Τέκνα μου ν Κυρίγαπητ καπεριπόθητα,
ν τ Γεννήσει τν παρθενίαν φύλαξας,
ν τ Κοιμήσει τν κόσμον ο κατέλιπες Θεοτόκε·
μετέστης πρς τν ζωήν, μήτηρ πάρχουσα τς ζως,
κα τας πρεσβείαις τας σας λυτρουμένη, κ θανάτου τς ψυχς μν.”
Τ λόγια τοτα καταθέτουμε σήμερα προσευχητικ καμνητικά, οχριστιανο σλη τν οκουμένη, πρς τν περαγία Θεοτόκο, τιμώντας τν μεγάλη Θεομητορικορτ τς Κοιμήσεώς Της.
Ο στίχοι παρουσιάζουν μία κίνηση, μία δυναμική: π τ γέννηση στν κοίμηση, π τν κοίμηση στ ζω τν ληθινή. φυσικ τάξη τς φθορς νατρέπεται. Μέσα πό τ λύπη ναδύεται χαρά· γι τοτο τ λόγο τ πένθος μεταβάλλεται σ δοξολογία.
Τ μήνυμα τς ορτς προβάλει καθαρό: ζω καταργε τ θάνατο. Τοτο φανερώνεται περίτρανα στ πρόσωπο τς Κυρίας Θεοτόκου, ποία γνωρίζει τ θάνατο, χωρς μως ν παραδίδεται στ φθορ τς θανς, φο μετέστη κοντ στν Υό Της, τν ησο Χριστό, ποος εναι νάστασις, ζω κα σωτηρία τς κάθε ψυχς.
Παναγία ς μητέρα τς Ζως, μετέχει στ μυστήριο τς σωτηρίας λων μας. Στ λύτρωση πο μς προσφέρει Υός Της, προβάλλει μεσίτρια καγγυήτρια. σωτηρία τν ψυχν μας πραγματώνεται μ τς θερμς πρεσβεες Της, οποες μς δημιουργον τ βεβαιότητα πς δν εμαστε γκαταλελειμμένοι στν κόσμο τοτο, δν εμαστε ριστικποδουλωμένοι στν σθένεια, στν πόνο, στν κακότητα, στ θάνατο.
Ττροπάριο τς Κοιμήσεως ναδεικνύει τ ρόλο τς Παναγίας ς στήριγμα τν πιστν στς δυσκολίες το βίου, ς προστασία κα σκέπη τς ζως, ς κείνη ποξαφάνισε τ κράτος τοθανάτου. Μ ποι τρόπο μως ταπειν Μαριμ ναδεικνύεται ς τκεντρικότερο πρόσωπο το σχεδίου τς θείας Οκονομίας; Ποι στάση ζως κα ποιπιλογ εναι ατ πο τν καθιστ σκεος κλογς;
προαναφερθες μνος παντ στν πορία μας μ τρόπο ποκαλυπτικό. φύλαξη τς Παρθενίας π τν παρχως τσχατα το βίου τς Θεοτόκου, εναι ατία πο στ σεπτό Της πρόσωπο νικται τάξις τς φύσεως, ποία παιτε κατ τν σύλληψη τν σπίλο, κατ τν γέννα τ φθορά, κατ τ γρας τ θάνατο. ρετ τς Παρθενίας εναι πάντηση στνθρώπινο δρμα.
Τί ννοεμως κκλησία ταν μιλ γι τν Παρθενία ς καθολικ πρόταση βίου, ποφορ τν κάθε χριστιανό;
Παρθενία χει πρωτίστως σχέση μ τν ντολογία καπειτα μ τν θική. ποτελεκατάσταση πνευματικ ποφορ τν λο νθρωπο, τν ψυχ κα τ σμα του. Συνώνυμα τς Παρθενίας εναι γνεία καθωότητα. Μ τ στοιχεα ατπροίκισε Θες τν νθρωπο κατ τ Δημιουργία το Κόσμου. δμ κα Εα ζον ν γνεία. Τοτο σημαίνει πρωτίστως πς διατηρον μία ματι καθαρ γι τν κόσμο. Τ πάντα γικείνους εναι καινά, πρωτόγνωρα, βαπτισμένα στ κάλος, στν μορφιά. Οπρωτόπλαστοι βλέπουν τ δημιουργήματα το Θεο καναγνωρίζουν τι εναι «καλ λίαν». γνώμη τους γισα τος περιβάλλουν εναι γαθή, χωρς πονηρία, χωρς ντιπαλότητα, χωρς πολογισμό.
