Η καινούρια καθηγήτρια δίδασκε ως αναπληρώτρια σε ένα σχολείο της Αθήνας. Τρίτη γυμνασίου ιστορία. Δυνατό τμήμα, μεγάλο ενδιαφέρον για το μάθημα, όρεξη για δουλειά όλων των παιδιών. Από την άλλη όλος ο ζήλος και το μεράκι της νεοφώτιστης. Ήρθαν αυτά τα δυο και έδεσαν και έγινε ένα μικρό εργαστήρι γνώσης η τάξη, ένα μικρό θέατρο διαλόγου, μα και μια παιδική χαρά, αφού η γνώση, αν δεν σου παρέχεται σαν κινίνο, είναι υπέροχο παιχνίδι.
Η καθηγήτρια είχε ψηλώσει δέκα πόντους. “Στο άλογο καβάλα” πήγαινε. Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να…ιππεύσει γενικώς, όταν εισπράττει τόσο θετική ανταπόκριση και είναι 23 χρονών και στην αρχή της δουλειάς του.
Ώσπου χρειάστηκε να γίνει μια ανακατανομή στο πρόγραμμα, λόγω επιστροφής αδειούχου, και η καθηγήτρια θα έπαιρνε άλλο μάθημα σε άλλο τμήμα και θα έδινε την ιστορία σε μια θεολόγο, μεγάλη σε ηλικία και μόνιμη πολλά χρόνια στο σχολείο.
Της είπε η διευθύντρια να το πει στα παιδιά και μπήκε περίλυπη στην τάξη. Ποιος ξέρει πώς θα αντιδράσουν, σκέφτονταν. Ίσως ξεσηκωθούν κιόλας, για να μην την χάσουν!
Κούνια που την κούναγε!
Μόλις το είπε, έγινε σεισμός!
Φωνές, ζητωκραυγές, αλαλαγμοί, τσάντες στον αέρα!
Θα έχουμε την κυρία Τάδε! Ζήτωωωω!
Είχε βουλιάξει στην πιο μεγάλη απογοήτευση της ζωής της. Αυτό ήταν λοιπόν; Τόσο μέτραγε; Τι έκανε τόσο καιρό μ’ αυτά τα παιδιά; Πού είχε κάνει λάθος;
Ένα αγόρι την πρόσεξε που είχε τα χάλια της και της είπε με χαμόγελο: “Μη στενοχωριέστε, κυρία, κάνετε πολύ καλό μάθημα, μα η κυρία Τάδε μας λέει συνεχώς ανέκδοτα και μας βάζει δεκαεννιάρια!”
Περνώντας τα χρόνια, αξιολόγησε αυτό το γεγονός ως την πιο θετική εμπειρία και το καλύτερο φάρμακο για την έπαρση και τη μεγαλομανία εν τη γενέσει τους. Πολύ πικρή γεύση όμως, ακόμα κρατάει!