Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Ξημέρωσε η 1η Σεπτέμβρη! Το πρωί πήγαμε στα σχολεία μας…

Όχι όλοι! Δυστυχώς… Οι χιλιάδες είναι απέξω, θεατές στο θέατρο του παραλόγου…

Ίσως την πρώτη ημέρα στο σχολείο, να την φανταζόμασταν αλλιώς…

Ίσως «το κάθε πέρυσι και καλύτερα», να καταντά πλέον γραφικό…

‘Ίσως το φετινό πρώτο χτύπημα του κουδουνιού, να μας θυμίζει το γκρίζο φόντο της χώρας που λέγεται Ελλάδα…

Αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερινά το σημερινό δημόσιο σχολείο…

Με χιλιάδες κενά, με τους αναπληρωτές να περιμένουν ακόμα να κάνουν αιτήσεις, με την αγωνία τους στο ζενίθ…

Ποιος νοιάστηκε αλήθεια γι΄ αυτούς;

Ποιος έσκυψε πάνω στις αγωνίες τους;

Ποιος αφουγκράστηκε το κλάμα τους;

Κανείς…

Είναι οι εκπαιδευτικοί που αν δεν δουλέψουν έγκαιρα, τα σχολεία δεν ανοίγουν.

Είναι οι εκπαιδευτικοί που έχουν θυσιαστεί, στα μνημόνια της αδιοριστίας και από τους οποίους ποτέ κανείς δε ζήτησε ένα συγνώμη…

Μέχρι πότε αυτή η αβεβαιότητα;

Μέχρι πότε αυτός ο μαρασμός.

Σήμερα θα έπρεπε 13.000 από αυτούς να βρίσκονται στα σχολεία της α/θμιας!

Κι όμως!

Κάθονται μπροστά σε ένα υπολογιστή και περιμένουν να δουν πότε θα ενεργοποιήσουν τις αιτήσεις τους.

Να φοβάστε αυτόν που του κλέβουν τα όνειρα, να φοβάστε αυτόν που του κλέβουν τη ζωή, να φοβάστε αυτόν που του κλέβουν την ελπίδα.

Να τον φοβάστε…

Τίποτε άλλο!

e-mesara.gr