Σ τοτο τ πλαίσιο κινεται κα μεταξύ τους σχέση. νδρας κα γυναίκα ζον σπόλυτη νότητα. Δύο πρόσωπα κέραια, μοναδικά, λεύθερα, τποία μως συγκροτον ττελειότερο δημιούργημα το Θεο, τν νθρωπο. Μεταξύ τοδμ κα τς Εας δν πάρχει δικαίωμα, δόλος, κμετάλλευση, στεροβουλία, σύγκρουση, χωρισμός. Ονθρώπινες σχέσεις ντός τοΠαραδείσου εναι καθάριες κα φωτεινές.
μως κα σχέση τονθρώπου μ τ Θε πρ τς πτώσεως διέπεται π ατ τ πνεμα τς γνότητας. Θες ναγνωρίζεται ς ατία τν πάντων, λης της καλοσύνης, λης τς μορφις, λης τς κτίσης. Εναι γάπη, ποία δν μπορε ν κλειστε στν αυτό της, λλκστατικ καρωτικ κινεται πρς τν λλο. Δημιουργε τ πάντα, τ διαφορετικό, τ κτιστό. Πλάθει τν νθρωπο, μφυσ τ πνεμα του σ ατόν, τν προικίζει μ τ δική του εκόνα, μ θεία χαρακτηριστικά, κα το δίνει τδυνατότητα νναπτύξει τ χαρίσματά του γι ν φτάσει στ δική Του μοίωση. Τοπροσφέρει τ πάντα, χωρς νγείρει παιτήσεις, χωρς νπροβάλει ξιώσεις. Γι’ ατνθρωπος διατηρε μία σχέση μ τ Θεπροσωπική, που τίποτα δν μπορε ν τν σκιάσει, φο Θες εναι τγαθό, κανθρωπος εναι σ θέση νναγνωρίσει τν γαθότητα.
Τ πάντα λλάζουν ταν ρχέκακος φις προτείνει μία λλη θεώρηση τς ζως, ποία διαταράσσει λα τπίπεδα τν σχέσεων τονθρώπου. νθαρρύνει τν νθρωπο στε νπομακρυνθεπ τν παρθενική του ματιά, νοθεύοντας τν γαθ λογισμό του. προτροπ πρς βρώση π τος καρπος το ξύλου τς γνώσεως το καλο κα το πονηρο, δηγε τν νθρωπο στν πτώση. κπίπτει νθρωπος π τν γαθότητά του κα ατχει μεσες πιπτώσεις στ ζωή του. Τπεριβάλλον του πλέον δν εναι Παράδεισος, λλ μία κτίση πειλητικ καχθρική, ποία δημιουργενασφάλεια κα φόβο. Ο σχέσεις τν νθρώπων μεταξύ τους εναι καταδυναστευτικς κανελεύθερες. σχυρς πικυριαρχε τοδυνάτου. νδρας πιβάλλεται στγυναίκα. λλ κα σχέση τονθρώπου μ τν αυτ τοχει πληγενεπανόρθωτα. Δν ξέρει ποις εναι, ποπηγαίνει, ποις σκοπς τς παρξής του. Τέλος Θες προβάλλει ς μεγάλος γνωστος· λλοτε αστηρς κι λλοτε εεργέτης· λλοτε τιμωρς κι λλοτε σωτήρας· λλοτε ξένος κι λλοτε οκεος. σύγχυση ατπροκύπτει πειδ εκόνα το Θεο μέσα στν νθρωπο χει μαυρωθε. μαρτία χει νοθεύσει τν μορφι κα τν θωότητα τονθρώπου, κα τν χει καταδικάσει ν ζε στ σκι το θανάτου. Σ μία ζοφώδη κασέληνο νύχτα ξέπεσε νθρώπινη φύση, κπορνευμένη ξαιτίας τς πιστίας τς ναντι τς γάπης το Θεο. Στν κατάσταση ατ ρπος κα διαφθορντυπώνονται στν ψυχ κα στ σμα τονθρώπου.
Τούτη καταδίκη μως δν εναι ριστική. Υἱὸς κα Λόγος το Θεο εσέρχεται στνθρώπινο δρμα, κα γίνεται Υἱὸς τς Παρθένου, δίνοντας κ νέου τν δυνατότητα στν νθρωπο ν δε τν κόσμο μ τν τρόπο τς θωότητας. νθρωπος παύει ν εναι κατάδικος κανοχος, φο μπορε νπανέλθει στν τρόπο τς Παρθενίας.
Τν πορεία ατκολούθησε ταπειν κόρη, Μαριάμ, ξαιτίας τς γαθς της προαιρέσεως τν ποία συμπλήρωσε χάρις το Θεο. Προσφέρθηκε στ Θεπ μικρ κορίτσι· γκαταβίωσε στ Ναό, στγια τν γίων· δέχθηκε ρραβώνα π δικαίου νδρός· ποδέχθηκε τν γγελικχαιρετισμ πο τν κατέστησε μητέρα το Θεο· κολούθησε τν Υό της π τν Βηθλεμ μέχρι τν Γολγοθ, π τ κεν μνμα τς ναστάσεως μέχρι τπερο τς Πεντηκοστς. λες ο πτυχς το βίου της ποτελον μία ποδοχ ατο τολλου τρόπου, τοσπιλου, τομωμου, το παναγνο. Γι’ ατΠαρθενία γίνεται τ χαρακτηριστικό το προσώπου της.
ειπάρθενος καλεται γιατί παραμένει Παρθένος πρν τν τόκο, κατ τν τόκο, κα μετ τν τόκο το Υο κα Θεο της. ειπαρθενία τς Παναγίας εναι κα σημεο καγεγονός. ς σημεο φανερώνει τν γνότητα ς τρόπο παρξης, τν ποία προσφέρει νέος δάμ, ησος Χριστός, στν κάθε νθρωπο. ς γεγονς ποτυπώνεται στ ταπειν σμα τς Μαρίας, τποο δν πέστη φθορ κα βία μφορμ τν γέννηση το Υο Της. Τούτη πισήμανση τν Πατέρων τς κκλησίας δν εναι καθόλου σήμαντη περβολική. Τειπάρθενο τς Θεοτόκου εναι πρώτη μεγάλη μαρτυρία, τι μ τν γέννηση το Χριστο, αρονται οπιπτώσεις τοπροπατορικομαρτήματος. Κατ τ πτώση Θες ναγγέλει στν Εα πς μ πόνο καδύνη θ γενν τ παιδιά της. κριβς γι’ ατ Χριστς γίνεται νθρωπος, γι ν παύσει νθρωπος ν πον. τσι Παναγία δν γνωρίζει δύνη κα φθορ στπανακήρατο σμα της κατ τν γέννα, μαρτυρώντας μ τρόπο θαυμαστ πς τ νέον παιδίον εναι πρ αώνων Θεός.
Παρθενία ς τρόπος παρξης ποτελε μία πρόσκληση πρς λους τους χριστιανούς. λοι καλούμαστε π τν κκλησία νδιάγουμε βίο παρθενικό· ο μοναχο μέσ τν ποσχέσεών τους κατ τν μοναχική κουρά· ογγαμοι μέσω τς γκράτειας κα τς πιστότητας στ γάμο· ογαμοι μέσ τς γνότητας· λοι οχριστιανο μέσ τς σχέσεως μ τ πρόσωπο τς Παρθένου Μαρίας, τς Μητέρας λων μας. κείνη μς καθαρίζει, πως κάνει κάθε μάννα σττακτο παιδ της ταν γυρίζει σκονισμένο κα λερωμένο π τπαιχνίδια του. λοι χουμε νάγκη ατο του ξαγνισμο πο μς προσφέρει Παναγία, γι ν δομε τν κόσμο, τν συνάνθρωπο, τν διο μας τν αυτ καθαρ καθώα· γι νπαρουσιαστομε νώπιον το Νυμφίου Χριστο, το Θεο κα Σωτήρα μας, επρεπισμένοι κα εμορφοι.
Εχόμαστε γαπητοδελφοί, Παρθένος Θεοτόκος, ν δωρίζει σλους φρόνημα γνό, πίστη καθαρή, βίο κηλίδωτο, στε μ τς πρεσβεες Της ν γευτομε καμες τν λύτρωση π τν τυρρανία το θανάτου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!
Μέ λη μου τήν γάπη
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ Σ Α Σ
Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