευση….
Σκεφτείτε λίγο μαζί μου: ένα παιδί τελειώνει το λύκειο και μπαίνει μετ’ επαίνων σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο. Για να το καταφέρει αυτό έχει προφανώς ξοδέψει απίστευτες ώρες μαθαίνοντας προχωρημένες θεωρίες μαθηματικών ή φυσικής, έχει εντρυφήσει στα άδυτα της βιολογίας ή έχει αντίστοιχα μεταφράσει την μισή αρχαία ελληνική γραμματεία.
Υπεύθυνο για όλα τα παραπάνω είναι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα – και μπράβο του! Την ίδια στιγμή όμως, το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα θεωρεί ότι δεν χρειάζεται το παιδί των 18 ετών να γνωρίζει πώς να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο που πνίγεται, πως λειτουργεί το κινητό του τηλέφωνο (αναπόσπαστο μέρος πλέον της ζωής) ή ο κινητήρας του αυτοκινήτου που θα χρησιμοποιεί καθημερινά, ως ενήλικας, για την υπόλοιπη ζωή του.
Να προχωρήσω και άλλο; Δεν θεωρεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ότι τα παιδιά μας χρειάζεται να γνωρίζουν τις βασικές αρχές λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος (την στιγμή που οι τράπεζες θα τα καταδυναστεύουν σε όλη τους την ζωή), ούτε την λογική πίσω από την κρατική φορολογία που επίσης θα τους γίνει εφιάλτης, δια βίου.
Εννοείται φυσικά ότι δεν χρειάζεται τα παιδιά μας να έχουν ιδέα για το πώς είναι κτισμένα και πως λειτουργούν τα σπίτια τους (άσχετο εάν ζουν μέσα σε αυτά) ώστε να μπορούν να τους κάνουν κάποια μικρο-επισκευή, αν χρειαστεί. Ούτε υπάρχει λόγος να γνωρίζουν πως να διαλέξουν ένα καλό κομμάτι κρέας από τον χασάπη ή ένα φρέσκο ψάρι από τον ψαρά. Προφανώς, η καλή γνώση ολοκληρωμάτων ή απαρέμφατου είναι επαρκές βοήθημα ζωής.
Για να μην μακρηγορούμε λοιπόν: η λογική του φοβερού (και πανάκριβου) δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος στην χώρα μας είναι ξεκάθαρη -και οπωσδήποτε σοφή: Διασφαλίζει ότι όλα τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν (αν το θέλουν) βαθιά επιστημονική γνώση, εντελώς άχρηστη στο 95% της υπόλοιπης ζωής τους. Και αδιαφορεί για οτιδήποτε άλλο θα τους είναι χρήσιμο έως απαραίτητο σε αυτό το 95%. Αυτό, να το βρουν και να το μάθουν μόνα τους….
Και το αστείο είναι ότι συλλογικά, ως κοινωνία, κοπτόμεθα και σειόμεθα κάθε τόσο υπερασπιζόμενοι τα συνταγματικά και κεκτημένα δικαιώματα που ορίζουν και προστατεύουν αυτό το άχρηστο και βλακώδες εκπαιδευτικό σύστημα.

Ενώ, το μόνο που χρειάζεται είναι να του πούμε ένα μεγαλόπρεπο «άντε κουρέψου ρε….», να το τινάξουμε στον αέρα και να το ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή.