«Σχολείο ισότητας και ποιότητας», «Παιδεία για όλους – Παιδεία για την ελίτ», «Δύο κόσμοι: Παιδεία για όλους και εκπαίδευση για λίγους και αγορά». Με αυτούς και άλλους ευφάνταστους – στα όρια της επιστημονικής φαντασίας – τίτλους μετέφεραν οι χτεσινές εφημερίδες που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ την υποτιθέμενη «σφοδρή αντιπαράθεση» που έγινε προχτές στη Βουλή για την Παιδεία ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Δηλαδή, μια τελείως επίπλαστη και μακριά από την πραγματικότητα προσπάθεια να στηθούν και εδώ ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και «χάσματα» ανάμεσα στους νυν και τους επίδοξους διαχειριστές του συστήματος. Σηκώνοντας, κατά τα γνωστά, πολύ «αχό» για να κρύβεται από πίσω η συμφωνία πάνω στη στρατηγική κατεύθυνση. Στο ρόλο, δηλαδή, που επιφυλάσσουν (και) για την Παιδεία όλοι οι επίδοξοι διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.
Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Τον είπε ξεκάθαρα προχτές στη Βουλή ο πρωθυπουργός: «Η αναβάθμιση της Παιδείας έχει κομβικό ρόλο στην υπόθεση της ανάκαμψης της χώρας και της οριστικής εξόδου από την κρίση». Η γνωστή, δηλαδή, θέση όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η Παιδεία πρέπει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά να προσαρμοστεί στις σύγχρονες απαιτήσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας και οικονομίας, να συμβάλει στην ανάκαμψη από την καπιταλιστική κρίση. Στόχος που για να υλοποιηθεί προϋποθέτει την ισοπέδωση όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των παιδιών τους, και της Παιδείας συμπεριλαμβανομένης.
Ολα αυτά φυσικά δεν είναι απλά «ευχολόγια». Η στρατηγική σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ αποτυπώνεται όχι μόνο στη γενική κατεύθυνση, αλλά και σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα. Ποιες είναι οι «κολοσσιαίες διαφορές» εδώ;
Μήπως η «αυτονομία» των σχολείων για την οποία μίλησε ο πρόεδρος της ΝΔ; Μα για το ίδιο μιλάνε και τα συμπεράσματα του κυβερνητικού διαλόγου για την Παιδεία, που περιγράφουν ένα σχολείο «διαφοροποιημένο» και «αυτόνομο», ουσιαστικά ακόμα πιο ταξικά κατηγοριοποιημένο και με ακόμα στενότερη σύνδεση με την αγορά.
Μήπως ότι «ο ένας παλεύει να κερδίσει κονδύλια για την Παιδεία και ο άλλος προστρέχει να κόψει τα χρήματα από την Παιδεία για να φτάσει τους δημοσιονομικούς στόχους», όπως έγραψε η χτεσινή «Αυγή», χαρίζοντας άφθονο – πικρό – γέλιο σε κάθε λαϊκή οικογένεια που βλέπει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να λειτουργούν με τεράστιες ελλείψεις, σε εκπαιδευτικούς και μέσα, ουσιαστικά με ό,τι περισσεύει απ’ όσα πηγαίνουν στο τάισμα των επιχειρηματικών ομίλων και τη «συγκράτηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής» του 3ου μνημονίου, για την οποία μίλησε προχτές ο πρωθυπουργός;
Μήπως στο ότι η «”γαλάζια” Παιδεία θα βλέπει τους μαθητές ως “πελάτες” που χρειάζεται για να υλοποιηθεί η νεοφιλελεύθερη κοινωνία», όπως έγραψε η χτεσινή «Αυγή», υπονοώντας ότι η «ροζ» Παιδεία τούς βλέπει σαν κάτι άλλο; Και τότε γιατί πέρα από τον ένα σκασμό λεφτά που πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες, είτε για να γεμίσουν τη σχολική τσάντα είτε για να λειτουργήσουν τα σχολεία είτε για να σπουδάσουν τα παιδιά, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ μιλάνε για εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης σχολείων και πανεπιστημίων κ.ο.κ.; Γιατί άραγε και προχτές τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν άγγιξαν καν τη λέξη «δικαιώματα» για όλους, αλλά τις χιλιοειπωμένες «ίσες ευκαιρίες» σαν κι αυτές που έχουν οι πελάτες όλων των ειδών;
Μήπως είναι ότι η ΝΔ θέλει τα ιδιωτικά σχολεία αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταργεί και θέλει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία όπως – βολικά – του επιτίθεται η ΝΔ; Κάθε άλλο, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να υπάρχουν και τα ιδιωτικά σχολεία, απλά να περιορίσει κάπως την «ασυδοσία» των σχολαρχών, χωρίς φυσικά να καταργήσει το επιχειρηματικό κέρδος σε ένα κατά τ’ άλλα «κοινωνικό αγαθό».
Μήπως είναι ότι η ΝΔ θέλει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για να υλοποιούν πιο αποφασιστικά αυτήν την πολιτική και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται; Αστεία πράγματα, μιας που κι αυτά και έχουν καταγραφεί στο διάλογο της κυβέρνησης για την Παιδεία, αλλά και ο πρωθυπουργός κράτησε προχτές ορθάνοιχτη αυτή την προοπτική.
`Η μήπως οι «δυο κόσμοι» αφορούν το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης συνολικά και του σχολείου; Και τότε γιατί η κυβέρνηση κρατάει ανέπαφο το από το 2006 περιεχόμενο των προγραμμάτων στα σχολεία, στο οποίο κυριαρχούν η διαθεματικότητα, η αντιεπιστημονικότητα, ο ανορθολογισμός; Που ανάμεσα στα άλλα εντάσσει και την «επιχειρηματικότητα» ως «βασική ύλη» και περιεχόμενο.
Η λίστα έχει πολλά και δεν έχει τέλος. Δεν θα μπορούσε να ‘ναι κι αλλιώς όταν δεν πάει καλά καλά ένας χρόνος απ’ όταν όλοι μαζί και αντάμα ψήφιζαν το 3ο μνημόνιο, που περιλαμβάνει και το ζήτημα της Παιδείας και που υλοποιεί κατά γράμμα εδώ κι ένα χρόνο η κυβέρνηση, γεγονός που ουσιαστικά παραδέχτηκε και ο υπουργός Παιδείας στην προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή, ο οποίος σημείωσε ότι οδηγός για το «τριετές μεταρρυθμιστικό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία θα είναι η νέα έκθεση του ΟΟΣΑ.
Βεβαίως, υπάρχουν και διαφορές. Μια βασική είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η νέα σοσιαλδημοκρατία, διατηρεί και εδώ μια μεγαλύτερη ευελιξία και άρα και ικανότητα να εξαπατά, να εμφανίζει δευτερεύουσες αλλαγές ως «κοσμογονία», να ντύνει αντιλαϊκά μέτρα με «φιλολαϊκό» και τελευταία «παιδαγωγικό» περίβλημα. Να επικαλείται χωρίς ντροπή τον Γληνό και άλλους κομμουνιστές διανοούμενους, την ίδια ώρα που προωθεί με καταιγιστικούς ρυθμούς μια Παιδεία ακόμα μεγαλύτερων ταξικών φραγμών, ακόμα πιο στενά δεμένη με τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων. Να παρουσιάζει σαν «κανονικότητα» τις ελλείψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, επιχειρώντας ευθέως να δημιουργήσει στις λαϊκές οικογένειες μειωμένες μορφωτικές απαιτήσεις για τα παιδιά της. Η βρώμικη αυτή προσπάθεια δεν πρέπει να περάσει…
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
