ΣΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ»
Μία 17χρονη μαθήτρια της 3ης Λυκείου από το Σπήλι, η Μαρία Αλεξανδράκη και ο 13χρονος Γιάννης Μαρκόπουλος από την Αθήνα είναι οι νικητές της δεύτερης απονομής μαθητικών βραβείων, που χορηγούν «Τα Νέα» στο πλαίσιο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης τους.
Οι δύο μαθητές διακρίθηκαν μεταξύ πολλών συμμαθητών τους στη σύνταξη έκθεσης ιδεών, η οποία για τον μήνα Δεκέμβριο είχε θέμα: «Παιχνίδια της κρίσης. Άλλαξα ή όχι συνήθειες στα παιχνίδια μου εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης». Η διάκριση συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2.500 ευρώ για τον καθένα, ευγενική χορηγία και κοινωνική προσφορά της Attica Bank.
Όπως αναφέρει στο ρεπορτάζ των «Νέων» ο Νίκος Μάστορας, η διάκριση των δύο μαθητών δεν ήταν εύκολη, καθώς αρκετές από τις εκθέσεις που λάβαμε από συμμαθητές τους Γυμνασίων και Λυκείων απ’ όλη τη χώρα ήταν υψηλού επιπέδου. Μάλιστα, στην περίπτωση του μαθητή του Γυμνασίου η επιλογή ήταν ακόμα δυσκολότερη, δεδομένου ότι στον διαγωνισμό συμμετείχε και ο δίδυμος αδελφός του με εξίσου άρτια έκθεση. Η βράβευση του ενός εκ των διδύμων κρίθηκε στα σημεία και το βραβείο απονέμεται στον έναν περισσότερο για τεχνικούς λόγους, όπως η αναγκαιότητα δημοσίευσης μιας και όχι δύο εκθέσεων από το Γυμνάσιο.
Η επιλογή έγινε από επιτροπή υπό την εποπτεία του πρώην υπουργού Παιδείας και πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, φιλολόγου, γλωσσολόγου, πανεπιστημιακού καθηγητή Γεωργίου Μπαμπινιώτη και με τη συμμετοχή του μακροβιότερου προέδρου της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ – πρόεδρος 1996-2003), καθηγητή Νίκου Τσούλια. Ο διαγωνισμός «Πρόγραμμα Μαθητικών Βραβείων» που διοργανώνουν «Τα Νέα» συνεχίζεται με την απονομή δύο βραβείων κάθε μήνα, μέχρι τον Απρίλιο του 2015.
Η Μαρία Αλεξανδράκη ζει σ’ ένα ορεινό παραδοσιακό κεφαλοχώρι της Κρήτης, το όμορφο Σπήλι, κάπου μισή ώρα οδήγηση από το Ρέθυμνο. Εκεί πηγαίνει σχολείο, στη Γ’ Λυκείου. Στο Γυμνάσιο πήγαινε στο Μουσικό Σχολείο του Ρεθύμνου, γι’ αυτό και οι αγάπες της είναι το πιάνο, το φλάουτο και το τραγούδι. Δυστυχώς οι απαιτήσεις των επικείμενων εξετάσεων, την εμπόδισαν να συνεχίσει, γιατί τώρα ο χρόνος της μοιράζεται σε σχολείο και φροντιστήριο, καθώς η Μαρία, που αγαπάει τα παιδιά, θέλει να περάσει του χρόνου στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου και να γίνει δασκάλα. Ίσως το καθαρό νερό από τις πολλές βρύσες στην πλατεία του ωραίου χωριού της, τη βοήθησε να γράψει την πιο πρωτότυπη έκθεση για το θέμα που ζητήσαμε.
Η Μαρία χρησιμοποίησε τη δομή ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού που παίζεται στη φαντασία για να παρουσιάσει την εικόνα που έχει σχηματίσει για τα παιχνίδια στον καιρό της κρίσης. Ξεφεύγοντας εντελώς από τη συμβατική φόρμα μιας σχολικής έκθεσης, αλλά φροντίζοντας να μην ξεφύγει ούτε βήμα από το θέμα της, κέρδισε τη διάκριση.
Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΙΣΣΑΣ
Παιχνίδια της κρίσης. Άλλαξα ή όχι συνήθειες στα παιχνίδια μου, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης.
Κλείσε τα μάτια σου. Φαντάσου ένα παγκόσμιο στρατόπεδο πάνω σ’ ένα πεδίο μάχης. Όλοι οι πολεμιστές είναι άχρωμοι, ωχροί, ας πούμε……. γκρίζοι. Είμαι κι εγώ εκεί. Πολεμάω κι εγώ. Νιώθω πως διαφέρω από τους άλλους πολεμιστές. Εγώ έχω χρώμα. Είμαι γαλανόλευκη κι αυτό με κάνει ξεχωριστή! Ή τουλάχιστον, με έκανε…. Πάω να κάνω ένα βήμα. Μία κίνηση απειλητική που θα δώσει τέλος στον εχθρό μου και θα μου χαρίσει την ελευθερία. Μα ξαφνικά ένα αόρατο χέρι μ’ αρπάζει και με τραβάει πίσω. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ελεύθερη βούληση. Δεν πολεμάω όπως θέλω κι όπως μπορώ. Η γαλανόλευκη μου φιγούρα με τα χρόνια αρχίζει να θαμπώνει. Μοιάζει με τις άλλες φιγούρες του στρατοπέδου. Χάνει την ελαστικότητά της. Θυμίζει πιόνι ξεχασμένο. Πλέον φυτοζωώ… Μόνο το μυαλό μου λειτουργεί. Τουλάχιστον μπορώ να σκέφτομαι, να αντιλαμβάνομαι, να κρίνω! Και αυτό με κάνει μερικώς ελεύθερη. Σκέφτομαι λοιπόν ότι σε αυτό το στρατόπεδο δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί. Υπάρχουν μόνο κερδοσκόποι. Μήπως αυτό από μόνο του, τους κάνει όλους κακούς; Και αν είναι όλοι κακοί τότε εγώ πού να πιστέψω, για ποιόν να πολεμήσω; Κάθομαι στη μέση του στρατοπέδου και κοιτώ ψηλά τον γκρίζο ουρανό. Η τελευταία σκέψη που κάνω με γονατίζει. Είμαι πιόνι στο παιχνίδι κάποιου!
Όχι, η οικονομική κρίση δεν έχει αλλάξει τα παιχνίδια με τα οποία παίζω. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα φροντίζουν καλά για τη διασκέδασή μου. Ασχολούμαι με τον υπολογιστή μου, το tablet του πατέρα μου, το υπερσύγχρονο κινητό μου. Η εξέλιξη της τεχνολογίας κατάφερε να γίνει προσιτή οικονομικά και στους μεσοαστούς βλέπεις! Έχω γίνει τόσο καχύποπτη, που αρχίζω να πιστεύω ότι η τεχνολογία στόχο έχει να αποχαυνώνει τους ανθρώπους μπροστά σε οθόνες, για να σκέφτονται λιγότερο και να μην αντιδρούν σε αυτό που τους συμβαίνει. Πολλές φορές νιώθω αγνώμων γιατί ίσως δεν εκτιμώ ότι οι γονείς μου έχουν ακόμη χρήματα για τα προς το ζην. Δεν μπορώ όμως να μην ζηλεύω κάποια στοιχεία από τις ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή.
Κλείσε τα μάτια σου ξανά. Φαντάσου όλους εμάς σε ένα καταπράσινο λόφο, χωρίς υπολογιστές, tablets, υπερσύγχρονα κινητά. Φαντάσου μας, να παίζουμε κυνηγητό, πεντόβολα, κρυφτό και να γελάμε δυνατά. Και όταν αποκάνουμε, να κοιτάμε τον γαλανόλευκο ορίζοντα που θα απλώνεται μπροστά μας. Να αφήνουμε τον ουρανό να μας λούζει με χρώματα ελληνικά και να μας μεταμορφώνει ξανά σε πολεμιστές με βούληση, όνειρα και μέλλον.
Όχι, δεν έχει αλλοιώσει η κρίση τον τρόπο που παίζω ούτε μου έχει στερήσει υλικά αγαθά. Είμαι βλέπεις από τις τυχερές! Έχει αλλάξει όμως ο τρόπος που βιώνω το παιχνίδι. Έχει αλλοιωθεί το βλέμμα του πατέρα μου όταν μου κάνει κάποιο δώρο γιατί ξέρω ότι του στερώ χρήματα από το υστέρημά του. Ότι αγωνιά για το αν θα φτάσουν τα χρήματα για τον επόμενο μήνα. Για να με σπουδάσει. Για να έχω να μείνω κάπου όταν τελειώσω το πανεπιστήμιο. Για να με παντρέψει. Συνέχεια αγωνιά. Πλέον μπορώ να καταλάβω και συμμερίζομαι την αγωνία του. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι το ύφος του μικρού μου αδερφού όταν παίζω μαζί του. Ίσως γιατί δεν μπορεί να καταλάβει όσα εγώ αντιλαμβάνομαι που είχα την ‘’τύχη’’ να μεγαλώσω πιο γρήγορα. Και τον ζηλεύω γι’ αυτό.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
