“Δικαίωμα των μαθητών μου στην ποιοτική εκπαίδευση”

Κουράγιο, δόλια μου καρδιά, τα σύρματα να σπάσεις,

Κι αν η ζωή σε πρόδωσε, το θάρρος σου μη χάσεις.

Ευτυχία Παπαγιανοπούλου

Πάνε 6 μήνες από τη τελευταία συνάντησή μου με τον υπουργό παιδείας, τον κύριο Γαβρόγλου. Τότε απαξίωσε το πτυχίο μου στην ειδική αγωγή και κατ΄ επέκταση την επαγγελματική μου υπόσταση. Προχθές ήρθε μια δεύτερη, πιο δυνατή σφαλιάρα, από τον υφυπουργό παιδείας, τον κύριο Μπαξεβανάκη. Με κατηγόρησε  ως συμμετέχουσα σε «εμφύλιο πόλεμο» μέσα στους κόλπους της εκπαίδευσης, απαξιώνοντάς με όχι μόνο επιστημονικά και επαγγελματικά, αλλά και ηθικά και ιδεολογικά.

Λοιπόν, τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου, αποφάσισα να πάω να παραβρεθώ σε μία ανοιχτή συζήτηση-εκδήλωση του Σύριζα με καλεσμένο τον Υφυπουργό παιδείας κύριο Μπαξεβανάκη για να αναφέρω ξανά τα θέματα που απασχολούν τους αναπληρωτές ειδικής αγωγής. Ξαναείπα για την κατάρτιση των πινάκων των αναπληρωτών που δε βασίζονται στους βασικούς τίτλους σπουδών και στην προϋπηρεσία (όπως γίνεται με όλους τους πίνακες των υπολοίπων εκπαιδευτικών) αλλά συνυπολογίζονται και μοριοδοτούνται τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά και τα σεμινάρια των 400 ωρών. Ποιος θα περίμενε ότι αυτό θα το νομοθετούσε μια «αριστερή» κυβέρνηση και όχι μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία τουλάχιστον  υπερασπίζεται την αριστεία και το προσοντολόγιο. Εξέφρασα για άλλη μια φορά την ανησυχία μου για το ποιο θα είναι το μέλλον των μαθητών της ειδικής αγωγής, όταν το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΕΣΠΑ, από το οποίο πληρώνονται όλοι οι εκπαιδευτικοί που στελεχώνουν της Σχολικές Μονάδες Ειδικής Αγωγής, τελειώνει σε ένα χρόνο περίπου. Ξαναρώτησα πότε επιτέλους θα αρχίσουν να γίνονται διορισμοί,  έτσι ώστε οι μαθητές να έχουν σταθερούς εκπαιδευτικούς και εμείς να μη γυρίζουμε με μια βαλίτσα στο χέρι από περιοχή σε περιοχή.

Περίμενα υπομονετικά περίπου μια ώρα να μου απαντήσει, όπως περιμένω άλλωστε υπομονετικά τα 16 τελευταία χρόνια να βγουν οι οριστικοί πίνακες αναπληρωτών, να τοποθετηθώ σε μια περιοχή, να πάω να εργαστώ με φορτωμένα τα μπαγάζια μου ίσα ίσα να χωράνε στο αυτοκίνητό μου και στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς να απολαμβάνω… την απόλυση μου. Φαινόταν να είχε ξεχάσει τις ερωτήσεις μου ο κ. υφυπουργός κι έτσι πήρα μια βαθιά αναπνοή και σηκώθηκα από τα πίσω καθίσματα για να του υπενθυμίσω τις ερωτήσεις μου και να του ζητήσω μια απάντηση.

«Στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ νέων επιστημόνων εμείς δε θα πάρουμε μέρος», μου απάντησε και έμεινα  άναυδη για άλλη μια φορά.

Ξεχνάει φαίνεται η κυβέρνηση ότι σε αυτή την κατάσταση  μας οδήγησε η ίδια η πολιτική της, όταν αποφάσισε να ξαναμοιράσει την πίτα της ελαστικής εργασίας, επαναφέροντας το προσοντολόγιο, επειδή οι «θεσμοί» δεν της επιτρέπουν να κάνει μόνιμους διορισμούς. Ξεστομίζει τη φράση «εμφύλιος πόλεμος» μια φράση τόσο συναισθηματικά φορτισμένη για τη χώρα μας, όταν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες βιώνουν ακόμη τα αποτελέσματά του και προσπαθούν να επουλώσουν, χρόνια τώρα, τις πληγές τους. Υπονοεί ότι εμείς, οι εκπαιδευτικοί, που βιώνουμε τη μνημονιακή πολιτική τόσων κυβερνήσεων ξεκινάμε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο; Αυτή η φράση βγήκε τόσο αβίαστα και με τόσο ελαφρά τη καρδία από έναν αριστερό; Για πολλά μας έχουν κατηγορήσει κατά καιρούς, για υποκινητές ενός εμφυλίου μέσα στα πλαίσια της εκπαίδευσης, ποτέ. Ή μήπως τελικά εκεί επιθυμούν να μας οδηγήσουν, σε μία ανθρωποφαγία όπου ο ένας θα τρώει τις σάρκες του άλλου, και μας το λένε και κατάμουτρα;

Όχι, όμως δε θα σας κάνω τη χάρη να επωμιστώ εγώ την ευθύνη ενός «εμφυλίου πολέμου» που δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου! Δεν θα με κουρελιάσετε ιδεολογικά, ηθικά και συναισθηματικά, επειδή εσείς δεν μπορέσατε να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και χάσατε τον ιδεολογικό και ηθικό προσανατολισμό σας. Δεν θα θεωρηθώ εγώ υπεύθυνη, γιατί εσείς δεν μπορέσατε να βάλετε τέλος στο καθεστώς της αναπλήρωσης κάνοντας μόνιμους διορισμούς.

Αύριο, όπως κάθε μέρα, θα πάω στη δουλειά μου και πάλι θα συζητήσω με τη συνάδελφό μου, που δεν έχει βασικό πτυχίο στην ειδική αγωγή αλλά ένα μεταπτυχιακό. Μαζί θα αντιμετωπίσουμε τις κρίσεις των μαθητών μας, μαζί θα κάνουμε εφημερία, μαζί θα πιούμε τον καφέ μας στο διάλλειμα. Μαζί θα γελάσουμε και θα κλάψουμε. Μαζί θα παλέψουμε τις δυσκολίες αλλά και θα απολαύσουμε τις χαρές του σχολείου. Τα περί «εμφυλίου πολέμου» σας τα επιστρέφω πίσω.

Κύριε εκάστοτε υφυπουργέ, ακούστε με καλά.

Είμαι εδώ, κρατάω γερά επαγγελματικά, ιδεολογικά και συναισθηματικά. Αγωνίζομαι για το δικαίωμά μου στην αξιοπρεπή εργασία αλλά και για το

δικαίωμα των μαθητών μου στην ποιοτική εκπαίδευση. Θα με βλέπετε να αγωνίζομαι με όλους τους/τις συναδέλφους/ισσες μου, με τους μαθητές μου και τους γονείς τους στα Υπουργεία, στη Βουλή, στους δρόμους και όπου αλλού χρειαστεί… και σήμερα και αύριο και για πάντα!!!!!!

Γοδέβενου Ελένη

Η δασκάλα

του Φάνη, του Στέλιου, του Παναγιώτη, του Άγγελου, του Μάνου, της Κων/νας, του Δημήτρη, του Βασίλη, του Πάνου, του Διονύση, της Νεκταρίας, του Νίκου, της Ειρήνης, της Λάουρας, της Ειρήνης, του Κων/νου, του Γιάννη και δεκάδων άλλων μαθητών.